Het was bijna een “normale” Roadburn, voor zover een Roadburn festival ooit normaal kan zijn. Net als bij vorige edities was gekozen voor samenwerking met bekende undergroundlabels. Dit keer stonden Svart en Pelagic in de schijnwerpers, met als gevolg veel Finse muziek en ook veel post metal, de specialiteit van Pelagic. Voor de thuisfestivalganger was de keuze weer reuze. Van korte sessies en videoclips tot complete van te voren opgenomen shows, je kon weer zelf je eigen route door het festival bepalen. Met één groot verschil: dit keer hoefde je geen keuzes te maken, want een optreden missen was niet mogelijk, je kon het altijd later en zo vaak als je maar wilde terugkijken. Deze voordelen werden al gauw op de diverse chatkanalen gedeeld: eindelijk een festival waar je naar het toilet kon gaan zonder iets te missen. En een festival volgen vanuit bed was toch eigenlijk best prettig. Een bijkomend gevolg van dit alles is dat een chronologisch verslag van het festival bijna onmogelijk is, alles gebeurde immers tegelijkertijd – en wanneer de kijker het wilde opnieuw en opnieuw, als een muzikale Groundhog Day. Dit verslag is dan ook eerder een sfeerindruk dan een stuk waarin alles en iedereen behandeld wordt. Het gaat dus ook alle kanten op, in ware Roadburnstijl.

Muzikaal gezien was Roadburn Redux meer dan ooit een samenkomst van extremen. Aan de ene kant was er een uitgebreide afvaardiging black metal in allerhande vormen, van de cowboy black metal van Wayfarer tot de strak in het pak gehezen Utrechtenaren van Wesenwille die hun dissonante post-black vol overgave en retestrak afvuurden. Hoe goed Wesenwille ook was, er is altijd baas boven baas en hier heette die Regarde Les Hommes Tomber. De Fransen brachten een magistrale duistere set waarin het nieuwe album Ascension in zijn geheel werd gespeeld. Regarde Les Hommes Tomber kwam, zag en nam geen gevangenen. De agressieve black metal was een groot contrast met de bijna pastorale folky geluiden die onder andere door Hexvessel, Roadburn-veteranen bij uitstek en Tau werden gebracht.

Hexvessel is een graag geziene gast op dit festival. Ze brachten dit keer een integrale liveuitvoering van hun debuutplaat ‘Dawnbearer’. Ik hou van Hexvessel, laat ik dat voorop stellen, maar ‘Dawnbearer’ vind ik niet hun meest typerende plaat. Waarschijnlijk is dat een kwestie van smaak en dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat de band een uitermate goede en gevoelige versie van hun album ter gehore bracht. Altijd weer is de atmosfeer die Hexvessel oproept iets buitenaards en nederigs, en het was hoe dan ook fijn om dit te aanschouwen.

Tau (and the Drones of Praise) had voor hun commissioned stuk Dream Awake de Ierse grootheid Pol Brennan (van Clannad) weten te strikken voor een stukje tin whistle. De psychedelische folk met veel percussie ontaardde in iets dat bijna tribaal aanvoelde. Dat gevoel zou een terugkerend aspect zijn dit weekend, alsof er oerdriften loskwamen die al ruim een jaar opgekropt waren. Tau gaf energie en de belofte dat het allemaal bijna net echt zou gaan voelen!