Voor het geld hoeft hij het al lang niet meer te doen. Sammy Hagar verkocht jaren geleden zijn drankimperium en kon op zijn lauweren gaan rusten. Gelukkig voor zijn fans kruipt ook bij Hagar (75 jaar op 13 oktober) het bloed toch waar het niet gaan kan en is hij opnieuw met zijn matties van The Circle (Michael Anthony op bas, Vic Johnson op gitaar en Jason Bonham op drums) de studio in gedoken.

Het is niet gek dat het resultaat op deze vierde langspeler van de mannen dichtbij het geluid ligt van eerder Hagar solowerk maar vooral ook bij oude broodheren Montrose, Chickenfoot en (vooral) Van Halen, die laatste twee vooral door de signatuur hoge achtergrondzang van Anthony. Al in de eerste, korte track ‘The Beginning Of The End’ is dat direct erg hoorbaar. De geest van Van Halen (de band) klinkt bijzonder sterk door op ‘Crazy Times’.

Om The Circle als een Van Halen kloon af te doen is echter te kort door de bocht. Gitarist Vic Johnson (een enorm ondergewaardeerde snarenplukker) en vooral houthakker Jason Bonham krijgen alle ruimte van de Red Rocker. Bonham heeft dezelfde drive en swing als zijn vader en pompt de tracks werkelijk alle kanten op. Wat een heerlijke trommelaar. Johnson is gewend om in de schaduw van Eddie Van Halen te moeten spelen omdat hij een vaste waarde is wanneer Hagar solo op pad ging en steevast een flink aantal Van Halen covers speelde. Dat hij echter ook een eigen stijl heeft mag hij op dit album naar hartenlust etaleren en dat doet hij lang niet verkeerd. Luister maar eens naar het bluesy ‘Slow Drain’ of het lekker vrolijk swingende ‘Pump It Up’ dat niet had misstaan op een Chickenfoot album.

Een ander hoogtepunt is ‘Funky Feng Shui’ dat in een oerversie al op het voorgaande album ‘Lockdown 2020’ stond. Het intro doet erg denken aan dat van Van Halen’s ‘Good Enough’ uit 1986. Op de ballad ‘Be Still’ legt Hagar zelf haarfijn uit waarom hij als zeventiger nog steeds muziek maakt en optreedt. Een aandoenlijk nummer dat erg autobiografisch lijkt te zijn. Het beste liedje vind ik de titeltrack dat op een (toch) typische Sammy Hagar manier donker en dreigend is maar tegelijk swingend als een eendenreet. Qua sfeer is dit nummer nog het beste te vergelijken met een track als ‘Spanked’ van Van Halen. Tekstueel is het enorm actueel. In muzikale zin pakt Bonham de spotlights in deze track, want wat zitten de drumpatronen geweldig in elkaar in dit nummer.

Nieuwe fans gaat Sammy met dit album niet voor zich winnen maar dat zal ook niet de bedoeling zijn van de oude brulboei. Zijn bestaande schare liefhebbers wordt echter op een geweldige manier bediend en kan het album met twee ogen dicht aanschaffen. Het is te hopen dat de miljonair(s) de oversteek naar het Europese vasteland nog een (laatste) keertje willen maken. Dat zal me een feest worden!