Een nieuw Queensrÿche album leren kennen is altijd als het terugzien van een vriend uit vervlogen tijden. Dat betekent echter niet dat hoge kwaliteit vooral te vinden is in het verleden, want ook op dit zestiende studioalbum van de band uit Seattle is men in goeden doen en staan we toch altijd versteld over zoveel fraai muziekgenot. ‘Digital Noise Alliance’ is inmiddels het vierde album met zanger Todd La Torre en hij heeft de fakkel van de charismatische Geoff Tate inmiddels met verve overgenomen. Queensrÿche’s huidige platen scoren zelfs hoger dan sommige producten uit het Tate tijdperk.

Dat is mede te danken aan het feit dat Queensrÿche vrede genomen heeft met de eigen identiteit en niet meer experimenteert met zogenaamd ‘vernieuwende’ dingen. Een flinke portie zelfkennis heeft hen dus deugd gedaan en vandaar dat de factor van herkenning groot is bij beluistering van deze puike schijf. De band bestaat nu uit originele leden Michael Wilton (gitaar) en Eddie Jackson (bas), samen met recentere leden Todd La Torre (zang), Mike Stone (gitaar) en Casey Grillo (drums). Zij brengen het originele geluid van de groep echt wel eer toe.

Dat merken we al in de klassieke heavy metal opener ‘ In Extremis’ met zijn melodische gitaren, galmende, krachtige vocalen en egale samenzang. Het mediumtempo ‘Chapters’ is eerder verhalend, maar voorzien van expliciet gitaarwerk. Op hetzelfde elan volgt er nog een vertrouwde track, ‘Lost In Sorrow’ genaamd. Als we het avontuurlijke moeten benadrukken dan wordt dat voorzichtig aangebracht in het tumultueuze ‘Sicdeth’ of in de lichtjes dreigende sfeer tijdens ‘Behind The Walls’. Het zijn slechts kleine nuances die passen in het verwachtingspatroon bij een Queensrÿche plaat. Het blijft wel boeien, want de Amerikanen voegen een duister middenstuk in bij de volgende track ‘Nocturnal Light’. Hier zijn de echoënde gitaarpartijen zeer mooi en is er een zweem van mechanische metal zonder afstand te scheppen. Alsof men het wil goedmaken is ‘Out Of The Black’ dan weer opvallend vlot en uptempo. Het gitaarwerk is echt verrukkelijk op dit album en de zang heerlijk! Dat komt ook tot uiting in kalmere songs als ‘Forest’ waarbij hun kraker ‘Silent Lucidity’ niet veraf is, maar we vooral aan de finesse van Soen moeten denken. Na enkele kalmere songs volgt dan de epische uitsmijter ‘Tormentum’ waarin gevleugelde Iron Maiden achtige présence de klassieke heavy metal fan veel deugd gaat doen. Of dat ook geldt voor de swingende cover van Billy Idol’s ‘Rebel Yell’ laat ik volledig aan uw persoonlijke smaak over, maar feit is dat dit album staat als een rots in de branding!