Thomas “Sarke” Bergli (Khold, Tulus) startte in 2008 zijn eigen muzikale project. Al spoedig vond hij Darkthrone legende Nocturno Culto bereid om de zang voor zijn rekening te nemen en een legendarisch project was geboren dat in 2009 debuteerde met ‘Vorunah’. Anders Hunstad (ook al live sessielid van Tulus en Satyricon) en gitarist Steinar Gundersen (ICS Vortex) vormen de huidige band welke het inmiddels zesde album ‘Gastwerso’ opgenomen hebben. Zoals steeds een Noorse titel (betekent: ‘Ghost War’), maar de teksten zijn in het Engels. Eveneens vaste prik is dat de band in de studio samenwerkte met producer Lars Erik Westby en dat is een jaren zeventig rockgast die goed weet wat een organische mix inhoudt.

Sarke’s muziek ligt geworteld in black metal – en die sfeer is te vinden in bepaalde muzikale stukken en de morbide stijl van Nocturno’s zang – maar ook merken we invloeden uit thrash, klassieke metal en zelfs progressieve rock. Dit is muziek die niet in één vakje te stoppen is, maar erg boeiend. Bands als Vreid en Windir gingen trouwens ook al veel breder dan enkel zwartgeblakerde furie. Dat black ‘n’ roll gevoel zit hier ook in meerdere songs. De stugge afgemeten riffs van ‘Ghost War’ zijn bijzonder strak en de schorre stem van Nocturno is rillingenverwekkend. De sinistere gitaarloopjes komen uit de black. Het uptempo ‘Echoes From The Ancient Crucifix’ is opvallend vlot. Maar de grimmige stem blijft vervuld van ijskoude occulte bezwering. Denk aan het schuurpapieren geluid van Tom G. Warrior (Celtic Frost). In het mediumtempo ‘Mausoleum’ speelt de dramatische orkestratie en keyboards van Hunstad een voorname rol.

Helemaal beklijvend is het kalme ‘The Endless Wait’ met korzelig gesproken tekst van Culto die naar het einde toe overgenomen wordt door de serene vrouwelijke zang van ‘Lena Fløitmoen. ‘Ties Of Blood’ en het decadente ‘Rebellious Bastard’ zijn weer uptempo rocksongs, het tweede ook met charmant Hammond orgel en zwevend intermezzo. Gitaarsolo’s zijn eerder spaarzaam op dit album, maar in de langere afsluiter ‘Cribs Hand’ wordt dat goedgemaakt met twee erg intense, melodieuze gitaarsolo’s bulkend van emotie. De lugubere tekst is verkondigend gesproken, het refrein wanneer de titel valt is dan weer welhaast aanstekelijk en later is er nog een sterk zangmoment van Lena die de tekst met pianobegeleiding heel aangrijpend zingt. Je merkt dat dit een klasse apart is. Voor avontuurlijke en vrij breeddenkende black metal fans is dit het neusje van de zalm.