In de tachtiger jaren waren er erg veel Amerikaanse bands die als een donderslag bij heldere hemel aan het heavy metal firnament verschenen en één van de bands die het meeste indruk op mij maakte was Savage Grace. Nadat ze in 1985 het fantastische ‘Master Of Disguise’ hadden uitgebracht, deden ze dat in 1986 nog eens dunnetjes over met het eveneens geweldige ‘After The Fall From Grace’. Niets leek een succesvolle carrière van dit gezelschap in de weg te staan, maar ondanks deze twee US Metal klassiekers bleef de echte doorbraak uit. Dat had misschien ook wel te maken met het feit dat gitarist Christian Logue op de tweede plaat zelf de vocalen voor zijn rekening had moeten nemen, daar klasbak Mike Smith het na het debuut jammer genoeg voor gezien hield. Dat was op plaat nog niet zo’n probleem, maar live had Christian nogal wat moeite om zowel gitarist als zanger te zijn en de shows na de release van het tweede album werden dan ook vaak gekenmerkt door niet al te beste zang om het maar enigszins netjes te zeggen. Het was dan ook niet echt verbazingwekkend te noemen dat Savage Grace het voor gezien hield en dat deze ooit zo talentvolle band in de vergetelheid zou belanden.

De wonderen zijn echter de wereld nog niet uit en anno 2023 is Savage Grace terug met een nieuwe plaat en een compleet nieuwe bezetting, op gitarist Christian Logue na. Hij heeft in ieder geval wel ingezien dat zijn bijdrage beter beperkt kan blijven tot zijn gitaarspel en daarom heeft hij met Gabriel Colon een nieuwe zanger binnengehaald. Het dient te worden gezegd dat de heer Colon met zijn op Rob Halford lijkende stemgeluid zeker een positieve bijdrage levert aan de nieuwe plaat ‘Sign Of The Cross’. Dit derde full-length album van Savage Grace blijft kwalitatief echter mijlenver verwijderd van de eerste twee albums uit de tachtiger jaren en dat heeft alles te maken met het inconsistente karakter van het geoffreerde song materiaal. De eerste twee tracks ‘Barbarians At The Gate’ en ‘Automoton’ wekken de indruk dat de band zijn zaakjes aardig voor elkaar heeft, maar daarna zakt het niveau in tot een toch wel bedenkelijk niveau. Van de in totaal tien aanwezige nummers weten eigenlijk alleen ‘Slave Of Desire’ en ‘Star Crossed Lovers’ nog een voldoende te scoren. Bij de overige zes nummers zit je jezelf continu af te vragen of deze reünie wel zo’n goed idee is geweest. Vanuit nostalgische overwegingen ben je geneigd om hier positief op te antwoorden, maar het song materiaal bevat weinig tot geen elementen die je ook maar enigszins doen herinneren aan de band die in de jaren tachtig twee geweldige platen afleverde. Dat is een wrange, maar jammer genoeg zeer reëele conclusie en daarom is een kleine voldoende ook alles wat er in zit voor ‘Sign Of The Cross’.