In de aanloop nog een paar obstakels; Teun (aanstormend fotografietalent die als twintiger meer kennis heeft van de punk muziek dan ondergetekende, die is opgegroeid in de hoogtijdagen van deze stroming) zou voor het eerst mee, had er ook al een hele tijd naar uit gekeken, maar werd een paar dagen van tevoren ziek en was op de dag de dag zelf nog steeds aan bed gekluisterd. De werkzaamheden van mijn vriendin (tevens chauffeur) tijdens de open dag op haar school liepen ook nog eens uit, dus de aanvang van Scumbash 2023 was voor ons iets later dan gepland. Bij aankomst op het terrein wijst een parkeerwacht ons naar een uitermate gunstig overgebleven plekje vlak bij de ingang, geen rijen (meer) voor de ingang, direct bij binnenkomst lopen we tegen een vrije locker aan; een late maar toch voorspoedige entree.

Bij binnenkomst van de onderzeebootloods valt op dat een grote loods als dit toch (op een industriële manier) sfeer kan krijgen; de uitlichting is mooi gedaan en accentueert de stalen constructies met glas en buizenpartijen, terwijl de aanwezige Scumbash banners het een bijna horror-achtige draai geeft. Horror is trouwens ook het geluid; hard, enorm galmend en soms compleet ondefinieerbaar. De eerste band die op het podium van de hal bij binnenkomst staat is Demented Are Go. De beschilderde mannen met hanenkammen zien er indrukwekkend uit en stuwen hun psychobilly met veel enthousiasme de hal in, waar het door het aanwezige publiek met graagte ontvangen wordt. Eigenlijk was deze smalle hal net wat te krap voor alle mensen die dit wilden zien, maar dat bleek later met alle navolgende bands ook zo te zijn. Als haringen in een ton, slibberde, wrong, hoste en moshte vooral het publiek voor het podium door elkaar heen. Prima sfeer, maar het geluid (hier nog vooral het teveel aan plonk van de contrabas, pok van de snare, en het te weinig aan gitaar) kon zeker beter. Na een paar nummers toch met plezier meegepikt te hebben, kijk ik op mijn tijdschema en zie dat ik haast moet maken nog iets van The Spades mee te krijgen.

Aangekomen in de naastgelegen hal waar The Spades staan te spelen, realiseer ik me dat het geluid dus nog veel erger kon. Hun debuutalbum ‘Learning The Hard Way’ heeft zijn nodige draaiuurtjes gemaakt bij mij thuis, maar in deze galmhal is het gewoon verrekte moeilijk om ook maar iets van een nummer te herkennen. De band werkt zich uit de naad en doet duidelijk zijn best, maar misschien is de plaatsing van het podium in de hoek van deze hal ook niet ideaal? Achterin de hal zijn de tattoo artists en de organisator Schorem Barbiers gevestigd, het midden van de zaal is grotendeels gevuld met tafels en banken om de versnaperingen te nuttigen en langs de kanten staan de kramen van eten, drinken en kleding. Tussen de picknick plekken en de kramen door kun je via een trechter in de hoek van het podium komen, alwaar je tussen de etensdampen kunt genieten van een kakofonie van geroezemoes, nogal ondefinieerbare livemuziek en heel veel galm (dit is natuurlijk gechargeerd, maar dit geluid was echt niet best!)

Zelfs de zichtbare inzet van de mannen kon me niet overhalen dit langer dan een paar nummers vol te houden. Dan maar even random sfeer proeven. Als je puur naar de sfeer kijkt is dit een topfestival; goed georganiseerd qua eten, drinken en faciliteiten, kleurrijke figuren, en een beetje een “alles kan en mag” gevoel, waarbij de prominente tattoo en barbier toch wel bijdragen aan de “Scumbash is een lifestyle” slogan.

In de grootste hal staat dan inmiddels Slapshot te spelen. Deze band is op de valreep toegevoegd voor de uitgevallen The Exploited. Zanger Wattie ligt namelijk in het ziekenhuis en krijgt de beterschapswensen van de invaller. Vooral zanger Jack “Choke” Kelly valt op door de brute  podiumpresentatie tijdens de nummers in combinatie met zijn opgeruimde humeur wanneer hij in “gesprek is” met het publiek. Het geluid is ook in deze hal wederom knoeperd hard en  zeker niet goed te noemen, maar individuele instrumenten en zelfs nummers waren te herkennen. De ‘Old Tyme Hardcore’, inclusief het zo getitelde nummer gingen er prima in bij het publiek en zelfs ondergetekende had als niet heel groot liefhebber van dit sub genre en het gebrekkige totaalgeluid heuse genietmomentjes.

