Soliloquium is al actief sinds 2011 met Stefan Nördström als zanger/gitarist en bezieler plus trouwe kompaan bassist Jonas Bergkvist. Telkens vind men een aantal gasten op elke plaat. Sinds 2016 bracht men elke twee jaar een album vol heerlijke doom/death metal met een vleugje progressieve rock uit. In 2020 was dat ‘Things We Leave Behind’, twee jaar later koos men voor dit vierde album de veelzeggende titel ‘Soulsearching’ en dat is nou maar net wat er gebeurt in de contemplatieve teksten van Soliloquium.

Muzikaal werd Soliloquium door Katatonia, Anathema en Daylight Dies geïnspireerd destijds, nu klinkt de band als een eersteklas mix van Swallow The Sun, Ghost Brigade en Insomnium. Toch ervaren we deze welbekende melancholieke stijl nergens als kopiëren of lijden we onder dit ‘gebrek’ aan originaliteit. Dat komt omdat de lange songs van deze Zweden zo vernuftig in elkaar zitten dat je er simpelweg met volle teugen van geniet. En is dat niet het allerbelangrijkste?

Onze hoofdcomponist meldt dat ‘Soulsearching’ het predicaat soloalbum wel verdiend na dit werk in isolatie, maar toch wist hij een hele reeks andere muzikanten bij dit 50 minuten werkstuk te betrekken. Namen als Jari Lindholm voor mix en mastering, Sanna Lindström op cello, Henrik Ekholm,… we hebben ze allemaal al eens eerder zien opduiken in Nördström’s werk. Bovendien pakt hij nog uit met twee kanjers uit de progressieve metal scene achter de microfoon en dat maakt het alleen maar geweldiger. Het album opent met een knaller: ‘Floodgates’ dat na heldere gitaarklanken een ware rush naar black metal kent, inclusief screams. Als contrast is er plots de geladen, cleane weemoedige zang van Oddleif Stensland van het Noorse Communic. Deze wisselwerking beheerst de song – al zijn er ook even lage grunts – en samen met de dromerige tekst resulteert dit in kippenvel. ‘How Could we let it come this far?’ is de kernzin en wie gaat daar in deze tijden niet door mijmeren en verlangen naar betere tijden? Maar daar is het uptempo ‘Stillwater’ al om ons te verstrooien, met extreme zanglijnen, en puike vondsten op gitaar en tijdens wendingen. Dat is dan die progressieve toets in hun muziek. Let op de mooie zwevende melodieën die herhaald worden en geniet van het ingetogen einde. Henrik Ekholm kreeg de solozang in ‘The Silent Epidemic’. Temidden van afgemeten riffs weerklinkt cleane zang en later grunts. Het stuwende gitaarwerk zorgt voor punch. De focus ligt op sensitieve zang in het kalme ‘Missing Pieces’ en zo komt de beheerste zang van gastzanger Stefan Zell – u allen bekend van Wolverine – het beste tot uiting. Weer een prachtsong! Deze gastbijdragen zijn een kers op de taart, maar de resterende drie lange songs behouden de constante topkwaliteit en trekken voorbij als heerlijke doom/death metal songs met boeiende arrangementen. Ik zou zelfs zeggen dat Soliloquium elk album nog beter wordt en dat kan best het resultaat zijn van de rust en isolatie tijdens de pandemie. Wie zal het zeggen. Met ‘Soulsearching’ schaf je in ieder geval een topper in het genre aan. Melancholie viert eens te meer hoogtij!