Eenzaam op zijn eigen festival – een interview met Mr. Roadburn, Walter Hoeijmakers
“We hebben er harder voor moeten werken dan ooit en met deze line-up hebben we een line-up die zowel heel erg refereert aan Oldschool Roadburners als ook heel erg aan het geluid van nu. Dat we als Roadburn ook naar de toekomst kijken, dat dat heel mooi in balans is, daar ben ik enorm trots op.”
Over iets meer dan een maand is het weer zover. Dan barst Roadburn weer los in Tilburg. Hoogste tijd dus voor een goed gesprek met de man die door velen wordt beschouwd als de drijvende kracht achter het jaarlijkse festival en, misschien niet onverdiend, simpelweg bekend staat als Mr. Roadburn. We hebben het over Walter Hoeijmakers, de man die al 26 jaar de lijnen uitzet bij het festival dat een ongekende wereldwijde reputatie heeft. Maar heeft zo’n man eigenlijk wel tijd voor een gesprek met twee reporters van Arrow Lords of Metal?
Evil Dr. Smith, Jan-Simon Hoogschagen Ι 15 maart 2025
Gelukkig heeft Walter tijd, al geeft hij aan dat het nu, zoals de Engelsen het noemen, crunch time is. Nu moet alles wat bedacht is, artistiek, creatief en productioneel, al die lijnen moeten nu in de komende twee maanden samenkomen. Deze maanden, februari, maart en tot april, is het echt hoogspanning voor de Roadburn crew.
Maar is het niet zo dat je alles bedacht hebt en dat het nu aan anderen is om het uit te voeren? Of wil je daar zelf ook nog steeds bij zijn?
Nee, stelt Walter. Het is wel dat anderen het uitvoeren, 013 pakt de hele productie voor zijn rekening. Het is vooral artistiek en muzikaal de hoofdlijnen bewaken. Er wordt natuurlijk een heel festival opgetuigd en op dit moment is de kant van de bands klaar. Althans de line-up is klaar, maar een team van mensen werkt nu aan het productioneel inpassen van de bands in alles. Tegelijk is ook een heel team bezig met het vormgeven van het festival. De spoorzone, de Koepelhal moet van scratch opgebouwd worden en dat kost gewoon veel tijd. Al die lijnen moeten samenkomen en ook in elkaar vallen. Ik ben als een helikopter. Ik kijk vooral naar het artistieke gedeelte en samen met een managementteam kijken we van bovenaf of alles wel heel mooi samenvalt.
Ben je op schema? Gaat het allemaal volgens plan?
Ja, we lopen op schema gelukkig. Jazeker.
Ik kan me nog de tijden herinneren, dan praten we over 15 jaar geleden, misschien nog wel langer, dat we naar postkantoor gingen en dan echt snel moesten zijn, want in een kwartier was alles uitverkocht. Dat is niet meer, hè?
Nee, dat is wel veranderd. Het zijn andere tijden, maar ook de capaciteit is anders. Toen het destijds zo snel uitverkocht, konden we maar 2200 mensen hebben, nu zitten we ergens rond de vier, viereneenhalf duizend.
15 jaar geleden was Roadburn op dit gebied bovendien de enige in Europa. Fast forward naar nu en je hebt 20 kleine Roadburns in Europa naast ons. Het zijn dus gewoon veranderende tijden.
Je hebt in het verleden wel aangegeven dat je niet wilde blijven doorgaan als een van die velen, en dat je bewust voor de horde uit wilde lopen door andere, nieuwe dingen te doen. Lukt dat nog steeds?
Ja, dat klopt. We hebben als Roadburn altijd een voortrekkersrol gespeeld. Dat was en is nog steeds de kracht van het festival. Op een gegeven moment kwamen er zoveel copycats en gelijkgestemde festivals waar je de bands kon zien die wij bij Roadburn een paar jaar eerder hadden. Ja, dan ga je wel nadenken over hoe je als festival de toekomst in gaat. Roadburn is altijd een festival geweest dat op het scherpst van de snede geboekt heeft. In het begin zat het heel erg in de stoner en doom scene. Dat was toen heel actueel en erg spannend. Alleen merk je dat er ook op dat gebied verschuivingen hebben plaatsgevonden. Die verschuivingen hebben wij een platform willen bieden en in kaart willen brengen, zo is het festival gewoon meegegroeid met de verandering in de underground. En daarmee blijven we ons onderscheiden.
Wat betreft die gelijkgestemde festivals die je noemde, in het verleden hadden we het Incubate festival dat helaas ter ziele is en er is nog steeds Le Guess Who. Ik zag dat jij iets over een optreden daar van The Body en Dis Fig hebt geplaatst op je site. Zij komen ook op Roadburn optreden. In hoeverre inspireren deze festivals elkaar, gaan jullie samenwerkingsverbanden aan? Kortom, zit er een lijn achter of ben jij bijvoorbeeld op Le Guess Who alleen maar liefhebber?
