Septicflesh is één van de echelons van de Griekse extreme metal scène, reeds actief sinds begin jaren negentig. In 2003 namen zij een sabbatperiode en die tijd benutte Christos Antoniou om klassieke muziek te studeren. Vanaf hun terugkeer in 2008 met het album ‘Communion’ vond dit een plaats in de heftige death metal door toevoeging van samples en orkestratie. Septicflesh werd één van de beste bands die beide werelden kon verenigen.

Uiteraard is het altijd hun droom geweest om op te treden met een heus uitgebreid orkest. Die droom werd bewaarheid in februari 2019, maar niet in thuisstad Athene, maar in Mexico. Daar trad de band op met het Symphonic Experience Orchestra en twee klassieke koren: Enharmonia Vocalis Choir en National University of Mexico Children’s and Youth Choir. Meer dan honderd muzikanten werden verdeeld over drie etages in de zaal, zodat de band zelf het dichtst beneden bij het publiek stond, daarachter het orkest en boven de beide koren. De uitverkochte zaal was het Metropolitan theater in Mexico City en dat is een mooie zaal met sierlijke balkons en antieke beelden.

Het prestigieuze gebeuren is empathisch in beeld gebracht, beginnende met beelden van de omgeving en de fans die aanschuiven om de zaal te betreden. De spanning wordt opgebouwd met een symfonisch intro, waarbij je de plaats van het gebeuren goed in je kan opnemen. Vervolgens gaat de band met zijn gevolg er volop tegenaan met ‘Portrait Of A Headless Man’. We krijgen een boeiende set uit de vier laatste albums, hetgeen toch borg staat voor twaalf jaar Septicflesh. Seth Siro Anton weet de energie van het publiek goed te behouden. Tussen elke song richt hij zich tot het publiek en kondigt het volgende nummer aan. Drummer Kerim Lechner zit op een speciale plek achter een immens drumstel. Vermeldenswaardig is dat de band optreedt met livegitarist Dinos ‘Psychon’ Prassas (Chaostar) en de rol van cleane zanger Sotiris Vayenis beperkt is tot plechtige bijdragen die incidenteel zijn in de songs. Op die momenten komt zijn charisma tot volle uiting en heerst hij in duister ‘priestergewaad’ met gewichtige gebaren.

Het is lastig om hoogtepunten uit te kiezen, maar halverwege de show wordt het met ‘Communion’ en ‘The Vampire From Nazareth’ (met extra aandacht voor het kinderkoor) wel extra begeesterd. Van alle muzikanten is het echter Christos Antoniou die duidelijk een bezeten betrokkenheid toont heel de avond en dat is natuurlijk logisch. De band bouwt naar het einde toe naar een climax met ‘Persepolis’, ‘A Great Mass’, ‘Anubis’ en ‘Dark Art’. Een doorlopende show zonder selectie van bisnummers en dat komt de sfeer ten goede. Het geheel wordt soms nogal donker en (te) flitsend in beeld gebracht vanuit verschillende kanten, maar het geluid is fantastisch! Na de show – anderhalf uur actie – worden fans naar hun mening gevraagd wanneer ze de zaal verlaten. Septicflesh heeft hier een legendarisch moment uit hun toch al bloemrijke carrière op groteske wijze vastgelegd voor het nageslacht!