Threshold bracht in 2017, zes jaar geleden, het dubbele conceptalbum ‘Legends Of The Shires’ uit, een meesterwerk waar we nog altijd graag naar luisteren. Richard West, toetsenist en songschrijver voor de Britse progressieve rockband, wou daar graag een vervolg aan breien. Toch werd binnen de band besloten een andere koers te varen, maar West besloot dit idee toch uit te werken. Het verhaal was niet compleet, de muzikale invulling evenmin.

Hij laat dat nu op de wereld los in de vorm van het project Oblivion Protocol, met ‘Fall Of The Shires’ als titel. Het is een geweldig album geworden dat echt verslavend werkt. Telkens wil je de songs nog een keer horen. Ze zijn niet overmatig complex, ze nestelen zich weldra in je achterhoofd en invloeden van Pink Floyd (gitaarwerk!) en Steven Wilson (de rustige verhalende zang van Richard West zelve) resulteren in een sonische trip doorheen een distopische wereld waarin alles digitaal gedicteerd wordt. We zijn er allerminst ver van verwijderd in de realiteit.

West verzamelde een select, maar exquise muzikaal gezelschap rond zich. Hijzelf verzorgt keyboards (en alle fratsen) en zang, maar de gitaarsolo’s van Ruud Jolie (Within Temptation) weerklinken in de beste Pink Floyd traditie (ondersteund door keyboards natuurlijk). Bassist Simon Andersson (Darkwater) en drummer Darby Todd (Devin Townsend) zijn vrienden die hij al lang kent, terwijl producer Karl Groom zorgde voor enkele bloedstollende gitaarsolo’s.

Het is een muzikale reis die ons wel bevallen is. Dat is een understatement. De vervreemdende computerstem die in het gros van de songs te horen is irriteerde ons aanvankelijk, maar dit item gaat uiteindelijk op in het geheel. Met allerlei keyboardfratsen wordt een intergalactisch manifest gecreëerd dat inzicht, rust en schoonheid uitstraalt. Bovendien wordt alles rustig opgebouwd, mede dankzij de relaxte toon van West’s zang die soms aan Steven Wilson, dan weer aan Pink Floyd doet denken (de gitaarsolo’s en begeleiding in ‘Storm Warning’ doen me aan ‘Another Brick In The Wall’ van Pink Floyd denken). Nummers als ‘Tormented’ en ‘Forests In The Fallout’ rocken dan weer stevig. We hadden uitgebreide notities genomen, maar dit is simpelweg een album waar je in op moet gaan en het volledige plaatje absorberen. Dat betekent dat dit onweerstaanbaar materiaal is. Genieten is dan ook de boodschap!