Ik ben er natuurlijk in de eerste plaats als liefhebber. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik heel erg houd van Le Guess Who, dus ja, daar ben ik als Walter de muziekliefhebber. Natuurlijk zie je daar ook dingen die ik spannend vind en dat inspireert me. Aan de andere kant, er is een hele goede band tussen Roadburn en Le Guess Who, dus ik ben wel in direct contact met de mensen achter dat festival. Er wordt overlegd met elkaar en we vinden elkaar ook heel snel. Zij checken dingen bij mij, ik check dingen bij hen. We hebben samen een heel fijn open communicatiekanaal en dat werkt gewoon heel inspirerend. Bijvoorbeeld in het geval van The Body en Dis Fig, zij waren op dat moment op tour met dat album (Orchards of a Futile Heaven) en ik kon het gelukkig zien op Le Guess Who, want wij wisten dat zij alleen rond die tijd zouden toeren. Het is een project met een bepaalde looptijd maar ja, ik was zo overdonderd door die set dat ik daarna toch contact heb gezocht met iedereen rond die bands zo van: goh, dat zou ik denk ik ook wel op Roadburn willen hebben.
Dus eigenlijk heb jij als liefhebber ermee kennisgemaakt en dankzij jouw netwerk kan je dan een stap verder zetten.
Ik ken het project natuurlijk al langer, maar toch heb ik dan zoiets van: oh, hé, wat raar? Dit is zo 100% Roadburn, hoe komt het dan dat dit niet bij ons op de radar is gezet? Dus ik doe wel telefoontjes en dan krijg je te horen dat het een afgerond project is en dat zowel Dis Fig als The Body weer huns weegs gaan. En als je zegt, ik zou dat toch op Roadburn willen hebben, want dit is iets wat zo past bij waar wij mee bezig zijn, dan krijg je dus dat ze hemel en aarde bewegen in hun schema’s om toch op Roadburn te komen.
Als we dit zo horen, moet je echt nog zoeken naar bands of staan ze te dringen om te mogen spelen en bieden ze zich allemaal aan?
Het is een combinatie van beide. Er zijn heel veel bands die heel graag willen spelen maar door de pandemie is alles veranderd. Bands moeten veel meer vooruitplannen, er zijn zalen weggevallen in Europa, vooral in het kleinere circuit. En je merkt dat zalen als 013, Tivoli Vredenburg, zeg maar de grotere zalen in Europa, nu een tot twee jaar vooruit werken. Die zijn nu al bezig met het programma van 2026 en ‘27.
Dus bij de grotere Roadburn bands zijn we heel erg afhankelijk van hun beschikbaarheid, maar de spannende kleinere bands, daar kunnen we echt heel goed naar op zoek. En dan is het gewoon hopen dat die kleine bands ook op tour kunnen, want wat er nu speelt is dat voor de kleinere underground bands touren zo groot geworden is. Touren is zo duur geworden. Kaarten zijn duurder waardoor je in heel Europa ziet dat mensen voor de kleinere underground bands toch aan een soort psychologische limiet qua ticketprijs zitten. In dit hele grote samenspel van bands die wel willen, maar moeten kijken of ze kunnen touren, in dat hele samenspel moet je toch gaan kijken of en hoe je een goed programma kan samenstellen.
Dus het is ook veel moeilijker geworden, dan zeg maar 10, 15, 20 jaar geleden…
15 tot 20 jaar geleden was het gewoon, ja, toen wilde iedereen. Nu is het nog steeds dat iedereen Roadburn heel hoog heeft zitten, maar is er een hele nieuwe dynamiek qua festivallandschap en wij zullen ons ook moeten aanpassen. Het is best zwaar, kan ik zeggen, het is allemaal veel minder vanzelfsprekend.
Nee, dat is duidelijk, maar als ik jou zo hoor, dan betekent dat dus ook dat je voor 2026 al een hoop namen bekend hebt, al zul je daar vast niks over mogen zeggen.
Er is nog niks voor ‘26 bekend.
Oh?
Nee, wij zijn nog zo bezig met het festival op dit moment. We zijn wel met een paar dingen aan het praten.
Ik kan me herinneren dat je een aantal jaren geleden toch wel op het festival zelf al kwam met aankondigingen voor het volgend jaar. Zoals met Gore bijvoorbeeld.
Dat was een project waar we al jaren mee bezig waren. Soms zijn we met projecten of met bands wel vier of vijf jaar aan het praten, dus soms valt het kwartje op tijd. Maar op dit moment zijn we gewoon tot aan eind januari bezig geweest met het afronden van de line-up voor het komend jaar. Twee weken geleden hadden we de laatste aankondiging. En ja, dan zitten we eigenlijk al zo kort op het festival dat ik me helemaal moet focussen op 25. Geen tijd voor de volgende jaren.
Die lange planning die de zalen hebben, die kunnen jullie niet hanteren.
Nee, maar daar zullen we wel rekening mee moeten gaan houden. Kijk Roadburn is natuurlijk onderdeel van 013. 013 plant heel erg ver vooruit, maar wij zijn natuurlijk met Roadburn een cyclus van een jaar aan het doen. Maar goed, wij zullen ons ook iets meer aan de nieuwe realiteit moeten gaan aanpassen.
Ja en over die nieuwe realiteit gesproken, het zijn bijzondere tijden zoals men dan heel eufemistisch zegt. Speelt dat ook mee in het festival? Als je de visuals bekijkt en vergelijkt met vorig jaar, dan zijn ze nu veel somberder in zwart-wit. Of zien we nu dingen die er niet zijn?
(Walter lacht). Nee, je ziet dingen die er niet zijn op het gebied van de visuals. Ik houd van spelen met visuals, dus na een aantal jaren met zeer primaire kleuren enzo wilden we toch weer eens een keer weer eens iets doen in het zwartwitte. Natuurlijk heb ik daar ook wel wat lichte kleuren in, dus daar zit ook iets van hoop in. Maar natuurlijk die main visual van die vrouw in het oog van de storm is wel heel symbolisch voor waar we in de wereld staan en ook de wereld waarin wij ons als festival begeven.
