Ergens tussen REM en Tom Petty probeert Rockolith een potje poppy rock te produceren. Door het kille, vaak dunne geluid en de blikkerige drums (uit een computer) kan een en ander wel eens een beetje punky tachtiger jaren of zelfs Wave-achtig klinken. Bij vlagen kan het geheel een beetje de Jesus And Mary Chain meets Lou Reed kant op gaan als je het heel positief bekijkt, maar ik vraag me af of dat de bedoeling is.

De programmeur van dienst heeft vaak een discutabele timing en keuze van drumpatronen en de lijzige, eentonige zanglijnen doen er wat dat betreft nog eens een schepje bovenop. De Lou Reed stijl “pratende” zang zoals bijvoorbeeld bij ‘Broken Wheel’ gaat iets beter af, al zijn ook hier weer die drums met hakkelende fills en irritante koebel behoorlijk storend. Ook de repeterende gitaar riedels zijn niet bepaald geweldig en zitten gelukkig erg zacht in de mix; meestal dan, bij ‘Don’t Really Know It All’ komt ie opeens om je oren knallen dat het zeer doet (en niet alleen vanwege het volume). Absolute dieptepunten zijn wel de tenenkrommende gitaar en trombone bij ‘On The Line’, het eerder genoemde onsamenhangende en vals gezongen ‘I Don’t Really Know It All’ en ‘I Wanna Know’; onder het mom van een bak (oerlelijke) distortion over een logge riff en ze denken een stoner variatie te hebben.

Voor mensen die van een (amateuristische) mix van The Stooges, Lou Reed en Buzzcocks in een van new-wave jasje houden, zal ‘Because You’re Hot’ nog te pruimen zijn, maar dan moet je de lat niet te hoog leggen. De hoes doet je al twijfelen tussen arty prog materiaal of broddelwerk van kleuterniveau; wat mij betreft is dit in ieder geval niet iets dat nog vaak gedraaid zal worden bij mij thuis.