“La mort c’est rouge, et puis c’est bleu… et puis c’est froid. Et par-dessus tout cela devient un silence.” (de dood is rood, en dan is het blauw… en dan is het koud. En het wordt vooral een stilte.)

Een van de nummers op het debuut van de Belgisch-Zwiterse band Satanic Witch is geïnspireerd door een roman van de negentiende eeuwse Franse schrijver Honoré de Balzac (waaruit dus ook bovenstaand citaat afkomstig is) en daarmee is de toon gezet. Op ‘4:44’ gaat het om sfeer, een soms melancholische maar vaker nog beklemmende, duistere sfeer. Satanic Witch weet op een effectief naargeestige en tegelijkertijd welluidende manier gothic, klassieke horror en black metal met elkaar te verbinden. Het zijn ook niet de minsten die elkaar gevonden hebben in Satanic Witch: twee-derde van het stevig aan de weg timmerende E-L-R, Michel Kirby (bekend als mastermind van Wolvennest) en Shaun van Calster, een oude bekende van Kirby uit de Brusselse scene rond het vermaarde La Muerte. Samen met Bram Moerenhout en John Marx (ook Wolvennest) hebben ze een album gemaakt dat in het verlengde ligt van het werk van Michel Kirby in Wolvennest. Maar ook al is de herkomst van het gros van de muzikanten te horen, een goedkope kopie van Wolvennest is Satanic Witch zeker niet. De spookachtige soundscapes waarin de zang van de dames Isabelle Ryser en Selina Demuthvan E-L-R een hoofdrol speelt, contrasteren fraai met de traditionele tremolo gitaarpartijen waarmee het geheel nadrukkelijk in het black metal domein te plaatsen is. ‘Mirror Hour’, het nummer waarmee het album eigenlijk begint na het ambient titelnummer dat meer een intro is, is tweede golf black metal pur sang.

Verzengende tremolo, krijsende zang en een bijpassende snelheid, die halverwege wat wordt losgelaten voor een intermezzo met koorzang, kerkklokken en een veel lager tempo. Verwarrend wordt het als in het volgende nummer ‘Kvlt’ de mannelijke zang even de typische black metal stijl loslaat en plotseling wel heel erg als Andrew Eldritch van Sisters of Mercy klinkt – of is het toch Peter Steele? Gothic is het in ieder geval, al wordt in het lange nummer een aantal keer teruggeschakeld naar het “vertrouwde” gollem black metal gekrijs. Het langste nummer van de plaat bestaat eigenlijk uit twee nogal lomp aan elkaar geplakte delen. Na een dromerig, door keyboards gedomineerd ‘Mirage’ gaat na een minuut of vijf in het tweede deel, ‘die Hexen’, de zweep erover voor een staaltje ijzige black waarin de tot dan overheersende feëerieke elementen als mistflarden, of zijn het toch luchtspiegelingen, voorbij zweven. De afwisseling zorgt ervoor dat de dertien minuten die deze Siamese tweeling duurt niet eens echt lang lijken. Al met al lijkt dit album vooral bedoeld voor die Wolvennest fans die meer willen en dan vooral meer rauwe compromisloze metal en minder occulte tot in de kleinste details uitgedachte psychedelische doommetal. Zij zullen niet teleurgesteld worden. Maar wellicht weten Kirby en de zijnen met ‘4:44’ ook de twijfelaars, de “trve kvlt” black metal adepten en de enkeling die de afgelopen jaren niet aan Wolvennest is blootgesteld aan zich te binden.