Wat je merkt is dat… Nu moet ik dat even goed uitleggen, het is een hele goede vraag namelijk. Laat ik het zo zeggen met alles wat er geopolitiek gebeurt, de inflatie en de veranderende dynamiek waarover ik het al had, gaan bands veel strategischer te werk. Met name de grotere bands gaan op voorhand veel meer uitzoeken, wat voor hen de beste periode is om te touren en zoeken daarbij ook naar financiële zekerheden waardoor het boekingsproces veel en veel langer duurt en veel spannender wordt. Soms denk je dat je met bepaalde bands aan het praten bent en denk je dat je er bent, maar krijg je opeens te horen dat het allemaal niet doorgaat om er dan korte tijd later achter te komen dat een band voor een andere periode heeft gekozen waarin veel meer geld op te halen valt en terecht natuurlijk, hè? De huidige spanningen in de wereld maken ook dat bepaalde bands terughoudender worden. Ze gaan kijken van: hé, is nu de tijd om te gaan toeren of moeten we toch een jaar uitstellen? Je merkt gewoon dat je die verschuivende panelen in de wereld ook bij Roadburn terugziet. In de bands en in beschikbaarheid en in… Ja, het is gewoon een heel spannend spel geworden. Laat ik het zo zeggen, in de begintijd was alles heel duidelijk en helder; je kon afspraken maken. Dan kon ik zeggen: hé, die datum is Roadburn. Dan wist ik al, dan komen deze bands en wist ik al 100% zeker wie ik kon benaderen.
Nu heb ik ook wel een heel aantal bands in gedachten die passen bij wat we nu willen doen, maar kom je heel vaak in een wachtrij te staan.
Dit geldt niet alleen voor Roadburn. Het geldt voor alle festivals. Als je naar de line-up posters kijkt van de metalfestivals, de underground festivals, maar ook van de popfestivals, de Pinkpops, de Best Kept Secrets. Als je daar heel goed naar kijkt en je bent toch breed geïnteresseerd in muziek, dan zie je de struggles van al die festivals. Dat zie je in de line-up.
Omdat je veel dezelfde artiesten daarin terugziet?
Nee, omdat je gewoon ziet dat daar gewoon bepaalde grote bands niet in staan, bands die je daar zou verwachten te zien. Althans tja, misschien is dat omdat ik er al zo lang mee bezig ben, maar ik zie de noodsprongen die gemaakt worden. Het is een heel raar spel geworden en ja, dan hoor ik Trump over zijn deals praten, maar ook in die wereld, niet in de drugswereld, in de wereld van deals ben ik terechtgekomen. De underground waar Roadburn zich in bewoog en nog steeds beweegt, was een wereld waar heel veel liefhebberij was, waar heel veel passie zat, maar het is langzamerhand gewoon werk geworden. Dat is de grote verandering. Waar het destijds vooral nog een heel artistiek en creatief samenspel was, is de wereld van Roadburn, Le Guess Who, Best Kept Secret, al dat soort dingen nu gewoon een hele harde industrie geworden.
En vind je het nog wel leuk om te doen, Walter?
Jawel, ik vind het nog leuk. Ik vind het spannend
Het klinkt wel heel serieus allemaal nu. De fun lijkt er een beetje uitgeknepen te worden op deze manier.
Nee. Nee dat niet, maar jullie stellen gewoon goede vragen. En dit is gewoon het grote plaatje. Ik vind het nog steeds heel spannend. Alleen dat element van Roadburn, dat industrie-element, daar moet ik zeer aan wennen.
Dat snap ik, maar betekent dat ook dat vergeleken met vroeger niet alles meer kan? Het is misschien een rare vergelijking, maar je hebt natuurlijk het Eurovisie Songfestival waar natuurlijk vorig jaar heel veel heisa was vanwege het feit dat artiesten iets vonden van de politiek. Mogen bands die op Roadburn staan, iets vinden en dat uiten? Mag je nog controversieel zijn?
Ja, dat vind ik een moeilijke vraag. Polariserende tijden, nietwaar? Nou ja, Ik ben natuurlijk niet gediend van een rechts extremistische neonazi achtige tendensen.
We denken nu expliciet aan LKVGT, een band die nogal wat commotie veroorzaakte in de Roadburn Community, waardoor er na gesprekken tussen Roadburn en die band toch uiteindelijk besloten is dat de band zich terugtrok.
