Toen zanger Tomi Joutsen met het album ‘Eclipse’ zijn intrede maakte in Amorphis, kenden we hem vaag als ‘de zanger van Sinisthra’. Deze band had namelijk in 2005 het debuutalbum ‘Last Of The Stories Of Long Past Glories’ uitgebracht, een album dat nauw aansloot bij de melancholieke Finse gothic rock van die tijd. Hij zou het met Amorphis zo druk krijgen dat er weinig tijd overbleef voor Sinisthra en gelukkig brachten zijn bandleden het geduld en begrip op om prioriteiten te laten voorgaan. Want nu er plots een tweede album is, blijkt alleen de bassist vervangen sinds dat debuut.

Dit tweede album ‘The Broad And The Beaten Way’ komt ogenschijnlijk uit het niets, maar we kunnen al verklappen dat het inslaat als een bom. Blijkt dat het gros van het materiaal al heel lang geleden geschreven is, voornamelijk door gitarist Markku Mäkinen, maar nu pas opgenomen en uitgegeven na een lang en moeizaam proces. Tomi Joutsen schreef de zanglijnen, drummer Erkki Virta de teksten. De albumtitel komt van ‘Paradise Lost’ van John Milton en de teksten gaan over de verjaging van Adam en Eva uit het paradijs. Breder bekeken is dit de val van de mensheid waarin men houvast en geestelijke rust tracht te vinden in dit chaotische en zelfdestructieve moderne leven. Dit wordt vertaald naar prachtige, weemoedige muziek die fans van Katatonia, (vroegere) Anathema en Amorphis diep zal ontroeren. Ook al heeft de band zijn roots in hardere metalgenres, nu zijn vooral de jaren zeventig prog elementen en een groot beschouwend inzicht merkbaar.

‘Eterne’ opent met strakke riffs en de warme charismatische zang (neen, geen grunts op dit album) die zo typisch is voor Joutsen. Het mediumtempo nummer is vlot en heeft verfijnd gitaarwerk. Maar dan is er meteen het hoogtepunt van de plaat! ‘Closely Guarded Distance’ – een titel die nu nog meer tot de verbeelding spreekt – wordt als single gepresenteerd en houdt zowat alles in waar Sinisthra voor staat, met een lengte van dertien minuten! Bekijk de video en je kan niet anders dan toegeven dat deze driedelige compositie een parel is. De heavy raggende gitaren in het begin hakken er lustig op los, de zang is ingetogen als die van Jonas Renkse (Katatonia), maar de dynamische laaggestemde gitaren houden aan naar stevige instrumentale, progressieve stukken, waar tussendoor een griezelige onbewogen stem proclameert. Vervolgens begint een theremin-achtig geluid er doorheen te zweven en komt Joutsen tot bezinning (met enkel sobere piano als begeleiding). Dat wordt kippenvel en als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan kies ik voor Anathema ten tijde van ‘Alternative 4’ en meer bepaald ‘Lost Control’. Naadloos worden al deze mijmeringen bezegeld door een grandioze symfonische uitval met power naar het einde toe. Wat een song!

Vervolgens wordt het album echt kalm in het zwevende, ingetogen ‘Halfway To Somewhere Else’ en ‘Morning Frail’. Ietwat meer contrast vanwege ook heavy gitaren horen we in ‘Safe In The Arms Of The Everlasting Now’, terwijl het rustige besluit ‘Ephemeral’ atmosferisch is met gesproken stukken. Terwijl er vast wel stemmen zullen opgaan of dit lange opus magnum niet beter op het einde geplaatst werd, zou dit waarschijnlijk niet kloppen met het verhaal. Schitterende muziek is dit die de noemer ‘metal’ overstijgt en ik hoop dan ook dat dit niet het laatste was dat we van Sinisthra te horen krijgen!