Ruim 35 jaar dienst, vijftien studioalbums en ontelbare concerten en tournees. Sepultura behoeft – net als goede wijn – geen krans en geldt als Braziliaans thrash metal instituut waarin oudgedienden Andreas Kisser (gitaar) en bassist Paulo Xisto Pinto Jr. gesteund worden door de boomlange Amerikaanse zanger Derrick Green en drummer Eloy Casagrande. Dat betekent echter niet dat ze stagneren, want elk album is voor hen nog steeds een uitdaging waarop de muzikanten nieuwe invalshoeken uittesten. Het nieuwe album ‘Quadra’ zet de lijn verder van voorganger ‘Machine Messiah’ (2017), maar weet toch op een fascinerende manier verfrissend te klinken. Alle elementen van de Sepultura sound komen hier uitvergroot aan bod. ‘Quadra’ is het Portugese woord voor een ‘sportveld’, een afgebakend terrein waar bepaalde gebruiken, regels en handelingen gelden. Dit kan men projecteren op de wereld met al zijn culturen waarbinnen bepaalde leefregels gelden. Het getal vier speelt een grote rol – vandaar dat het album ook ingedeeld is in vier delen. Het eerste deel focust op de pure, ruwe thrash kant van de band met albums als ‘Beneath The Remains’ en ‘Arise’ indachtig. Het tweede deel laat percussie ruimer aan bod komen, denk aan ‘Roots’. In het derde deel wordt naar hartenlust geëxperimenteerd en het vierde deel opent de mogelijkheid tot fraaie melodieën en akoestische gitaren. Om nog even verder te gaan met numeriek: dit is het derde album in deze bezetting en het tweede dat opgenomen werd in Zweden met producer Jens Bogren, waarin de Brazilianen een ware gelijkgestemde geluidsgoeroe gevonden hebben. Meer gedetailleerd willen we stellen dat ‘Isolation’ (video), ‘Means To An End’ en ‘Last Time’ geen spaander heel laten en er zwaar inhakken, weliswaar verfraaid met enige koorzang en een pluim voor Kisser met zijn inventief gitaarwerk. Het etnische gedeelte laat Eloy Casagrande zegevieren in drie songs. In het derde deel schittert Andreas Kisser met een klassieke gitaarsolo in ‘Guardians Of Earth’, weet de band zijn instrumentale culminatiepunt te bereiken in ‘The Pentagram’ en worden atmosferische stukken meer en meer geïntegreerd in aanloop naar de akoestische ontknoping. Let wel, akoestisch is dit slechts fragmentarisch, maar de laatste drie songs openen waarlijk meer mogelijkheden voor Sepultura door introverte passages te laten contrasteren met hun overweldigend thrash fenomeen. Het oosters getinte ‘Agony Of Defeat’ en sluitstuk ‘Fear; Pain; Chaos; Suffering’ waarin vrouwelijke zang en de klare mannenzang opduiken mogen daar getuigen van zijn. Een band die geen uitdaging uit de weg gaat en zo hebben we het graag!