Walter verheft zijn stem even: Nee. Dat is totaal verkeerd. De band zelf heeft zichzelf opgeheven. Maar goed, ik ben heel erg geschrokken van alle commotie. Commotie die ik niet zag aankomen, want ik zag, en met mij enkele mensen om mij heen die hier veel van weten, heel goed waar de band vandaan kwam. Wat er uiteindelijk gebeurd is, is dat er een hele harde één op één Google Translate vertaling van de tekst kwam, uit de context getrokken van het hele conceptalbum, waardoor de tekst op een bepaalde manier gelezen kon worden en door heel veel mensen gekoppeld werd aan bepaalde denkbeelden. En ik had het in eerste instantie niet door. Ik kan niet meer lezen, hè? Door mijn handicap. Dus ik heb de muziek gehoord en die tekst had ik niet zo meegekregen. Wij vonden het vooral een spannende band, en hebben deze spannende band, die muzikaal veel te vertellen had, met hart en ziel geboekt. Deze commotie barstte los en toen werd ik opeens ook geconfronteerd met mijn eigen handicap. Dit was helemaal nieuw voor me wat er gebeurde. Het werd eigenlijk een soort tegenstelling die we ook in de maatschappij zien. Mensen die elkaar alleen maar na echoën en elkaar de maat nemen. Bovendien moest iemand anders mij dat allemaal voorlezen, dus dat is ook allemaal heel moeilijk. Ik ben op een gegeven moment toch contact gaan zoeken. De band was zich ook helemaal kapotgeschrokken, want dit was helemaal niet hun bedoeling. Ik heb in het midden van die storm ellenlange gesprekken gehad met de main man van de band en daar kwam echt een heel ander verhaal uit, namelijk dat de band met name een spiegel wilde voorhouden aan de moderne maatschappij. Hoe een technocratische samenleving en desinformatie ervoor zorgt dat mensen het onderscheid tussen gif en objectieve werkelijkheid niet meer kunnen zien. Dat kwam dus als een boemerang terug. En daar is de band zo van geschrokken, dat hadden zij van zijn lang-zal-ze-levensdagen niet verwacht. Daar hadden zij ook geen antwoord op als mens.
Maar ze hadden toch gewoon kunnen zeggen “we houden een spiegel voor”? Vergelijk het met bijvoorbeeld het liedje van Zangeres Zonder Naam, “Hij was maar een neger”. Iedereen die dat kort ziet, denkt: hé, Zangeres Zonder Naam die zingt “Hij was maar zo’n zwarte, die wil je niet in je huis?” Maar het is juist eenzelfde spiegel die Zangeres Zonder Naam de luisteraar voorhield en dat deed ze al in de jaren 60. Of vergelijk het met de zinsneden van het bekende Angel of Death van Slayer: “Auschwitz, the meaning of pain, the way I want you to die” dat dus geciteerd is vanuit het oogpunt van Mengele. Ze hadden zich toch kunnen verweren ook vanuit hun filosofische visie?
Ja, maar dat wilden ze niet. Daar moest ik respect voor hebben. We hadden toen zelf nog geen besluit genomen. Ik zat midden in de gesprekken. De band zocht ook steun bij mij vanwege die terugkomende boemerang. Daar wisten zij als mens niet op te reageren en zij hebben zelf besloten gezien de hele commotie om er de stekker uit te trekken.
Ja, maar stel nu dat zij dat niet hadden gedaan. Was je dan gezwicht voor de druk vanuit de community, denk je? Of had je gezegd, nee, wij geloven in deze band, zij komen gewoon.
Dat durf ik niet te zeggen. Die uitspraak ga ik niet doen. Nee, dat vind ik te moeilijk. Ik vind het wel een heel moeilijke vraag, maar die uitspraak vind ik te moeilijk. Als mens heb ik wel geleden onder deze discussie.
Is dat dan ook een van de lessen die je hebt geleerd van deze hele episode: ga je dingen anders doen voortaan of is dit een incident?
Ja, dat vind ik erg lastig.
Het is natuurlijk wel wat speelt, hè? Zeker in de metal community met bands als Peste Noir en Taake. Alles wordt nu op een weegschaal gelegd, waarbij ook de achtergrond van de artiest mee wordt gewogen in het bepalen of iemand wel of niet op de bühne mag van ons? Separate the art from the artist, dat is er bijna niet meer.
Nee, ik vind dat ook moeilijk. Dit zeg ik als mens. Nu moet ik iets zeggen. Door mijn handicap kan ik niet meer lezen. Ik zit al drie jaar niet meer op social media. Ja, ik kan af en toe nog iets knippen en plakken op mijn Facebook, maar mijn Facebook is vooral een verhaal over wat er op Roadburn speelt, een playlist en af en toe nog eens een privéfoto van Esther en mij. Maar de dynamiek die hier gebeurde, kende ik niet. Ik had niet meegekregen dat social media zo toxisch is geworden. Dat hoor ik wel om me heen, maar ik had dat zelf nog niet aan den lijve meegemaakt door mijn handicap. Nu werd ik daar opeens in gezogen en kwam ik ergens in terecht waar ik zelf totaal de weg in kwijt raakte als mens. Ik ben namelijk van de dialoog, van waar kun je elkaar vinden? Luister naar elkaar, maar ga elkaar de maat niet nemen en in die hele dynamiek kan ik me met mijn handicap gewoon echt niet meer staande houden. Dus nee, het is een heel moeilijk onderwerp waarin ik wel als mens op zoek ben hoe je je daartoe moet verhouden.
Laten we dan dit onderwerp even rusten en iets positievers zoeken. De line-up van het komende festival bijvoorbeeld. Waar ben je het meest trots op? Wat vind je het mooiste wat ons te wachten staat?
Walter lijkt op een bepaalde manier opgelucht en begint nog net niet te stralen:
Mag ik dat in twee stukjes verdelen? Allereerst, ik ben enorm blij met de line-up in zijn geheel namelijk. Ik weet hoe hard we eraan gewerkt hebben. Dat we deze line-up bij elkaar hebben gebracht in een toch wel moeilijke tijd, dat we dit voor elkaar hebben gekregen, daar ben ik ontzettend trots op. We hebben er harder voor moeten werken dan ooit en met deze line-up hebben we een line-up die zowel heel erg refereert aan Oldschool Roadburners als ook heel erg aan het geluid van nu. Dat we als Roadburn ook naar de toekomst kijken, dat dat heel mooi in balans is, daar ben ik enorm trots op. En ja, dat heeft ons echt heel veel energie gekost, maar het is ons gelukt. Wij zien dat er zoveel positieve respons op de line-up is, dat geeft juist weer kracht en energie.
