Twee jaar na het eerste deel van het coversalbum ‘Inspirations’ en een jaar na het meer dan uitstekende ‘Carpe Diem’ album komt Saxon alweer met een opvolger van de eerstgenoemde onder de noemer ‘More Inspirations’. Over de zin en onzin van volledige coveralbums kunnen we natuurlijk wel wat boompjes op zetten.

Iron Maiden maakte in de jaren tachtig geweldige covers. ‘Cross Eyed Mary’ (Jethro  Tull) bijvoorbeeld, of ‘King Of Twilight’ (Nektar). Metallica kon er ook wat van. ‘The Prince’ (Diamond  Head)en ‘Breadfan’ (Budgie) zijn covers die er toe deden en jonge luisteraars inspireerden om naar de  originele bands te gaan luisteren. Missie geslaagd. Let wel; in deze voorbeelden ging het om losse covers die tijdens de opnames van een album als extra track of als repetitie werden opgenomen.

Iets anders is een album als ‘Inspirations’ of ‘More Inspirations’ dat van voor naar achteren uit covers bestaat. Waarom zo snel alweer een product op de markt gooien, vraag ik me af. Lagen er nog wat opnames op de plank? Saxon is natuurlijk geen troep jonge honden meer, en om deze mannen nummers van tijdgenoten als KISS te horen coveren voelt toch vreemd. ‘Detroit Rock City’ is natuurlijk ook een liedje dat je als band, ook al heet je Saxon, nauwelijks beter kan doen. De wijzigingen in de arrangementen klinken dan ook erg gek en niet op z’n plaats.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor ‘From The Inside’ van Alice Cooper. Het is eigenlijk een nummer waar je vanaf moet blijven, er valt geen eer aan te behalen. Niet omdat Saxon bestaat uit slechte muzikanten, verre van dat, maar omdat het nummer gewoon goed is zoals het is en bovendien zo verbonden is aan het persoonlijke leven van Alice Cooper zelf, zodat iemand als Biff ongeloofwaardig overkomt als hij het nummer zingt.

Moet ik het dan nog over Rainbow’s ‘Man On The Silver Mountain’ hebben? Of over ‘Substitute’ van The Who? Niet doen, Biff. Niemand topt Ronnie James Dio en Roger Daltrey als het om deze nummers gaat. Zelfs niet als je je eigen stem een aantal keren dubt. Tuurlijk, de band musiceert prima. Ook de solo’s zijn in orde. Redelijk gelukte covers op deze plaat vind ik  persoonlijk ‘Razamanaz’ (Nazareth)  en ‘Tales Of Brave Ulysses’ (Cream). Van de rest ben ik niet onder de indruk en dat terwijl ik een grote fan ben van Saxon. Ik vrees  dat ‘More Inspirations’ het eerste Saxon album is dat mijn collectie niet gaat halen. Een tegenvaller, na het zo fantastische ‘Carpe Diem’ album.