Rivers Of Nihil vergt uiterste concentratie van de luisteraar, terwijl het tezelfdertijd ook wenselijk is om je te laten meeslepen door de hectische, technische death metal van deze fascinerende band uit Pennsylvania (VS). Bovendien is er een constante evolutie merkbaar in hun werken, bijgevolg is ‘The Work’ weer helemaal anders dan voorganger ‘Where Owls Know My Name’ die me iets melodieuzer leek. Aan de titel ‘The Work’ merk je al dat dit vijftal niet onder stoelen of banken steekt dat er telkens hard gewerkt wordt aan een album. Ditmaal werd er al begonnen in de herfst van 2018 tijdens het toeren voor de vorige schijf en liep dat schrijfproces door tot eind 2020.

Een beschrijving die past bij de eerste luisterbeurten van dit intense, wispelturige werk is dat er een wereld van geluid op je afkomt, a sound world. De band springt in de lange composities naadloos over van kalme, oorstrelende passages naar stormachtige erupties die getuigen van nood aan catharsis. Die neiging hebben ze altijd wel gehad, maar hier is de invloed van ADHD zelfs tastbaar bij momenten. De muziek varieert van warmhartig (‘Wait’ en ‘Maybe One Day’ dat semi-akoestisch is en clean gezongen wordt) tot de schrille industrial invloeden in ‘Focus’ en ‘Dreaming Black Clockwork’ die een sfeer van onbehagen creëren. Van beide singles is ‘Clean’ het meest toegankelijk met een zwevende sfeer waar telkens onrust op de loer ligt.

Rivers Of Nihil introduceerde saxofoon in zijn extreme metal en ook nu is Zach Strouse van de partij, maar zijn instrument is eerder geassimileerd in het totaalgeluid van de songs, dan dat we opmerkelijke solo’s horen (slechts in twee songs). Eén van die songs is onze favoriet ‘The Void From Which No Sound Escapes’. Dat wordt traag en slepend opgebouwd van zalvende cleane zang naar donderende brulpartijen (metalcore is soms niet veraf bij deze band) en heeft een structurele gitaar- en saxsolo die elkaar opvolgen.

‘The Work’ bevat meer cleane zang dan ooit en dat wordt in de laatste songs nog meer duidelijk. ‘Episode’ wordt opgesmukt met gastzang van James Dorton en vangt aan met stille piano en drums. Niet voor lang, want Dieffenbach tuimelt ineens binnen met rigoureuze growls. Wel noteren we hier knappe progressieve solo’s en een stuwend toewerken naar een fraaie climax. Bij het erg mooie ‘Maybe One Day’ met zijn omfloerste zang en vredige dromerigheid bedenken we dat Pink Floyd ook een invloed moet gehad hebben op deze jongens (maar bij wie niet?). In het elf minuten durende sluitstuk ‘Terrestria IV: Work’ gaat men nog even naar hartenlust experimenteren met allerlei geluiden, maar ook hier wordt gezalfd en gegeseld tot je er sterretjes van ziet. Dit is een heel emotioneel album, ook al kan men de band betrappen op een rationele benadering van muziek vanwege de complexiteit der composities. Het is even doorbijten, maar uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid om dit onder de knie te krijgen en dan pas te oordelen. Rivers Of Nihil is dan ook een eigenzinnige band die gedurfd uit de hoek komt. Zet je schrap voor een luistermarathon tijdens dewelke je afwisselend ontroerd wordt en hard wil weg rennen. Wie blijft zitten wordt beloond met een universiteitsdiploma van moderne metal.