Dat zie ik aan je zoals je erover praat.
Ja ja ja, het maakt mij echt heel, heel blij, want eerder vroeg Bas nog vind je het nog wel leuk? Ik vind het nog leuk, maar het is wel zwaarder dan het was.
Individueel, ik vind dat altijd moeilijk, want als ik een of twee bands noem dan doe ik de anderen tekort, maar ik ben bijvoorbeeld heel blij dat Oranssi Pazuzu die nieuwe plaat komt spelen, want die vind ik zo ongelooflijk spannend. Nou kan het niet helemaal voor Lords of Metal, maar Altin Gün die een set doet…
Dat kan prima hoor. Dat is volgens ons ook het mooie, dat ook zulke bands op Roadburn staan. Maar we zijn wel benieuwd, Walter, wat je hebt moeten doen om op deze editie Nederlandse bands als Altin Gün en The Ex op het podium te krijgen.
The Ex wilde al heel lang spelen op Roadburn en we zagen nu dat dit het juiste jaar was, maar Altin Gün, daar ben ik al vier of vijf jaar mee bezig. Ik vind Altin Gün een hele gave band. Ik heb ook de platen waarop ook van die echte eind jaren 60, begin 70 prog-psych nummers staan die qua gevoel een beetje afwijken van de andere dingen die ze doen, maar waar je het idee krijgt dat dit gewoon in de jaren 70 gemaakt kon zijn. Echte pure prog en psych, dus ik heb al langer gevraagd aan het management van Altin Gün, of de band een dedicated set zou willen spelen met juist die nummers?
Ah, kijk aan. Roadburn approved?
Nee nee, niet per se Roadburn approved. Meer dat ik denk dat als ze die kant van zich laten zien, die op elke plaat aanwezig is, dat het een 100% Roadburn band is. Dat vonden management en band eigenlijk heel spannend en dat zagen ze in het begin niet goed, maar ik bleef daar op terugkomen. Ik ken geen van de bandleden, maar ik ken de boeker en elk jaar als ik die tegenkwam hebben we er lang over gepraat. En heel langzaam, omdat bijvoorbeeld Lankum er vorig jaar stond, ontstond bij het team van Altin Gün zoiets van als dit allemaal kan, dan kunnen wij ook.
De boeker en het management hebben mij gevraagd: goh, maar hoe ziet die set er nu uit? Kun jij aangeven van een aantal platen met wat jij verstaat onder de prog en psych kant van Altin Gün? En welke nummers erbij passen? Dus ik heb van alle vier de platen een aantal nummers gepakt en heb daar een set uit samengesteld. Die heb ik gewoon gestuurd met een verhaal erbij: dit is denk ik de Roadburn kant van Altin Gün. Als jullie een set willen spelen die deze kant op neigt, denk ik dat jullie echt heel veel indruk gaan maken en ik kreeg gewoon een week later een bericht terug dat de band echt zoiets had van: ja, maar dit zijn allemaal topnummers van ons. Is dit wat je wilt? Ja, dat gaan wij doen.
Met je persoonlijke setlist heb je het eigenlijk voor elkaar gekregen dat je hen over de streep hebt weten te trekken.
Nou ja, ze zagen dat de intentie goed was. Dat ook mijn verhaal klopte. Ze komen ook met een speciale videoshow erbij en dat maakte me gewoon wel heel blij. Dat zij begrepen dat dit niet zomaar een boeker van een festival is die iets roept, maar dat er dus ook echt qua gevoel en idee heel goed over was nagedacht.
Ik weet niet hoor, maar is de naam Roadburn ook bekend in de Altin Gün wereld?
Ja, zij kenden het. Ja, zeker wel. Maar dat vind ik mooi, dat zijn dan de verhalen zoals het werkt. En op de zondag gaat Bo Ningen die ontzettende Krautrock fuzz plaat spelen, Line The Wall uit 2012. In 2023 heeft Bo Ningen een hele gave set op Roadburn gespeeld. Ik had gehoord dat zij verliefd waren geworden op het festival en had hen via de Nederlandse boeker gevraagd, als jullie nou terug mogen komen en met jullie Roadburn experience in gedachten, wat zouden jullie dan willen? En ik kreeg gewoon een paar dagen later het hele verhaal. Dan willen wij onze meest favoriete plaat spelen, namelijk deze plaat, want dit is het festival waar de mensen staan die hier keihard op gaan.
(Walter is nu niet meer te stoppen en zijn enthousiasme is aanstekelijk)
Dan is er Kylesa, de reünie. Laura Pleasants is natuurlijk vaker op Roadburn geweest. Een aantal jaar geleden is haar man overleden. Ik denk dat dat nog vóór de pandemie is geweest. Op een gegeven moment zat zij in haar rouwproces. Ze heeft een vriendin in Tilburg wonen en heeft contact met mij gezocht en vertelde: ik wil eindelijk weer eens een beetje proberen of ik me weer kan bewegen in deze wereld. Ze had op dat moment denk ik nog heel veel verdriet en is een paar dagen in Tilburg en op Roadburn geweest. We hebben haar heel veel ruimte gegeven. Toen heb ik met haar, zo kan ik me nog herinneren, ‘s nachts voor 013 op de stoep gezeten en daar vertelde ze dat ze in een warm bad terecht was gekomen waarin ze zichzelf kon zijn met haar verdriet en alles. Fast Forward naar nu. Ze zit weer heel goed in haar vel, haar leven is veranderd en ze wilde Kylesa weer bij elkaar brengen. En in alle plannen was het heel duidelijk, Roadburn wordt de eerste show.
