Album nummer vier van Slash featuring Myles Kennedy And The Conspirators heeft, in tegenstelling tot de nauwelijks zonder je tong te breken uit te spreken bandnaam, de korte en pakkende titel ‘4’ mee gekregen. De rolverdeling in de band is bekend; gitarist en blikvanger Saul Hudson (Slash in het kort) zet de muzikale piketpaaltjes uit, Alter Bridge zanger Myles Kennedy helpt hem daarbij en zorgt voor de teksten en zangmelodielijnen en ‘conspirators’ Brent Fitz (drums), bassist Todd Kerns en tweede gitarist Frank Sidoris voeren vooral uit en doen wat er van ze gevraagd wordt.

Dat deze opzet prima werkt blijkt eens temeer op dit vierde album. Sinds Slash weer bij Guns N’ Roses speelt, lijkt het alsof hij in zijn eigen band meer inspiratie kwijt kan. Dat het allemaal zo lekker klinkt kan een gevolg zijn van het ‘live’ opnemen van de basistracks, maar vlak zeker de invloed van de uitvoerders Fitz, Kerns en Sidoris niet uit. Van de laatste weet ik eerlijk gezegd niet of hij ook op dit album te horen is of dat Slash alle gitaarpartijen zelf heeft ingespeeld. Drums en bas zijn in ieder geval prima voor elkaar en ook de achtergrondvocalen van Todd Kerns, zelf ook een prima zanger, klinken erg goed.

Het laatste nummer dat voor het album werd geschreven heet ‘The River Is Rising’ en opent het album op een Aerosmith-achtige wijze. De seventies-achtige sound die het album van producer Dave Cobb (Rival Sons, Europe, Barry Gibb) heeft meegekregen is daar mede debet aan. Ook het tweede nummer ‘Whatever Gets You By’, dat leuk wordt geopend met een fijne drumbeat van Brent Fitz, heeft een Aerosmith achtige vibe. Lekker bluesy van opzet is ‘C’est La Vie’, een meezinger die niet misstaan had op een album van Guns ‘N’ Roses. De productie wordt speels ingekleurd door het gebruik van een talkbox (zo’n tuinslang, denk aan ‘Show Me The Way’ van Peter Frampton). Juist weer soulvol is de opzet van ‘Actions Speak Louder Than Words’. De vrouwelijke vocalen die aan het nummer zijn toegevoegd dragen bij aan een typisch ‘Rock meets Soul” sfeertje zoals The Babys dat in de jaren zeventig ook in hun muziek verwerkten. ‘April Fool’ is rondom een heerlijke, voor Slash typerende riff gebouwd. Het lekkerste hebben Slash, Myles en de Conspirators echter tot het laatst bewaard: afsluiter ‘Fall Back To Earth’ is de langste track van het album, episch van opzet, uitgesponnen en spannend.

Over de kwaliteit van de gitaarsolo’s en -riffs hoef ik het verder niet te hebben. Van Slash mag je kwaliteit verwachten en die verwachting zal niet worden beschaamd als je ‘4’ aan een luisterbeurt onderwerpt. De mannen leveren een prima vierde album af dat vooral uitblinkt in afwisseling en vette riffs. Ik hoop wel dat album nummer vijf gewoon onder de naam “Slash” zal worden uitgebracht.  Dat scheelt weer een tongbreuk.

Ben je overigens, net als ikzelf, onder de indruk van de ritmesectie van deze band, zoek dan de band Toque eens op, de groep van Todd Kerns en Brent Fitz. Succes verzekerd.