Noctambulist is afkomstig uit Neerlands metalstad numero uno. Tilburg dus. Met een melancholieke soort van black metal met stukjes post-rock, shoegaze, new wave en post-punk met teksten in het Nederlands, al moet je wel heel goed je best doen om daar iets van te verstaan. De combi van blackgaze en postmetal past perfect binnen de kaders van Soulcrusher. Op plaat een kruising tussen Deafheaven en Alcest, in deze live setting was daar niet veel van te horen. Met drie gitaristen en een bassist die zijn eigen podium had was alles in huis voor een stevige muur van geluid. Die er ook meestal was. Maar juist op de momenten dat men de gaspedaal los liet en terugschakelde werd het interessant. Dan konden de gitaristen ieder voor zich laten horen wat ze in hun mars hadden, dat er meer in de vingers zat dan snaren ranselen op TGV tempo. In die bijna verstilde momenten hoorde je de echo’s van new wave helden van weleer. Juist deze afwisseling maakt Noctambulist interessant en met een degelijk optreden heeft de band weer wat zieltjes gewonnen.

Eveneens uit Tilburg komt Autarkh, de band die uit de as van Dodecahedron is ontstaan. In plaats van doorgaan waar Dodecahedron moest stoppen, flirt Autarkh opzichtig met allerhande electronica en industrial waardoor een futuristische avantgarde metal trip ontstaat. In een opstelling zonder drummer, maar met laptop die heftig snelle drumritmes uitbraakt gaat Autarkh door zijn reportoire, waarbij opvalt dat het zeer strak gestileerde alomaanwezige bandlogo in schril contrast staat tot de wat rommelige en met name qua zang niet echt zuivere muziek. We houden het niet lang vol en laten Autarkh al snel voor wat het is.

Uit het verre Zweden komt Firebreather, een Scandinavische versie van High on Fire. Als je niet beter wist zou je denken met een coverband, of iets vriendelijker gezegd een tribute band te maken te hebben. In alles leek Firebreather op het Amerikaanse voorbeeld. Het enige verschil was dat ze eigen nummers speelden. Met hun stoner doom was Firebreather dit jaar een beetje een vreemde eend in de bijt, tussen de vele post en black acts die de line up vulden. Misschien juist daarom was het – alle carboncopy ten spijt – een welkome afwisseling. Het trio zette een dijk van een optreden neer waarvan we vooral het vette geluid herinneren.

Alexander von Meilenwald vestigde de laatste tijd vooral de aandacht op zich als los-vast lid van de Belgische occulte black metal formatie Wolvennest (die zaterdag ook de bühne van Doornroosje zal betreden). Je zou daardoor bijna vergeten dat de man al een lange carrière in de metal achter zich heeft als lid van de Duitse black metal pioniers Nagelfar (met een “e” dus niet de Zweedse band) en als allesbepalend (enig) lid van The Ruins of Beverast. In wezen lijken Wolvennest en wat Von Meilenwald in The Ruins of Beverast doet erg op elkaar. Het is interessant te zien hoe het complexe, gelaagde en van details bol staande studioproject vertaald kan worden op een podium. The Ruins of Beverast blijkt hier een tweekoppig monster; de subtielere stukken gaan verloren in de brij van geluid, zeker als we de zaal binnenlopen. Later is er meer variatie en ruimte voor melodie. De rituele, bijna droneachtige chants en andere keyboardinvulling komen zodoende beter door. Helaas gaat dit soort smaakvolle spielerei maar al te vaak verloren in lompe, vormeloze black metal. De conclusie is dan ook dat het niet lukt om de misschien wat hoge verwachtingen in te lossen.

Er is weinig tijd om hier lang bij stil te blijven staan. Net als bij vorige edities is ervoor gekozen om de bands strak achter elkaar te programmeren, over twee zalen verdeeld. Daardoor zou de volhouder in totaal 17 uur non-stop live muziek kunnen kijken. Nu hebben we weliswaar wat in te halen, maar 17 uur, ik denk niet dat er iemand dit zal hebben volgehouden. Er is tenslotte meer dan alleen maar bandjes kijken. Merchandise, bier, eten, bijkletsen met oude bekenden, het is niet niks zo’n festival.