Ik denk niet dat er iemand nog een stuiver gaf om de carrière van Skid Row. Na het vertrek van boegbeeld Sebastian Bach, héél lang geleden, modderden de Amerikanen wat aan met zangers die het qua strot en charisma bij lange niet haalden bij hun voorganger. Johnny Solinger (god hebbe zijn ziel), Tony Harnell, Z.P. Theart.. het was het allemaal niet. Min of meer logischerwijs raakte de band steeds verder in de vergetelheid en zakte af naar het bedenkelijke niveau (met alle respect) van zaal Iduna in Drachten in plaats van de Rotterdamse Ahoy’. Dan had ik het nog niet gehad over de middelmatige albums ‘Thickskin’ (2003) en ‘Revolutions Per Minute’ (2006).

Ook de recent uitgebrachte Skid Row boxset maakte het pijnlijk duidelijk: de tijd van de geweldige eerste twee albums ‘Skid Row’ (1989) en vooral ‘Slave To The Grind’ (1991) komt nooit meer terug. Temeer daar er zowel uit het Bach- als uit het Skid Row kamp alleen maar met modder wordt gegooid als het over een mogelijk reünie gaat.

De wonderen zijn de wereld echter nog niet uit. Skid Row is gered. De messias heet Erik Grönwall. Het album ‘The Gang’s All Here’. De verrassing van het jaar, zonder meer. Grönwall, het best bekend van zijn tijd bij het Zweedse H.E.A.T., is werkelijk een verademing en voor 200% de juiste man op de juiste plek. Wat een strot heeft die kerel. De band zelf (oerleden Dave “The Snake” Sabo en Scotti Hill op gitaar, bassist Rachel Bolan en nieuwe drummer -ik ben de tel kwijt- Rob Hammersmith) is ook herboren want wat klinken de tracks goed. Producent Rick Raskulinecz (Rush, Foo Fighters, Alice In Chains) heeft het beste in de heren naar boven weten te halen en ze bovendien een eigentijds geluid gegeven dat ergens toch aan de tachtiger jaren doet denken.  Luister maar eens naar die geweldige koortjes in ‘Time Bomb’ of ‘Resurrected’. Of die heerlijk knorrende basgitaar in de eerstgenoemde.

Het is verder afwisseling troef op ‘The Gang’s All Here’. Op elke track staan de gitaren gelukkig lekker op de voorgrond maar op een nummer als ‘Not Dead Yet’ (snapt u ‘m?) wordt hard en snel gemusiceerd en op een liedje als ‘Tear It Down’ is juist de groove weer het belangrijkste ingrediënt. Persoonlijk hoogtepunt van het album is het episch opgebouwde ‘October’s Song’ dat zeven minuten en 7 seconden puur genieten is. In ‘Resurrected’ klinkt de oude Skid Row hit ‘Youth Gone Wild’ een klein beetje door.

Skid Row slaat met hun nieuwe album kei- en keihard terug en snoert alle criticasters in één keer de mond. Groot respect voor deze gasten. De vraag is alleen of ‘The Gang’s All Here’ niet te laat is om de carrière van Skid Row nog te redden. Het is ze van harte gegund in ieder geval, en Erik Grönwall nog het meest. Zijn lijf heeft een behoorlijke opdonder gehad maar hij genas volledig van leukemie. Succes met deze band en met dit album is iets wat hem toe móet komen.