Je hebt dus zelfs een helende functie bij mensen.
Ja, soms is er ook wel wat zwaardere depressieve muziek op Roadburn en mensen die inderdaad op zoek zijn naar heling en naar een manier om ja… hun leven opnieuw uit te vinden en dat speelt natuurlijk in de muziek van Roadburn een belangrijke rol, het speelt ook wel een rol voor bands die Roadburn zo’n fijne omgeving vinden dat ze die kant van hun kunst en met alles wat daarbij hoort, ook durven tonen.
Dit is een klein bruggetje naar de toename van het inclusieve karakter van Roadburn de afgelopen jaren, dat er wordt gesproken over een safe place voor de LHBTQ gemeenschap. En dat is een wezenlijk onderdeel en karaktereigenschap geworden van Roadburn de afgelopen paar jaren.
Ja, ik vind dat mooi. Het is op een hele organische manier ontstaan. We krijgen nogal eens de beschuldiging dat het allemaal is gefabriceerd voor subsidies. Nee, de oorsprong ligt in wat ik zie gebeuren de laatste paar jaren. Omdat de LGBHTQI Community meer naar voren treedt, meer hun eigen plaats inneemt, mensen zijn op zoek naar hun wie ze zijn en dat gaat gepaard met strijd, met creativiteit en daarin gebeuren hele spannende muzikale dingen met spannende underground bands die gewoon heel urgent klinken: Sunrot, Body Void, Uboa en noem maar op.
Vergeet Agriculture niet.
Ja Agriculture! Dank je wel Bas
Nou ja, jij dankjewel. Jan-Simon heeft volgens mij een iets andere mening, maar ik vond het fantastisch. Ik heb een uur lang intens genoten.
(JS:) Over smaak valt niet te twisten.
Maar dat is mooi, hè? Dat je mag twisten, maar in die scenes gebeuren hele toffe dingen en we hebben die bands allemaal uitgenodigd de afgelopen jaren juist omdat ze zo spannend zijn. Wij zien een artistieke muzikale verwantschap met Roadburn. Daarmee is ook automatisch Roadburn die inclusieve plaats geworden. Wat ik gewoon wel heel fijn vind, want het brengt een heel nieuw elan en nieuwe mensen mee. Een nieuw elan, een nieuwe spannende kijk op muziek, en het gaat gewoon automatisch. Het is gewoon gebeurd, alleen je merkt nu in deze tijd dat er ook wel verantwoording bij kijken, dat je die plaats ook bewaakt, dat die mensen zich daarin ook heel veilig kunnen voelen.
Wat vind je ervan dat je daardoor wel een deel van het oude garnizoen Roadburners ermee verliest?
Walter zucht. Ik voel hun pijn. Ik snap dat het pijn doet bij mensen, dat mensen zich niet helemaal meer in Roadburn herkennen. Dus ik snap ook dat sommige mensen zich van ons afkeren En nogmaals, ik snap ook dat we ze daar verdriet mee doen maar het weerhoudt mij er niet van om naar de toekomst te blijven kijken, want ik wil heel graag dat Roadburn blijft groeien. Dat vind ik ook belangrijk. Die ontwikkeling is gewoon heel belangrijk. Dat is waar Roadburn altijd omgedraaid heeft, het kijken naar de toekomst maar ik snap dat we daarmee mensen hebben verloren en dat zelfs een aantal mensen het idee heeft dat we ze in de steek hebben gelaten. Dat besef ik heel erg goed.
Maar tegelijkertijd zijn er ook andere mensen bij gekomen. Zo gaat het altijd, hè?
Ja. Wat ik niet wil is dat Roadburn een nostalgie festival wordt. Dat lag wel op de loer, dat nostalgie de artistieke rode draad gaat worden, om zeg maar alles en iedereen vast te kunnen houden. Daarom is Roadburn heel erg toekomstgericht, voor de troepen uitlopend, zoals jullie dat ook zeiden.
Maar toch zijn er ook een aantal bands die voor de derde of vierde keer komen. Is dat met elkaar te verenigen?
Dat is een heel goeie vraag. De bands die terugkomen na zoveel tijd zijn de bands waar wij van hebben gezien dat ze zichzelf ook muzikaal en artistiek hebben heruitgevonden. Het zijn bands die nu op het scherpst van de snede nieuwe platen gemaakt hebben en die daarmee ook een hele groei laten zien. Dat vinden we dan wel heel mooi.
Ze behouden hun relevantie en urgentie?
Ze behouden hun artistieke en muzikale relevantie door ook zelf vooruit te kijken. Zo zijn bijvoorbeeld, en dat vind ik wel mooi, een aantal vaste waarden uit de Roadburnwereld er opeens weer, die hele grote artistieke muzikale stappen hebben gezet. Ja, die wil ik dan wel een plek geven, want dat is waar het festival om gaat.
