De tijden dat we ervan opkeken van dat de naam Ross The Boss weer in metalkringen genoemd werd ligt inmiddels wel weer een tijdje achter ons. Al meer dan tien jaar brengt de oud Manowar gitarist regelmatig plaatjes uit onder zijn eigen naam, en ook de formatie Death Dealer mocht van zijn retestrakke gitaarspel profiteren. Inmiddels is er weer een Ross The Boss album klaar, ‘Born Of Fire’ is de opvolger van ‘By Blood Sworn’ en trekt dan ook deze erg vermakelijke muzikale lijn door, terwijl er zeker ook ontwikkeling in de zaak zit.

Ross laat er geen gras over groeien en met ‘Glory To The Slain’ schiet het album uit de startblokken op een manier die Usain Bolt het nakijken geeft. De muziek is algemeen lager gestemd dan op ‘By Blood Sworn’. Op ‘Fight The Fight’ geeft dit dan ook wel een modern tintje, hoewel we nog overduidelijk met rasechte heavy metal te maken hebben. Bij ‘Maiden Of Shadows’ krijg ik nog niet echt een Manowar gevoel, maar door de toegevoegde strijkers en blazers is het wel een mooie afwisseling op de meer rechttoe rechtaan metal die de eerste nummers tekent. Zanger Marc Lopes bedient zich steeds meer van een opvallend agressieve zangstijl waarmee steeds meer met de mogelijkheden tot Manowar vergelijkingen afgerekend lijkt te worden. Natuurlijk moet ik van mezelf wel op zoek naar een nummer waar ik die vergelijking wel kan maken, en daar lijk ik bij ‘Godkiller’ dan toch eindelijk enigszins in te slagen. Na ‘Godkiller’ wordt middels krakerige elpee geluiden en een traag intro het sublieme ‘The Blackest Heart’ ingezet, een trage melodramatische meesleper die goed gevuld staat met het heerlijke soleerspel van Ross.

‘Born Of Fire’ is een heel aardige plaat geworden wat verwacht mag worden van het kaliber muzikanten als Ross The Boss en zijn consorten bassist Mike LePond, drummer Steve Bolognese en natuurlijk zanger Marc Lopez. Met een aantal verrassende momenten als ‘Maiden Of Shadows’, ‘The Blackest Heart’ en ook ‘Demon Holiday’ blijft het album interessant gedurende de drie kwartier speeltijd. Vooral een dappere en ik denk ook goede zet dat Ross met zijn muziek meer en meer breekt met het Manowar stramien al zal dat de rest van zijn muzikale carrière wel aan hem blijven plakken. Ross laat op dit album goed horen prima op eigen benen te kunnen staan en niet alleen maar te kunnen leven van een herhaling van ruim dertig jaar oude zetten.