Kijk eens aan, een nieuwe release van Rory Gallagher. De man is inmiddels alweer 25 jaar dood, maar misschien is dat juist de reden om dit live album uit te brengen. Behoeft de Ierse gitarist nog een nadere introductie? Nee, dat lijkt me niet. Gallagher heeft een ongelooflijke staat van dienst, met hoogtijdagen in de jaren ’70 en ’80. Dat kan niet onopgemerkt zijn gebleven bij hen die iets geven om muziek.

Gallagher was een ontwapenend eenvoudige man die gewoon graag gitaar speelde. En die (helaas) ook gewoon graag heel veel dronk. Daar waar zijn vingers gedurende zijn carrière fit bleven, takelde zijn lever in omgekeerde richting verder af. Ierse Rory, met zijn onafscheidelijke Stratocaster maar met zijn al even onafscheidelijke fles drank. Zelfs een (in eerste instantie geslaagde) levertransplantatie kon hem niet redden van zijn al jaren zichtbare lot. Triest.

Gelukkig zijn er nog voldoende opnamen van de man in omloop, zoals te horen op deze live CD. Het betreft hier opnamen vanuit Londen, Brighton, Sheffield en Newcastle tijdens zijn UK tour van 1977. Natuurlijk met Gerry McAvoy als zijn luitenant aan zijn zijde, en op drums horen we de uit Wales afkomstige Rod d’Ath aan het werk; hij was Rory’s drummer in het midden van de jaren ’70 als opvolger van Wilgar Campbell. De opnamen klinken (verbluffend?) goed, maar missen wel de échte ziel die wel aanwezig is op het legendarische live album uit 1970. Dat mag de pret echter niet drukken, want ik ben altijd blij met ‘nieuw’ materiaal van de virtuoze snarenplukker uit Ballyshannon. Zo ben ik blij met weer een fijne versie van het tijdloze ‘Moonchild’ en geniet ik met volle teugen van het bluesgitaar geweld in ‘Bought And Sold’, waarin hij op karakteristieke wijze zijn vingers soepel over de zes snaren laat manoeuvreren.

Gallagher was een echte bluesgitarist (én zanger!) maar hij heeft toch ook altijd de sympathie gehad van het publiek dat meer hield van heavy muziek. Dat heeft ongetwijfeld te maken met zijn meer ‘rock’ wijze van soleren. De manier waarop hij zijn Stratocaster bespeelde, de poses die hij aannam met zijn heerlijke bos haar: ja, dat sprak ook metalheads aan. De song keuze op deze dubbelaar is overigens geweldig: van ‘Tattoo Lady’ tot ‘Walk On Hot Coals’ (wat een geweldige, lekker lange versie!) en van het folky ‘Going To My Hometown’ tot het onvermijdelijke ‘Bullfrog Blues’: ze staan er allemaal op. Al is het vreemd dat mijn favoriete track ‘Laundromat’ ontbreekt, maar dat terzijde. Bijzonder fraai vind ik ook het voor mij onbekende ‘Out On The Western Plain’, waarin Gallagher klinkt of hij Amerikaanse roots heeft: een mooie combinatie van akoestische folk en country. En zo is er weer een mooi document van deze legendarische Ierse geweldenaar voor ons beschikbaar. Proost.