Wie aan Zwitserland denkt, denkt niet meteen aan metal. Begrippen als ‘de Alpen’, ‘Zwitsers uurwerk’, ‘chocolade’ en ‘hoge levensstandaard’ schieten dan toch eerder te binnen. Met name dat laatste heeft ervoor gezorgd dat het meest neutrale en centrale land in West-Europa zeer strak gereguleerd is. Iedereen heeft zijn vastgestelde wasdag, en een cavia of parkiet alleen huisvesten is bij wet verboden. Ondanks, of misschien wel dankzij, dit strakke systeem zijn er een paar metalbands in Zwitserland actief die buitengewoon duister en venijnig zijn. Celtic Frost/ Triptykon en Samael behoren tot die categorie, maar ook Rorcal mag hiertoe gerekend worden.

Het vijftal liet een slordige tien jaar geleden met ‘Heliogabalus’ horen dat men niet vies is van een flinke pot werkelijk verpletterende doom. Met ‘Világvége’ schoof het geluid van de band echter veel meer richting black metal. Het meest recente album ‘Creon’ lag hier precies tussenin. Aangezien Muladona is gebaseerd op het gelijknamige boek van Eric Stener Carlson, zou een nietsvermoedende lezer dan wel luisteraar kunnen vermoeden dat Rorcal nu in rustiger vaarwater is terechtgekomen en meer inzet op sferische passages. Niets is echter minder waar, want ‘Muladona’ gaat nog verder dan het al bijzonder extreme ‘Világvége’.

Na een zeer naargeestig openingsnummer, bestaande uit noise, feedback, drums, bas en narratie van Eric Stener Carlson (precies, de auteur van het gelijknamige boek!), barst ‘Muladona’ op genadeloze wijze uit haar voegen. Wat volgt, is een dik half uur aan pure razernij die bijna geen adempauzes kent. Rorcal werkt digitaal: ofwel het gaat tergend traag of het tempo ligt extreem hoog. Korte, bijna geluidloze passages vormen een contrast met een ware overdaad aan geluid. De productie is extreem zwaar gecomprimeerd, maar waar dat bij menig band tot een monotone en vooral steriele muur aan geluid leidt, slaagt Rorcal erin om roestige spijkers te verankeren in de voegen van hun wall of sound. De luisteraar wordt simpelweg bestookt met razende drums, een moddervette bas, een zanger die de ballen uit zijn broek schreeuwt en bovenal een dik plaveisel van vettige en vileine gitaren. Die smerige gitaarsound heeft veel power onderin, hetgeen de sludge-achtergrond van de band verraadt, maar tegelijkertijd deinst Rorcal niet bepaald terug voor een pot dissonante antimelodie die niet of nauwelijks onderdoet voor Deathspell Omega.

De gigantische hoeveelheid gewelddadig geluid die Rorcal in 37 minuten over hun publiek uitstort, is behoorlijk vermoeiend om naar te luisteren, maar in geval van ‘Muladona’ mag het ook gewoon vermoeiend zijn. Deze plaat mergelt het bijniermerg volledig uit, maar de adrenalinekick die hieruit voortkomt, voelt goed!