Voor de begindagen van de Engelse heavy metalband Satan moeten we terug naar 1979 (het jaar van de oprichting) en 1983 (het jaar van het geprezen debuut ‘Caught In The Act’). Het waren geweldige jaren voor liefhebbers van wat nu traditionele heavy metal wordt genoemd. Geweldige albums van Iron Maiden, Judas Priest, Motörhead en Saxon werden in die jaren op de liefhebbers afgevuurd.

Satan heeft het helaas nooit zo ver geschopt. In 1987 was de koek na die albums en twee singles alweer op, al probeerde de groep het nog even onder andere bandnamen als Pariah en Blind Fury. Verschillende bandleden doken in andere orkesten op. Beste voorbeeld daarvan was gitarist Steve Ramsey, die in de jaren die volgden redelijk hoge ogen wist te gooien met Skyclad.

Na het live album ‘Live In The Act’ (2004) keerde Satan in 2013 definitief terug met het album ‘Life Sentence’. Met ‘Time To Die’ bevatte deze plaat één van de beste nummers dat de groep ooit opnam. In 2015 volgde ‘Atom By Atom’ en in 2018 ‘Cruel Magic’ dat bij Metal Blade verscheen. Stuk voor stuk lekkere traditionele heavy metal albums met lekker gitaarwerk, fijne twinsolo’s, wat rommelige drums en de karakteristieke stem van zanger Brian Ross, die nog redelijk hetzelfde klinkt als zo’n 35 jaar geleden.

Het nieuwe album ‘Earth Infernal’ voegt niet zo heel veel toe aan datgene wat de band vanaf de wederopstanding heeft laten horen. Het probleem zit ‘m niet in de, in doorsnee, prima nummers maar in de nogal kale productie. Het zou Satan goed doen als ze eens een producer van buitenaf in de arm zouden nemen, want de drums klinken alsof ze bij mij in de keuken zijn opgenomen en de gitaren staan soms wel erg futloos in de mix. Een gemiste kans omdat tracks als ‘Burning Portrait’ (geweldig refreintje!), het instrumentaaltje ‘Mercury’s Shadow’ en ‘Poison Elegy’ (hallo Van Halen) verre van slecht zijn. Beste nummer van het album zou zomaar het snelle en venijnige ‘A Sorrow Unspent’ kunnen zijn dat zodanig volgepropt zit met fijne tempowisselingen en dubbele gitaarsolo’s dat het haast onmogelijk is om je nek synchroon met de muziek te laten mee bangen gedurende de hele track.

Nog een kanttekening bij het artwork. Het hoesontwerp is wederom van Eliran Kantor. De man kan goed schilderen maar heeft een zodanig specifiek spectrum dat de hoezen van de laatste vier Satan albums nagenoeg onderling uitwisselbaar zijn. Net als de muziek eigenlijk, dus als zodanig zijn ze wel consequent. Maar een keer iets anders zou toch wel zo verfrissend zijn.

Het is te prijzen dat deze groep, in dezelfde samenstelling als in de succesvolle begintijd (naast Ramsey en Ross zijn dat Russ Tippins op gitaar, Sean Taylor op drums en bassist Graeme English), met de regelmaat van de klok albums maakt en dit zichtbaar met veel plezier blijft doen. Als Satan fan kun je ‘Earth Infernal’ dan ook volledig blind (fury) aanschaffen en er volledig op uit je dak gaan.