Er bestaan wel negentig bands met de naam Revenge, maar de meeste metalheads die dit stukje beginnen lezen, snappen onmiddellijk dat het hier gaat over de Canadese bende rond het duo J.Read en Vermin (lange tijd met de legendarische Pete Helmkamp van Angelcorpse ook), dat nu al een jaar een jaar of twintig de vuilste shizzle ooit gemaakt uitspuwt. Wie niet weet over welke band het gaat, kan dit beter wegklikken, want de kans dat je naar Revenge gaat luisteren na het lezen van deze review is zo goed als nihil. En kom niet huilen achteraf als je je toch hebt gewaagd aan de braggelherrie van deze beesten. ‘Strike.Smother.Dehumanize’ is inmiddels hun zesde braakbal en op deze hebben we een jaar of vijf moeten wachten, al kregen we tussendoor nog wel de veel te korte EP ‘Deceiver​.​Diseased​.​Miasmic’.

Het nieuwe werk ligt in dezelfde lijn als voornoemde EP en klinkt ook als een logisch vervolg op ‘Behold.Total.Rejection’ uit 2015. Dat wil zeggen: als een chaotische brij van black/death metal en grindcore met onmenselijke vocalen in een misantropische setting. Gooi Necroholocaust, Weapon en Black Witchery op een hoop, giet er wat Goatpenis overheen en steek in de fik met Sammath. Soms valt er zelfs wat richting ouderwetse goregrind te bekennen, maar ook crust en punk invloeden zijn aanwezig. Een mengeling van Extreme Noise Terror en Haemorrhage zeg maar, en dat afgekruid met de ontwrichte hersenspinsels van een Teitanblood. Veel extremer vind je het niet, zelfs niet binnen het genre. Wie ‘War Cult Supremacy’ van Conqueror (ook met James Read achter de micro en de drumkit natuurlijk) of meer recenter werk van Pig’s Blood het einde vindt, of wie spontaan zijn hamsters in brand wil steken bij het luisteren naar Antediluvian of Blasphemy en eventueel ’s morgens bij het ontbijt gaarne een schijfje van  Kerasphorus of Blasphamagoatachrist opzet, kan ‘Strike.Smother.Dehumanize’ met een gerust hart aanschaffen. Ontreddering.Onheil.Opnieuw.