Het is toch jammer dat je het vaakst iets in de (rock-)pers leest over Sebastian Bach wanneer hij weer wat te zeggen heeft gehad over het wel of niet doorgaan van een reünie met zijn oude band Skid Row en/of zijn opvolgers in die groep, die hij alweer in 1996 (jawel, dat is acht-en-twin-tig jaar geleden) verliet. Dat heeft zo’n jongen toch niet nodig, zou je zeggen.

Blijkbaar wel, want op eigen kracht heeft Bach het (net als zijn voormalige collega’s trouwens) niet zo ver weten te schoppen als in de hoogtijdagen van Skid Row. Blijkbaar hebben de twee elkaar toch nodig om tot grote successen te komen. Ik moet zeggen dat ik Sebastian’s laatste soloplaat ‘Give ‘Em Hell’ (2014) best te pruimen vond. Als ik naar het hoesontwerp van ‘Child Within The Man’ kijk, heeft Bach moeite met ouder worden. Voor het artwork is gebruik gemaakt van een beeltenis van de zanger uit de jaren tachtig schat ik.

Met de muziek op dit nieuwe album is niet zoveel mis. Sterker nog, veel composities ontstijgen de middenmoot (vooral de hardere tracks zoals opener ‘Everybody Bleeds’ en ‘F.U.’) en met de productie (Elvis Baskette) is ook helemaal niets mis. Bach huurde topmuzikanten in (op drums Steve Vai houthakker Jeremy Colson, op bas multitalent Todd Kerns en op gitaar Devin Bronson), zodat op dat vlak niets aan het toeval is overgelaten. De zwakste schakel op dit album is Sebastian Bach zelf. De man kan nog best een potje breken maar om dat te ondersteunen met allerlei elektronica.. het stoort me mateloos. Het is ook helemaal niet nodig. Een nummer als ‘Hard Darkness’ mist hierdoor de ballen die het wel had kunnen helpen als het zangspoor een meer organische sound had gehad. Ik herken de stem van Bach soms zelfs niet eens. Ja, als hij even al vanouds uithaalt, dan wel.

‘Child Within The Man’ is daarom een album met twee gezichten. Gelukkig valt er op muzikaak vlak genoeg te genieten. Met het betreurenswaardige recente vertrek van zanger Erik Grönwall bij Skid Row moeten die deuren nu maar eens echt gaan openzwaaien voor een terugkeer van Sebastian Bach, na bijna dertig jaar. Daar hebben Bach, Skid Row en niet in de laatste plaats het publiek, het meeste aan. Ego’s van tafel, advocaten naar huis sturen en knallen maar.