‘Thanatos Rising’ is het derde album op rij dat zelf uitgebracht is door de band die het album inspeelde: het Amerikaanse Sorizon. De eerste twee albums ‘Behind the Emerald Starscape’ (2010) en ‘Somnus’ (2013) waren in de Europese contreien echter slecht te krijgen waardoor het goed kan dat dit nieuwe album je eerste kennismaking is met de band. No Dust Records pikte ‘Thanatos Rising’ kant en klaar op waardoor de heavy/power metal hun weg beter zal gaan vinden naar de liefhebbers, waarvan akte.

Het album opent met een symfonisch klinkend intro met de hoofdrol voor een piano, voordat het titelnummer de plaat echt aftrapt. De meeste aandacht gaat direct naar zanger Keith McIntosh, die op veel verschillende manieren zijn stembanden kan gebruiken: krachtige cleane zang, grunts en meerstemmige stukken gaan je links en rechts voorbij. De track is midtempo, maar kent genoeg spannende momenten om de aandacht vast te houden. Dat is wat anders als ‘A distant Echo’ begint want bij dit nummer liggen de Metallica invloeden er voor mij net iets te dik bovenop. Luister maar eens naar het staccato gitaarwerk van Danny Mann.

Snel gaat het er aan toe tijdens ‘Lost in a Dream’ dat halverwege door een verrassende tempowisseling verandert in een totaal andere track. Gaaf gedaan. Met ‘Eternity’s Door’ bewijst Sorizon de hand niet om te draaien voor een stemmig instrumentaaltje en ook in ‘Destined to Despair’ nemen de Californiërs een stapje terug. De prima opgebouwde rockballade werkt naar een heftige apotheose toe die best indruk maakt.

‘Thanatos Rising’ sluit af met een midtempo track, ‘Worth and Wisdom’. Hoewel een prima liedje, had ik zelf op die plek een sneller nummer neergezet, om het album met een knaller te laten afsluiten. Een kniesoor die zich hier verder aan stoort. Sorizon levert een prima derde album af, dat ook productioneel prima in elkaar steekt en bovendien is gestoken in prachtig artwork. Verantwoordelijk hiervoor was Eliran Kantor, die ook hoezen voor o.a. Testament en Sodom afleverde.