Ook de Amerikaanse progressieve metal formatie Redemption komt dezer dagen met nieuw werk. Daar keken we naar uit, want ten slotte ligt hun vorige studioalbum ‘Long Night’s Journey Into Day’ al vijf jaar achter ons. De pandemie gaf ook hen veel tijd om te besteden aan een volgend schrijfproces, iets wat bijna twee albums opleverde. Het is bij één schijf gebleven, maar ‘I Am The Storm’ is niet te versmaden en verplichte kost voor elke fan van het genre.

Dit is het tweede album met Evergrey’s Tom S Englund achter de microfoon, terwijl ook toetsenist Vikram Shankar meer ruimte kreeg om zijn talenten te ontwikkelen. Simone Mularoni is al een tijdje hun live sessiegitarist, maar ook als producer was hij in de weer voor de internationale band, zodat dit klinkt als een klok. Maar het is natuurlijk Nick van Dyk die alle talenten in één band weet te verenigen en tot grote daden brengt. Redemption is geen zachte progressieve band, maar dendert als een stoomtrein over je heen. Heerlijk die ‘high octane energy’ die meteen in je schoot geworpen wordt tijdens het titelnummer! Metal met thrash flair en hectische gitaar riffs. Henrik Danhage van Evergrey mocht nog even een denderende gitaarsolo bijdragen aan dit festijn. Ook Simone Mularoni is trouwens te horen als gitarist in enkele songs. Chris Poland duikt ook nog even op. Wat een weelde!

‘Seven Minutes From Sunset’ is meer ingetogen met beheerste zang van Englund, maar de duels tussen gitaar en keyboards spatten uit de boxen in menige song, ook hier. Het mediumtempo ‘Remember The Dawn’ brengt ons bij de compositie die Vikram geschreven heeft: met als prachtige titel ‘The Emotional Depiction Of Light’. Het is veelgelaagd, de kalme zang klinkt weemoedig en soms breekbaar en meer keyboard plus piano zijn te horen. Later is er ook nog een alternatieve versie van dit nummer. De band geeft je terug een uppercut vol energie in ‘Resilience’, waar we overdonderd worden met flitsende solo’s. Er staan twee lange epossen op dit album. ‘Action At A Distance’ kent gevoelige passages en bouwt zich perfect op naar een catchy refrein. Ook  ‘All This Time (And Not Enough)’ kent een fraai evenwicht tussen kalme en wilde passages. Er zijn knappe vondsten in verwerkt. Vijf kwartier uitstekende progressieve metal betekent ook twee covers. ‘Turn It On Again’ van Genesis en een bloedmooie versie van ‘Red Rain’ (weer die machtige melancholie) van Peter Gabriel. Zoals eerder gezegd: verplichte kost voor elke liefhebber van stevige progressieve metal!