Het nieuwe jaar begint al goed op muzikaal vlak, en dat komt onder andere door dit debuutalbum van het Oostenrijkse Ryte. Het komt regelmatig voor in de genres waar wij graag naar luisteren dat bands een (zo goed als) instrumentaal album uitbrengen. Ryte weet daar naast een interessante ook een erg avontuurlijke plaat van te maken.

Het album bestaat uit vier lange tracks die allen hun basis hebben in stoner (riffs) en psychedelische rock (solo’s). Ryte is vooral een heel erg gitaar-gedreven band en dan niet het soort dat door veel te technisch te spelen laat zien welke controle ze over hun instrumenten hebben. Neen, Ryte speelt vrij en zorgeloos en laat de twee gitaren door elkaar heen weven en langs elkaar afglijden tot het meervoudige hoogtepunten bereikt en ze hun sonische goedheid recht in het hoofd van de luisteraar ejaculeren. De muziek blijft in beweging: het stagneert op geen enkel punt. Rustige, droomachtige gedeeltes worden afgewisseld door meedogenloze up-tempo stukken en headbangen wordt dan ook eigenlijk non-stop gestimuleerd.

Het gitaarwerk is bijzonder sterk, maar zou niet zo goed tot zijn recht komen als de ritmesectie niet in orde was. Dit album is een soort lichaam waarbij de vernuftige baslijnen en het krachtige slagwerk het skelet vormen dat de boel in stand houdt, en soms zo (prettig) aanwezig zijn dat het bot bijna door de huid door naar buiten komt. Een mooi album, waarvan ik verwacht dat het zelfs voor luisteraars die niet van instrumentaal houden goed te verwerken is.