Lothar Keller is een Amerikaanse gitarist/zanger (in die volgorde) die zijn sporen in de metal wereld inmiddels ruim heeft verdiend. Je zou hem kunnen kennen van zijn tijd als snarenplukker in The Skull, de band van voormalig Trouble leden Eric Wagner en Ron Holzner. Op het debuut van stadsgenoten (Chicago) Spillage is Keller te horen als zanger. Ook in de gelegenheidsdoommetalband (ja, mooi scrabblewoord!) Legions Of Doom is Keller als gitarist actief (dit jaar nog op Graspop te zien geweest). Zijn complete pakket aan talenten (zang, gitaar, songwriting, productie) komen echter allemaal bij elkaar in de band Sacred Dawn.

Met deze formatie was Keller af en aan druk en minder druk. ‘Dismal Swamp’ is het vierde album op rij, na ‘Gears Of The Machine’ (2006), Gears Of The Machine – A New Beginning’ (2008) en ‘A Madness Within’ uit 2011. Alhoewel op rij, het is dus alweer twaalf jaar terug dat Sacred Dawn met plaatwerk op de proppen kwam. The Skull had in de voorgaande jaren begrijpelijkerwijs een hogere prioriteit maar sinds het overlijden van Eric Wagner kon Sacred Dawn weer uit de mottenballen worden getrokken.

De groep doet dat op niet mis te verstane wijze en, op de drummer na, in de bezetting van 2011. Naast de frontman zijn dat John Vitale (gitaar), Joey Vega (bas) en Mike Mousel (drums). Naast de massieve gitaarsound en -riffs is het vooral Mousel die indruk maakt als het om de muzikanten gaat; hij is een een powerhouse die vakkundig elk gaatje dichtslaat. Sacred Dawn maakt heavy metal met echt de nadruk op ‘heavy’ maar zonder als een doomband over te komen. De riffs zijn zonder uitzondering moddervet, inventief en swingen enorm. Als zanger vind ik Keller iets minder overtuigend dan als gitarist maar storen doet dat nergens.

De Duitse ‘Roots’ van Lothar komen tot uiting in de (gelukkig!) instrumentale opener ‘Das Chaos Beginnt’ waarna met ‘Unintended Consequences’ het album echt start. Prachtig opgebouwd vanuit een rustig intro waarna het nummer zich ontvouwt als een heerlijke beukende headbanger. Afwisseling in sound en productie wordt slim gebracht door bijvoorbeeld een hypnotiserend toetsenpartijtje in ‘A Dream Within’ of vrouwelijke vocalen in de (soort van) lange titeltrack en afsluiter ‘The Lake Of Dismal Swamp’. ‘One More Day’ is een rustpuntje op het album met mooi gelaagde harmoniegitaarpartijen. Voor de rest is het lekker Van Beukestein op dit album dat extra punten krijgt voor de productie: bij heavy metal horen de gitaren namelijk op de voorgrond te staan en dat is iets waar dit album in uitblinkt. Laat je lekker verzwelgen in gitaren! Je houdt van klasse heavy metal? Dan kan het maar zomaar zijn dat ‘Dismal Swamp’ jouw album van het jaar wordt.