De hoes van het debuutalbum van Soul Grinder, ‘Chronicles of Decay’, laat erg goed zien wat we als luisteraar kunnen gaan verwachten van deze drie mannen uit Bremen. Rottende lijken waar slangen en wormen uit kruipen, schedels, ingewanden, slangen; dit kan maar één ding betekenen: een (lekker) potje hele smerige death metal. Een snelle blik op de titels leert dat in veel teksten de woorden ‘death’, ‘dead’, ‘morbid’ en ‘flesh’ veelvuldig voorkomen dus ook daarmee zit het wel snor.

Meteen bij opener ‘Internal Suffering’ horen we ook dat het met de snelheid wel snor zit. Vooral drummer Balrogh laat horen heel snel te kunnen trommelen. Toch zijn het juist de momenten dat de band qua snelheid een stap terugdoet die het beste overkomen. Sneller is niet altijd ruiger. Zeker in het death metal genre is het juist vaker andersom. Hoewel de teksten dus lekker goor zijn valt dat met de vocalen zelf wel mee. Hierdoor is het merendeel van de lyrics zelfs goed te volgen. De productie van het album is mij voor een death metal album wat te licht. Het klinkt meer als een goede demo dan een goed doordacht geproduceerd album. Het komt in de nummers een aantal keer voor dat er slechts één gitaarspoor is te horen en je dat spoor dus ook maar via één speaker van je installatie hoort. Aan dat soort dingen zal het trio de volgende keer wat meer aandacht mogen schenken. Wellicht een budget kwestie.

Mijn favoriete nummer van het album is ‘The Withering’, meteen de langste track (6:37 minuten) van de plaat. Het nummer is wat trager waardoor het richting doom metal gaat, een stijltje dat de drie Duitsers prima aan kunnen. Ook ‘Ruins of Existence’ vind ik erg geslaagd, mede door het lekker swingende middenstuk. Je merkt dat zo’n trager gedeelte de band veel beter ligt dan dat snelle gerikketik. Steven Wilson zei het ooit treffend tegen zijn drummer tijdens opnames in de studio: “Just play the fucking beat!”. Een advies dat Soul Grinder drummer Balrogh wat mij betreft ook zou mogen opvolgen. Het is wel knap dat Soul Grinder met slechts drie bandleden zo’n enorme bak herrie kunnen produceren. Dat is op zich al een compliment waard!