Sarke werd in 2008 opgericht als soloproject van de Noorse muzikant Thomas Bergli (aka Sarke) zodat hij het soloalbum ‘Vorunah’ kon uitbrengen. Sindsdien is er een hele evolutie geweest naar heuse band die ook live actief is en heel opmerkelijke albums zoals Oldarhian’ (2011) met een bezetting vol kanjers uit bevriende bands zoals Dimmu Borgir, Satyricon, Borknagar, Testament en Khold. Sarke speelt zelf ook in Khold en Tulus. Een ander opmerkelijk album was ‘Bogefod’ (2016). Dat is een conceptalbum, gebaseerd op de Eyrbyggja sage. Sarke verscheen ook in de film die ervan gemaakt is (titel: ‘Saga’) waarin zanger Nocturno Culto (Darkthrone) de hoofdrol speelt. Dat album werd in Noorwegen genomineerd voor een Grammy award voor ‘beste metal album’.

Waar denken we dus aan bij de naam Sarke? Het soloproject van Sarke is constant in ontwikkeling, rasperige vocalen van Darkthrone boegbeeld Nocturno Culto, albums met (voor ons) onverstaanbare titels, maar gevuld met songs in de Engelse taal, een grote productiviteit want ongeveer elke twee jaar is er nieuw werk en dit is opmerkelijk toegankelijk, hoewel we als genre ‘black metal’ aanduiden. Want zoals wel meer gebeurt, start iemand een solocarrière om eens buiten de lijntjes van de gekende bands te kleuren. Hier kunnen we eerder stellen dat de muzikanten afkomstig zijn uit de black metal scene, maar de muziek van Sarke kan alle kanten uit. Daarbij is zeker dat Bergli een talentvolle songsmid is, want de songs spreken meteen aan en houden bij meerdere beluisteringen telkens verrassingen in petto, waardoor de albums tevens een groeimarge vertonen. Misschien kunnen we het black:’n:roll noemen. Of gewoon rock in de breedste zin?

‘Endo Feight’ is het nieuwste en achtste studioalbum van onze Noorse vrienden. De plaat opent met het aangenaam mediumtempo rockende ‘Phantom Recluse’, waarbij arrangementen voor een klassieke achtergrond zorgen. En dan is er natuurlijk de onmiskenbaar verkondigende en ruwe zang van Nocturno Culto. Herkenbaar uit duizenden. Let op de fraaie keyboard solo. Keyboards zijn prominent aanwezig op dit album en Anders Hunstad krijgt daar een dikke pluim voor. Een vlug gespeelde tokkel opent ‘Death Construction’ om stuwend en later met stotende ritmes te vervolgen. Hier laat gitarist Steinar Gundersen zich horen in een keur aan knappe gitaarsolo’s en ook die verschijnen in alle vormen in de acht songs op ‘Endo Feight’. Mogen we ‘Lost’ een slow noemen? Best niet, want de dreigend voorgedragen tekst is gitzwart en fatalistisch. Maar wat een prachtige gitaarklank in dit nummer en zelfs een bluesy solo! Ook het volgende nummer ‘Abyssal Echoes’ start met tokkel en gevoelig gitaarwerk terwijl de zang met veel gruis weerklinkt. Allemaal mid-tempo tot traag dus. In die optiek lijkt Sarke verder te bouwen op het eveneens tragere ‘Gastwerso’ album uit 2019. Maar wat een klasse!

Sneller rockend is ‘Old Town Sinner’, met verhalende zang, vurige gitaarsolo en brede keyboards. Even verder prijkt de supersnelle raket ‘In Total Allegiance’ dat zijn naam eer aandoet met de zinsnede ‘in total allegiance to the black art’. Dit staaft de bewering van het label dat dit album zowel de zachtste als de hardste kant van Sarke laat horen. Beide songs die we nog niet vermeld hadden – ‘I Destroyed The Cosmos’ en afsluiter ‘Macabre Embrace’ – zijn gebouwd op zinderende doom metal riffs. Heerlijk! Vooral ‘Macabre Embrace’ is pakkend met zijn akelige klanken, voordrachtzang, trage tokkelende passages en een superieure slide gitaar solo. Dit is een album dat je onmiddellijk op ‘repeat’ zet en zeker een nieuwe mijlpaal in het reeds omvangrijke oeuvre van Sarke.