Toen je begon over nostalgie, dat je daar niet in wil blijven hangen, toen dacht ik van: dat was een van de vragen die ik ook nog wilde stellen, want dat is een van de dingen die ik voorheen altijd heel erg leuk vond, maar die langzaamaan verdwenen zijn, namelijk dat je op elke editie altijd een hele oude classic rock gigant had waarvan je nooit had verwacht dat ze nog leven, én dat ze nog steeds optreden. Zoals Leafhound, Comus, Amon Düül…
Ja, wij noemden dat een beetje denigrerend rollator rock.
Nee Bas, ik snap waar je vraag vandaan komt en Jan-Simon zegt eigenlijk iets van waar het probleem dan zit. Tja, het is nog steeds de muziek waar ik van hou, hè? Ondanks dat ik van hele nieuwe dingen houd en vooruit kijk, mijn platenverzameling is vooral heel veel prog en psych en proto-hardrock uit de jaren 60 en 70.
Als die mensen er nog zijn, dan zijn ze intussen ook richting de 80.
Ja en wat je dan krijgt is, hoe leg ik dit goed uit? We hebben met bands als Comus, maar vooral met Pretty Things en Hawkwind een aantal keer ontzettend in de roos geschoten. Op een gegeven moment zijn we ook in een categorie bands terechtgekomen waar inderdaad mensen door de tand des tijds getekend zijn. Laat ik het zo zeggen, een Comus had gewoon nog het niveau van de plaat. Die hebben we twee keer gehad. Dat was overrompelend voor jong en oud. Die mensen hadden nog dezelfde beleving, de ziel, de passie voor hun muziek, zoals ze het opgenomen hadden. Later kwamen we bij een groep bands die het niveau niet meer konden halen van hoe ze op de plaat klonken of hoe ze het ooit bedoeld hadden. Daarna zijn er een paar hele pijnlijke concerten geweest waarbij ik dacht: wacht even, moet je bepaalde muzikanten of bands dan niet voor zichzelf in bescherming nemen? Je staat namelijk op een festival met jongere bands die door jou geïnspireerd zijn, maar die je links en rechts inhalen.
Dus het waren een aantal van dat soort ervaringen die je hebt doen besluiten om…
Ja, je wilt die bands alle égards geven. Je wilt ze een mooi platform geven en plots gebeuren er dan dingen, dat vond ik heftig. Daarnaast is er ook een circuit van bands die in hun thuisland, bijvoorbeeld in Duitsland of in Engeland, spelen op festivals die daarop gericht zijn. Die krijgen daar gewoon hele hoge fees. Ze krijgen dan zoveel geld, want ja, dan komen de mensen die nog eens een nostalgische avond willen beleven.
En voor Roadburn was die fee niet naar verhouding?
Niet naar verhouding, nee. Wij kunnen een x aantal van die bands niet eens betalen. Maar je had ook bijvoorbeeld kleinere underground bands uit de jaren zestig, één enkele plaat gemaakt, die dan op een gegeven moment bij ons kwamen. Ja, we willen dit wel spelen. Zij dachten dan headliners te zijn, met dito fees. En als je dan vraagt: ja, maar je hebt in ‘69 een ruige proto metal of proto hardrock plaat gemaakt voor de happy few en toch verwacht je nu de hoofdprijs?
Ik moet aan de Sonics denken onwillekeurig
Nee hoor, the Sonics hebben ons nooit benaderd. Ik heb die ook een aantal keren gezien, maar dat werd per jaar wel minder.
En hoeveel zijn er nog over van de originele Sonics?
Ja, op een gegeven moment krijg je dan dus bands met bandleden waar er nog een of twee van over zijn, aangevuld met jonge gasten. We hebben ook bands gehad die zeiden van: ja, wij maakten wel die spannende muziek, maar wij zijn religieuze mensen. Wij zijn naar jouw line-up aan het kijken, maar ho, ho, wat zijn dit voor bands? Dan moet je uitleggen aan zulke bands, als dat jouw manier van leven is, dan is Roadburn misschien te confronterend voor je. Dat is een wereld waar we op gegeven moment uitgestapt zijn, omdat het gewoon te moeilijk werd. Ik ga natuurlijk geen namen noemen van die bands, maar wat ik wel kan vertellen is het verhaal over The Pretty Things, want dat vind ik zo’n mooi verhaal. Die waren uitgenodigd door Jus Oborn van Electric Wizard om een psych set te spelen. Die komen binnen en daar was er natuurlijk eentje die er al 30 jaar in zat, maar ze hadden ook geloof ik kleinkinderen op bas en drums. Maar in ieder geval de originele gitarist en de zanger Phil May, ik ben even de naam van de gitarist kwijt.
Dick Taylor.
Juist, Dick en Phil kwamen ook binnen en we zagen twee wat oudere mannen van in de zeventig arriveren. Ik sta in het loading dock en daar stonden al die oude amps en dan het Roadburn publiek en die Phil May en Dick Taylor komen naar mij toe. Eerst kwamen die jongeren naar mij toe, “Wij zijn zo trots dat we hier mogen zijn. Ja, we hebben wel Dick en Phil moeten overtuigen om hier te spelen.” Een uur later kwamen die naar me toe en Phil May, best een ruige man, die zei: “Ik vind het hier helemaal te gek.”
Dus ik vraag hem: “Hoezo vind je dit hier te gek?”
