Thor Erik Helgesen begon, na een lange periode in verscheidene black metal bands gespeeld te hebben, aan een nieuw avontuur, genaamd Ring Van Möbius. Dit nadat hij een avondje had doorgezakt met een vriend die hem begeleidde op fluit terwijl hij zijn gitaar speelde op muziek van onder andere Jethro Tull en Led Zeppelin. Toen gebeurde het: riff na riff ontsproot uit zijn brein en het idee om een progressieve rockband te starten ontstond. Om helemaal uit de comfortzone te stappen – Helgesen was altijd gitarist – besloten ze geen gitaar (wel bas) te gebruiken, maar een Hammond orgel in plaats daarvan.

Debuutalbum ‘Past The Evening Sun’ zag in 2018 het daglicht en ondergetekende moest echt even wennen aan het idee. Zoveel orgel en geen gitaar. Ring Van Möbius liet horen dat dit een prima concept was. Gedurende de tijd sinds het ontstaan van de band ontwikkelden Helgesen en consorten een passie die grenst aan obsessie voor analoge opnames en oudere instrumenten. Dit horen we terug op de nieuwe plaat, ‘The 3rd Majesty’.

Het album steekt af met ‘The Seven Moments Of The Third Majesty’, een langgerekte track, van gelijke, epische proporties als de titeltrack van hun vorige album. Als dit de eerste keer is dat je deze band luistert dan zal het even wennen zijn, maar de beloning is groot als je, onder begeleiding van het Hammond orgel, door zwoele valleien en langs roerige kustlijnen wordt geloodst. Na een tijdje valt het orgel en de (ook goed vertegenwoordigde) synthesizer op zijn plek tussen de andere instrumenten en wordt het één, mooi geheel. Tijdens deze soms bijna psychedelische reis horen we ook eigenzinnige, pakkende baslijnen, prima slagwerk en interessante geluidseffecten.

De opbouw van het album is niet heel anders dan die van ‘Past The Evening Sun’, behalve dat we in plaats van drie, vier nummers voorgeschoteld krijgen. Het vierde nummer rekt de plaat nog eens met tien minuten. Nergens op het album kan ik de band betrappen op saai of monotoom zijn. Er gebeurt heel veel tijdens deze liedjes en om elke hoek, bocht en zijpad te ontdekken is een fijne ervaring. De progressieve rock, die ondanks dat het zo uit de jaren zeventig had kunnen komen vernieuwend klinkt, variëert prima tussen kalme passages en wilde gedeeltes, waardoor de muziek dan weer licht erotisch klinkt en dan weer heel spannend en sensationeel. Ring Van Möbius weet een cinematisch geluidslandschap neer te zetten dat met vlagen doet denken aan Pink Floyd. Voor wie nog niet over de streep is, het nummer ‘Illuminati’ (clip) heeft een mooi stuk klavecimbel er in verwerkt. Zo.