Soms is een biografie van een band verrekte handig om duidelijk te krijgen met wie we te maken hebben. In de bio van het Zweedse Rexoria staat het volgende; “Raised from the mud in the darkest forest of southern Sweden a cold night in 2016, three warriors prepared to conquer the land together with their golden haired Raven queen. That night, under the full moon, they became REXORIA.”

Oftewel Rexoria is de zoveelste Scandinavische exponent met een zangeres die zich bedient van strijdliederen in een heavy jasje met een wat poppy laagje. Vergelijkingen (en overeenkomsten) met Finse geloofsgenoten Battle Beast zijn onvermijdelijk, al moet zangeres Frida Ohlin het wel afleggen tegen haar Battle Beast collega Noora Louhimo, maar da’s geen schande. Ohlin heeft zeker een prima stem. De composities zijn doordrenkt met folk invloeden en veel ‘hey’ en ‘ho’ achtergrondvocalen (hallo Accept). Het tempo ligt vaak boven het gemiddelde, ondersteund door galopperend drumwerk waar de dubbele basedrums niet geschuwd worden. Keyboards keren ook met regelmaat terug in de nummers, maar een vaste toetsenist heeft de band niet. Opener ‘Velvet Heroes’ kun je representatief noemen voor wat je verder op ‘Ice Breaker’ krijgt voorgeschoteld. Over ‘Ice Breaker’ gesproken, het titelnummer wordt ingeleid door een fictieve boodschap van een nieuwslezer over klimaatverandering. Zeker niet slecht om hier aandacht te besteden, en dan ook nog gegoten in een prima song.

Rexoria hoeft zich zeker niet te schamen voor deze tweede leg. Ik vraag mij alleen af hoe de band dit op het podium gaat reproduceren. De productie van dit album is namelijk kamerbreed, weldadig en misschien wel iets ‘over de top’. En wat variatie in de opbouw van de nummers kan ook geen kwaad voor de toekomst. Ben je echter Battle Beast adept, dan kun je aan dit album mogelijk veel plezier (en herkenning) putten.