En Phil zegt: “Man, hé? We zijn The Pretty Things. Dacht je nou dat wij voor gezellige mensen stonden te spelen?” Ze begonnen te vertellen over de ruige shows in midden jaren 60 en de jaren 70 met de Stones. Dat waren bikers, dat waren outcasts. Hij zei: “Ik loop hier nu rond, these are my kind of people!” Die gast pakt de telefoon en ik vraag: “Wat ben je nu aan het doen, Phil?” “Ja, ik ben David Gilmour van Pink Floyd aan het teksten dat ik op een festival ben. Ik schrijf hem: “Jij vindt het hier ook te gek, weet je nog waar we toen stonden in de jaren 60?” Ja, jullie hebben het optreden van The Pretty Things ook gezien op Roadburn. Die lui waren in vuur en vlam, ze hadden zoiets van, dit is waar wij vandaan komen. En toen kwam ik er pas achter dat die nooit meer geboekt werden op dit soort festivals.
Nee, alleen maar op die nostalgie dingen.
Ja, terwijl The Pretty Things, die zijn eigenlijk een soort grondleggers van waar wij voor staan. Je had destijds de Beatles en de Stones, maar voor de echte outcasts, voor wie de Stones ook maar een stelletje brave borsten waren, daar had je The Pretty Things voor. Die lui die liepen daar rond, die twee oude mannen waren zielsgelukkig. Wij gingen naar die show kijken en ik weet nog wat er gebeurde, want de zaal stond maar voor een derde vol en ik zag de telefoontjes gaan en binnen drie nummers stond de hele grote zaal tot aan de nok toe vol en ze speelden die gewoon helemaal plat. Mooi verhaal ja. Dat is de zeldzaamheid die je dan nog tegenkomt onder omstandigheden.
Als je denkt aan andere bijzondere momenten, je had destijds als een van de eersten Ghost weten te boeken buiten Zweden. Dat zal je nu niet meer lukken. Denk je dat er in de huidige line-up bands zijn die over een paar jaar Roadburn ontgroeid zijn. Met andere woorden, ben je blij dat je ze nu hebt weten te boeken?
Ja, dat met Ghost was echt geluk. Op het moment dat we ze boekten, kende nog niemand ze. Ze hadden geloof ik net hun eerste single uit en toen stonden ze op Roadburn. Ik zie niet zo snel bands waar dat nu nog mee zou kunnen. Misschien dat Heath op een zeker moment doorgroeit, ik hoop het, maar dat is toch anders. En Chat Pile, al zal dat ook meer zijn dat die de grotere zalen zoals Tivoli en 013 gaat doen.
Zoals ik al zei, de muziekwereld is veranderd. Dit jaar werd ons een band aangeboden, die moest een ton kosten. Dat is echt ver boven wat wij aankunnen.
Intussen bestaat het Roadburn festival al meer dan 25 jaar.
26 jaar!
26 al. Hoe ziet de toekomst eruit en dan ook jouw eigen toekomst? Ga je net als bijvoorbeeld Jan Smeets van Pinkpop zo lang mogelijk door of denk je al aan andere dingen?
Jan Smeets, een en al bewondering voor die man, maar het is niet waar ik naar streef. Ik word dit jaar 60, het wordt tijd om de komende jaren te zien hoe ik mijn aandeel van Roadburn zo goed mogelijk kan overdragen. Ik ben Roadburn niet en Roadburn zou niet afhankelijk moeten zijn van het feit of ik er wel of niet ben. Het wordt ook steeds moeilijker voor me. Door mijn beperkte gezichtsvermogen voel ik me soms enorm eenzaam op mijn eigen festival. Mijn zicht is iets van 10%, ik zie alleen contouren en moet in mijn hoofd de puzzel compleet maken. Dat is ontzettend vermoeiend. Ik praat met veel mensen en laaf me aan de verhalen en ervaringen van hoe een concert beleefd wordt. Daar moet ik het van hebben, want zelf mis ik heel veel.
Het wordt langzaam tijd om af te sluiten, al heb ik het gevoel dat we makkelijk nog uren door kunnen praten. Dat brengt mij op de volgende vraag, ik neem aan dat op het moment dat het festival is afgerond er ook geëvalueerd wordt? Wat ging goed, wat moeten we niet meer doen?
Jazeker, we doen een heel grondige evaluatie. Dat is heel belangrijk.
En worden er dan ook wel pijnlijke beslissingen genomen? Dat je moet constateren dat ideeën of concepten die je zelf heel goed vond, toch niet bleken te werken – en dat je het daarom niet meer moet doen?
Zeker. Het idee van een curator die een deel van het programma samenstelt, of eigenlijk zijn of haar ‘ideale line-up’ bedenkt, dat is er niet meer. In 2019, voor corona, hebben we dat nog gedaan en het was de bedoeling dat het in 2020 en 2021 ook zou gebeuren, maar ja dat liep anders. Na corona was de situatie zo veranderd, dat het niet meer werkte. Als artiest met line-up A kwam, moest era zoveel geschipperd worden en waren er zoveel artiesten die niet konden (of te duur waren), dat er uiteindelijk niet een plan B of C op tafel kwam, maar plan P. Of R. Dan zag de line-up er in geen enkel opzicht meer uit zoals de artiest die voor ogen had. Dat werd gênant en toen hebben we besloten dat maar niet meer te doen.
Het wordt tijd om je te bedanken Walter. Bedankt voor de tijd die je voor ons had en de mooie verhalen.
Jullie ook bedankt. Dit was een ‘anders dan anders’ interview, maar ik houd wel van een uitdaging. Ik vond het mooi dat er pittige en kritische vragen gesteld worden. Het was een heel fijn gesprek.
Dat vonden wij ook. Veel succes met de laatste loodjes!
Social media