Tony, tof dat je even de tijd wilt nemen om me te woord te staan over jullie nieuwe album, ‘Phase 4’.
Dat is geheel wederzijds, ik ben heel blij met de aandacht die we vanuit Nederland krijgen!

Ja, dankzij het promotiewerk van  jullie Nederlandse platenmaatschappij heb ik al een flink aantal positieve reviews gelezen hier. Ik vind ‘Phase 4’ zelf jullie beste werk tot nu toe, er staat geen vuller op de plaat. Vind je dat zelf ook?
Ja, dat klopt wel. Als we even terugkijken naar onze discografie dan was onze eerste plaat (‘Spillage’ uit 2015)  nog een soort verzameling van tracks die ik gedurende de jaren had geschreven (behalve dan de Cliff Richard cover ‘Devil Woman’) die ik nog eens wilde opnemen. Dat was eigenlijk voordat er überhaupt sprake was van een bandsituatie. Mijn oude vriend Bruce Franklin van Trouble was toen al wel betrokken maar pas later is de band Spillage ontstaan, met name toen ik Elvin (zang) en Billy (basgitaar) binnen haalde. Elvin had en heeft een enorm bereik en was daarmee erg belangrijk voor het verder opbouwen van de band. Hij kan bovendien heel goed teksten schrijven. Dat doet hij nog steeds. We zijn een groep van vrienden (ik ken de meeste al veertig jaar of langer) en we hebben allemaal onze wortels in de heavy jaren zeventig rock, jaren zestig ook zelfs. We hadden het eerder over The Doors, dat is zo’n band die ons bindt. Maar ook Deep Purple, Uriah Heep, Black Sabbath uiteraard. Bands die de gitaarriff hoog in het vaandel hadden. UFO met Michael Schenker, de oude Scorpions.. die bands zijn grote voorbeelden voor ons als “riff-rock-band” zal ik maar zeggen. Wat ik probeer te zeggen is dat doordat Elvin de teksten voor het grootste gedeelte voor zijn rekening kon nemen, ik me kon focussen op de muziek en de visie hoe Spillage muzikaal zou moeten klinken. Voor ‘Phase 4’ heb ik extra aandacht gegeven aan het schrijven van de songs. Ik wilde compactere en minder lange tracks.

De productie is ook lekker “open”. De keyboards hebben een grotere rol gekregen, was dat een bewuste keuze? Die Hammonds maken de boel lekker heavy zoals Purple en Heep dat vroeger ook deden maar een nummer als ‘The Eleventh Hour’ krijgt juist weer een meer Rock ‘n’ Roll sausje door de prominente piano op die track. Het maakt het album wel divers. Waren dat bewuste keuzes?
De basis waar Spillage voor staat zal niet veranderen, maar om soms verschillende geluiden en instrumenten toe te voegen aan je geluid maken dingen nieuw en vers. Voor ‘Demon, I’ en ‘The Eleventh Hour’ had ik een kermis achtig sfeertje in mijn hoofd, ik denk dat daar de piano vandaan komt, lekker met open akkoorden gespeeld, weet je wel? ‘Phase 4’ is ook de eerste Spillage plaat die ik zelf heb geproduceerd, wel met hulp van Bruce hoor, dus ik had alle vrijheid om met de arrangementen van de nummers te experimenteren.

De gitaarsolo aan het einde van de track ‘Demon, I’, ben jij dat?
Nee, dat is Nick Bozidarevic, onze andere gitarist. Hij speelt in principe alle solo’s in. Ik doe de slaggitaren en hier en daar wat “harmonies”.

Ah, OK. Ik vind die solo erg op het oude werk van Ace Frehley (KISS) lijken, dus ik was even benieuwd of Ace een inspiratiebron is voor Nick.
Haha, dat is hij zeker! Ik weet niet of hij zich met opzet heeft laten inspireren voor deze specifieke solo, maar ik weet wel dat Nick een grote bewonderaar is van Ace. Het werkt bij ons een beetje zoals bij de Scorpions. Rudolph Schenker is daar de slaggitarist en belangrijkste songwriter en Matthias Jabs de leadgitarist. Niet te flashy maar met heel veel gevoel en altijd in dienst van het liedje. Zo werkt het bij ons ook.