Tien jaar geleden bracht de Nederlandse progrock band het album ‘Excavations Of The Mind’ uit. Dat album opende deuren; de band kon veel spelen (in zowel binnen –als buitenland) en kon zich op die manier bij een groter publiek in de kijker spelen. Ik zag de band ook een keer optreden in Lakei in Helmond, samen met drie andere bands, tijdens een soort van progfestivalletje. De namen van de andere bands weet ik niet meer en dat zegt wellicht genoeg. De Rotterdammers maakten destijds indruk: sterke songs en dito uitvoeringen. Toch heb ik de band daarna niet meer echt gevolgd, sterker nog, ik wist niet dat ze nog actief waren! In 2017 bracht de band haar laatste plaat ‘Nomad’ uit en omdat het nu precies tien jaar is geleden dat het debuut uitkwam, wordt dit album nu opnieuw uitgebracht. Ik weet meestal niet goed wat ik met dit soort releases aan moet. Het werkstuk uit 2010 is opnieuw gemasterd en dat soort dingen, en als extraatje staan er enkele alternatieve uitvoeringen op van drie nummers van het album. Tja, is dat dan voldoende om deze schijf opnieuw uit te brengen? Laten we dat dan maar aan de markt overlaten….

Wat kan ik zeggen over de muziek van de heren? Nou, dat is dan weer niet zo moeilijk. Sky Architect speelt vrij traditionele symfonische rock maar doet dit op zeer ingenieuze wijze. Denk aan bands als Genesis, Jethro Tull maar bijvoorbeeld ook Kayak. De nummers zitten stuk voor stuk vernuftig in elkaar; dat getuigt echt van grote compositorische klasse. Het zijn vooral de keyboard/piano stukken van Rik van Honk die maken dat de muziek vrij complex klinkt (‘The Grey Legend’). Grootste blikvanger voor mij is echter gitarist Wabe Wieringa. Die jongen speelt zo lekker soepel. Hij heeft een fijne touch, overtuigt in riffs en staat garant voor klasse gitaarsolo’s. Geen notenvreter maar juist de nadruk op functionaliteit (‘Chime’). Minder te spreken ben ik over de zangcapaciteiten van zanger/gitarist Tom Luchies: hij kan eigenlijk helemaal niet zingen. Zijn stem ontbeert kracht, souplesse en warmte. Zoals bekend is dat wel vaker een probleem bij dit soort progbands, Best wel jammer eigenlijk, met een meer overtuigende zanger had dit album nog veel meer tot verbeelding gesproken. Het beste op deze plaat is het titelnummer, waarin de band in ruim elf minuten al haar sterke punten ten toon spreidt. De extraatjes van deze release bestaan uit een live uitvoering van het lange en overtuigende ‘The Grey Legend’ (die gitaren in de eerste minuut doen sterk denken aan Opeth), een akoestische versie van ‘Russian Wisdom’ (waarin wordt geëxperimenteerd met harmony vocalen) en tenslotte een demo versie van ‘Gyrocopter’ dat niet veel verschilt van de versie op het oorspronkelijke album.

Fijn om de muziek van Sky Architect weer eens te horen, fijn ook om te weten dat de band nog bij elkaar is. Ik ga ‘Nomad’ maar eens luisteren en ben ook wel benieuwd naar nieuw materiaal. Dat heeft deze release toch mooi aangewakkerd…