Dan wordt het tijd voor een kijkje bij Batmobile, een band die zijn veertigjarig bestaan viert en ik door de jaren heen reeds enkele keren heb mogen zien spelen. Het drietal is nog bezig met de soundcheck in een uitermate relaxte sfeer, vriendelijke praatjes met bekenden in het publiek vooraan, pijpje stoppen en rustig zittend op de contrabas oproken (muzikanten hebben wel vaker hun eigen smoking area on stage); het is een mooi tafereeltje. Even verdwijnen ze achter de gordijnen en dan volgt er de ontwapenende ‘Here Comes The Batmobile’ tune als de mannen het podium weer betreden. Direct bij  aanvang van ‘Brace For Impact’, het titelnummer van de nieuwe plaat, lijkt het alsof ze ontketend zijn, alle hoeken van het podium worden opgezocht, alle moves, gekke bekken en enthousiasme komen van het podium gestuiterd, in gezelschap van een rits grote ballonnen en opblaasbeesten. Uiterlijk is echt wel verschil te zien met de jonge broekies van veertig jaar geleden natuurlijk, maar qua podiumpresentatie doen deze oudjes het nog als een dolle. Persoonlijk draai ik muziekjes als deze niet vaak thuis, maar bij live optredens kan ik me vaak prima vermaken; dat was ook deze keer weer zo. Met een best aardig totaalgeluid, een zeer enthousiast gebrachte, en strakke, pakkende set aan nummers zag ik om heen een publiek dat helemaal uit de plaat ging, en zelf kon ik dit ook best waarderen.

Even een kijkje bij de vinylkramen en de band merchandise in de grootste hal, waar ook Disturbance staat te spelen. De Rotterdammers spelen een thuiswedstrijd en hebben er duidelijk zin in! Vooral zanger Rob springt en dendert over het podium als een jonge hond; en deze jongens zitten inmiddels ook al weer vijfentwintig jaar in “het vak”. De punk van deze band doet me eerlijk gezegd nog het meest denken aan de vele lokale bandjes in kraakpanden in de jaren tachtig, en dat bedoel ik als iets positiefs. Het geluid is wederom beslist niet goed, ondanks de doeken die ik inmiddels heb zien hangen, maar de band doet zijn best en terwijl ik een stukje band kijken steeds afwissel met een paar bakken elpees doorzoeken, heb ik het prima naar de zin.

The Toy Dolls staan iedere keer garant voor een feestje; ook deze keer weer. Ze worden er ook niet jonger op en zullen bijna tegen de pensioengerechtigde leeftijd lopen denk ik, maar deze oudere jongeren zijn net een stel van die opwind poppetjes; je geeft het opwindmechanisme een paar slingers, zet ze neer en hup, daar gaan ze. Alle poses, danspasjes en kolderieke slapstick taferelen passeren weer de revue, en daarbij worden de liedjes strak en vakkundig ten gehore worden gebracht. Oké, deze pretpunk is geen hogere wiskunde, en de mannen doen hun kunstjes ook al jaren, maar doe het maar eens na, met zoveel (gespeeld?) enthousiasme. De smallere hal barst bijna uit zijn voegen; het publiek staat opeengepakt tot om de hoek naar de grotere hal en bij ‘Nellie The Elephant’ staan ze tot achterin de hal bij de lockers nog te springen; het is de band weer gelukt!

Nadat het geluid (in vergelijking met de andere acts vandaag) best aardig was geweest bij The Toy Dolls, had ik hoop voor hetzelfde bij Peter Pan Speedrock. Op het podium staat Dikke Dennis klaar om de band op zijn geheel eigen manier aan te kondigen: “Rotterdam, Fuckin’ Rotterdaaam! All the way from rockcity Eindhoven; Peter Pan Speedrock!”, waarna hij de microfoon “wegkopt”. (Hopelijk hadden ze daar een reeds gehavend exemplaar voor gebruikt, want die SM58’s zijn zo ruim honderd euro per stuk.)  Bij Helldorado had ik de band gemist, dus hier had ik wel zin in. Als een raket ging de band van start en (met moeite) kon ik het nummer ‘Rocketfuel’ ontwaren. Het geluid was weer erg moeilijk op een goed beluisterbare manier te presenteren. Misschien zijn bands als Toy Dolls en Batmobile gewoon gemakkelijker qua mixage in een hal als dit? Er werd gecontinueerd met het toepasselijke en boven het podium trots op de banner prijkende ‘Resurrection’, wat me direct deed bedenken dat deze herrijzenis hopelijk betekent dat ik de band nog vaak in kleinere clubs (met beter geluid) mag bekijken. Aan de andere kant hoop ik ook weer dat deze hereniging niet de ondergang van dat ander leuke bandje Firehorse  betekent (waar gitarist/zanger Peter Van Elderen zeer verdienstelijk de bas hanteert). De band had het heel erg naar de zin, samen met een gretig publiek; “Give it to me. Give it to me” roept Van Elderen naar het publiek. Na een tiental nummers zien we toch de eerste groepen mensen de weg naar de uitgang zoeken en besluiten we hetzelfde te doen om de grote stroom voor te zijn. Wanneer ik me met een paar biertjes op in de pogoënde massa had kunnen begeven, was het wellicht de moeite geweest om het concert in zijn geheel bij te wonen en naderhand nog een tijdje te blijven hangen, maar de enerverende afgelopen dag (en dagen daarvoor) maakten dat het voor nu goed was. Scumbash is een (op één niet nogmaals nader te benoemen onderdeel na) zeer goed georganiseerd, kleurrijk, en gezellig festival.