Het 35-jarig bestaan van het Griekse Rotting Christ gaat niet ongemerkt voorbij. Als geschenk aan de ‘non serviam’ volgelingen is er het veertiende studioalbum ‘Pro Xristou’ (Voor Christus) dat grote heidense heersers over Europa uit de tijd voor Christus als thema heeft. Deze occulte muzikale reis brengt ons buiten het Mediterrane gebied o.a. in Ierland en het Hoge Noorden. Waarschuwing: dit album is verslavend! In de herkenbare stijl zeilt Rotting Christ doorheen tien nieuwe songs die meer dan ooit episch, bombastisch en meeslepend zijn. De black metal roots van de band uiten zich nog in een zekere ruwheid (vooral in de zang van Sakis Tolis die samen met zijn broer Themis nog steeds het genie is), maar we realiseren ons dat de stoerheid van het geheel en de zwevende gitaarmelodieën die overal opduiken, alsook de riffs, vooral schatplichtig zijn aan pure heavy metal. Voeg daar de authentieke gotische toets aan toe, omarm het mysterie van de occulte wereld en drijf de spanning op met bombastisch gesproken woorden die meteen tot de verbeelding spreken.

Rotting Christ is niet zomaar uitgegroeid tot echelon van de Mediterrane en Helleense metal. Talent en doorzettingsvermogen zijn twee eigenschappen die centraal staan in het leven van de in Athene opgegroeide broers. Begonnen als grindcore band, ging de muzikale reis over naar black metal die album per album meer verrijkt werd met andere invloeden. Omstreeks 2007 (toen kwam het album ‘Theogonia’ uit) deed men een stap voorwaarts naar erkenning en sindsdien brengt de band zowat elke drie jaar nieuw werk uit. Nu heeft het sinds het vorige album ‘The Heretics’ (2019) vijf jaar geduurd dat we moesten wachten, maar dat is relatief, want intussen was er Sakis’ soloalbum ‘Among The Fires Of Hell’ dat me enorm beviel en er kwam een heruitgave van RC’s eerste album ‘Thy Mighty Contract’ dat toen 30 jaar oud was. De epische aanpak en veelal mediumtempo muziek op ‘Pro Xristou’ doet me trouwens aan Sakis’ soloalbum denken, maar ook aan de Bathory periode van ‘Hammerheart’, aan Manowar en waarlijk zelfs aan de bombast van Ex Deo. Vermeldenswaardig is dat dit niet gebeurt door aanvullende symfonische arrangementen of orkestratie, maar door statige koorzang. Koren zijn flink vertegenwoordigd in de tien songs, wees gewaarschuwd!

Traditiegetrouw zet de intro ‘Pro Xristou’ de toon, met plechtig uitspreken van de albumtitel, mid-tempo riffs en verkondigende zang van Sakis plus een kloek koor. Aangezien al die stemmen van de koorzang echt zijn en niet uit een keyboard komen, zijn ze erg indrukwekkend. Dat komt al volop tot uiting in het uptempo rockende ‘The Apostate’. De song over de twee laatste koningen uit het Romeinse Rijk voor het Christendom zich manifesteerde, houdt een strak ritme aan, bevat geheimzinnig gesproken stukken (Andrew Liles) en heerlijk melodieuze gitaarmelodieën. Het wordt nog plechtiger en epischer met ‘Like Father, Like Son’, een waardige track over overlevering waarvan de imposante videoclip in IJsland gefilmd is. Weer een knaller die meteen inslaat is ‘The Sixth Day’ met sappige grunts van Sakis. Een uitzondering is ‘La Lettera Del Diavolo’ wat als enige song onrust vertoont, nog versterkt door de heksachtige vrouwenzang van Amdroniki Skoula die we ook kennen van Chaostar. Als snellere break met urgentie plaveit het de weg naar meer hoogtepunten. Wat te denken van het met klokken beginnende en eindigende ‘The Farewell’ dat in aanmerking komt om te spelen op een begrafenis van een metalfan? Indrukwekkend is een gepaste omschrijving. Rituelen zijn nooit ver weg bij Rotting Christ (men noemde er zelfs een album naar).

‘Pix Lax Dax’ vangt aan met tokkelende gitaren, gesoleer en tribal drums. De uitval met sacrale koorzang komt binnen, maar bovenal begin ik te ervaren dat deze songs allemaal wel verdomd aanstekelijk zijn. Geen complex gedoe, maar recht door zee. En toch is de totale indruk die ze nalaten dieper en meer historisch getint dan wat catchiness alleen inhoudt, ook voor ‘Pretty World, Pretty Dies’ ondanks zijn mogelijk eschatologische visie. Het Hoge Noorden kan zelfs voor een band die de warme, hartelijke gloed van de Middellandse Zee uitstraalt, niet genegeerd worden als we over heidenen spreken. Zoals de titel al aangeeft, is ‘Yggdrasil’ gewijd aan de streek der Vikingen waar de invoering van het Christendom ook nu nog driftig wordt bekritiseerd als zijnde ten koste gaande van oudere waarden en levensvisies. Het klinkt meteen wat stoerder met mannenkoor, percussie en strijdvaardigheid die geïllustreerd wordt door wapengekletter én als extra een weemoedig gesproken tekst door de uit het Noorse Bergen afkomstige cartoonist Kim Diaz Holm. Het laatste nummer ‘Saoirse’ is aan Ierland gewijd en meer bepaald aan de laatste heidense heersers aldaar. Alles erop en eraan met plechtige koorzang zowel als Sakis’ ruwe vocalen, gesproken flarden, terwijl heldere leads er doorheen zweven, maar dit alles met net die Ierse toets. Twee jaar werk van Rotting Christ heeft geleid tot een meesterwerk, verpakt in een passend artwork. Daarvoor viel de keuze weer op een authentiek schilderij, deze keer uit de negentiende eeuw dat ‘Destruction’ heet en geschilderd is door Thomas Cole. Er zijn nog twee bonustracks als je een speciale editie aanschaft.