Het zal niemand ontgaan zijn dat het maar liefst tien jaar geduurd heeft voordat Rammstein met nieuw werk kwam. Tien jaar… Eigenlijk past dat uitstekend bij Rammstein, want de Duitsers zijn niet bepaald vies van grootse statistieken, nog grootsere, strak geregisseerde optredens en videoclips, tot in de kleinste details georkestreerde marketing, tot moordwapen geslepen songwriting en meezingbare teksten met een overdaad aan persoonlijke voornaamwoorden. Uiterst gecalculeerd allemaal.

Toch worden die voornaamwoorden opeens heel persoonlijk wanneer de eerste noten van ‘Deutschland’ uit de speakers knallen. Instant kippenvel. De truc is duidelijk; ze doen het er gewoon om. Het werkt. Flashback naar hun optreden op Pinkpop een aantal jaren geleden. Net zoveel kippenvel en tranen in de ogen. Destijds zag ik de band met mijn vader, die iets meer dan een jaar later overleed. Nog meer tranen in de ogen. Zelden roept zulke geproduceerde, zorgvuldig ingecalculeerde muziek zoveel emoties op. Dit is emotioneel terrorisme van de bovenste plank.

Nu doet Rammstein dat op zich al een slordige 25 jaar, dus verwacht geen verrassingen op deze nieuwe plaat. Van een self-titled album mag immers verwacht worden dat het de sound van een band definieert. Dat klopt wel in dit geval. Het leeuwendeel van de 11 songs klinkt binnen luttele seconden vertrouwd in de oren; zo vertrouwd zelfs dat de eerste indruk niet echt overweldigend is. Het duurt even voor het besef komt dat het verdomd knap is om dat voor elkaar te krijgen. Regelmatig doen de Duitsers het er ook gewoon om, want het album staat bol van overduidelijke knipogen richting oude successen. Zo komen er meerdere songtitels uit het verleden langs. Het trucje van ‘Ausländer’, in principe gewoon een aaneenrijging van pervers gehijgzongen foute openingszinnen in meerdere talen, verpakt in een uiterst lekker, dansbaar nummer, kennen we inmiddels wel, maar het werkt wederom uitstekend.

Aan dansbaar materiaal ontbreekt het niet. Songs als ‘Radio’ (met een mooie knipoog naar Kraftwerk), ‘Sex’ en het eerdergenoemde ‘Ausländer’ zijn knappe staaltjes Teutoonse TechnoTanzmetall, waarin de techno een iets prominentere rol krijgt toebedeeld dan weleer. De gitaren blijven echter zeer prominent aanwezig, dus geen zorgen. Rammstein klinkt geproduceerder dan ooit. Het is een klein wonder dat zoiets überhaupt mogelijk is, maar blijkbaar kan het. De sound is steviger en tegelijkertijd toegankelijker dan ooit. Poppy, gewoon. Till Lindemann’s kenmerkende stemgeluid wordt bij vlagen zelfs gelardeerd met een laagje autotune. De puristen van het eerste uur zullen daar ongetwijfeld wel een mening over hebben, maar feit is dat de vocalen, nog dominanter in de mix aanwezig dan ooit, fantastisch klinken.

Er is ook goed nieuws voor de puristen, want ‘Rammstein’ staat zeker niet vol met toegankelijke, dansbare liedjes. Met ‘Zeig Dich’, ‘Was Ich Liebe’, ‘Hallomann’ en vooral met het heerlijk gestoorde ‘Puppe’ laat Rammstein horen nog steeds zeer verknipte, donkere en cynische songs te kunnen schrijven. Bovendien zou het ouderwets beukende ‘Tattoo’ wel eens het ultieme Rammstein-nummer te kunnen zijn. Net wanneer de plaat heel even iets dreigt in te zakken, delen de Duitsers hiermee een mokerslag uit.

Na tien jaar wachten zijn de verwachtingen hooggespannen en mogelijk onrealistisch. Rammstein levert in ieder geval weer een prima, zeer vertrouwd klinkend album af, met songs die live ongetwijfeld fantastisch zullen werken. Is dit het ultieme Rammstein-album? Waarschijnlijk niet. De band bouwt simpelweg voort op een geluid dat al jaren geleden is neergezet en voegt daar niet echt iets nieuws aan toe. Het is wel wederom een heel goed album, vol ijzersterke songs en bijzonder gevatte teksten en het zal ongetwijfeld een nog breder publiek aanspreken. Hoe goed? De tijd zal het leren. Dankzij de, het zou ook niet, snaarstrak georganiseerde communicatie met de pers is het wel heel kort dag om twee dagen voor de releasedatum, op basis van een paar luisterbeurten, al goed in te kunnen schatten hoe deze plaat zich tot de rest van het werk van Rammstein verhoudt, maar aan kwaliteit wederom absoluut geen gebrek.