Alle aspecten waarin Japan voorloopt op de rest van de wereld als snelle treinen en aardbevingsbestendige gebouwen ten spijt, lopen ze op muzikaal gebied hopeloos achter. Met Seventh Son hebben we weer zo’n derderangs Helloween kloon met een zanger die hopeloos probeert Michael Kiske te benaderen (zelfs in uiterlijk!), en daarmee alle ruiten in mijn huis laat trillen. In de bijgevoegde promosheet durven ze nog te reppen van progressieve heavy metal met invloeden van Rush en Dream Theater. Hebben ze wel de goede cd in het zakje gedaan dan? Wat ik hoor is een hopeloos hoopje bij elkaar geveegde muzieknoten gevormd tot compleet uitgekauwde clichés die al bijna dertig jaar met geen mogelijkheid progressief genoemd kunnen worden, teksten in gebroken Engels en vocale invloeden die eerder lijken te komen van een verkrachte ezel dan van Dream Theater of Rush. Lekker negeren dit wanproduct.