Pure Reason Revolution is intussen bezig aan het tweede hoofdstuk. In 2003 werd de band opgericht door studenten aan de Engelse universiteit, tegenwoordig is het resterende trio uitgezwermd over de hele wereld. Tussen 2006 en 2010 bracht men drie albums uit met progressieve rock waarop er meer en meer plaats voorbehouden werd aan elektronica. Niet iedereen vond dit een gunstige evolutie. Eind 2011 splitte de band.

Maar een reünie gloorde aan de horizon, al was het oorspronkelijk in 2018 slechts een gerucht. In april 2020 bracht InsideOut Music het comebackalbum ‘Eupnea’ uit. Toen woedde het virus rond en kwam er niks van concerten. Zoals menige band zette hoofdcomponist Jon Courtney zich aan het schrijven voor de volgende plaat. Uiteraard werd dit een neerslag van de intense gevoelens tijdens lockdowns. Bovendien was Jon net voor de eerste keer vader geworden rond die tijd. De Engelsman zat in een klein appartement opgesloten in Berlijn toen ‘blijf in uw kot’ de regel was. Men creëerde voeling met de natuur door veel te verblijven in de uitgestrekte bossen rond de Duitse hoofdstad, maar later werd een optrekje nabij de Poolse grens met veel natuur én een studio zelfs realiteit. Het is een mooi verhaal waarin men ‘de tering naar de nering zet’, een illustratie van het aanpassingsvermogen van de mens in beperkende situaties. De twee andere leden verblijven tegenwoordig vooral in de VS. Chloe Alper is er namelijk ook weer bij als zangeres en instrumentalist en bovendien is de ouwe getrouwe gitarist Greg Jong terug toegetreden als vast lid bij de band.

We belanden nogmaals in een idyllisch landschap tijdens het ontstaan van de albumtitel ‘Above Cirrus’. Beeld je in: het is een zonnige dag en je staart naar de wolken boven je, languit in het gras, relaxend in de natuur. Dan zijn er soms van die lieflijke (maar venijnige, want voorbode voor regen en onweer) cirruswolkjes die het hoogst zweven. Wat ligt daarachter? In het coronatijdperk kon men zich zulke existentiële vragen beginnen stellen. En de muziek? De sound grijpt terug naar de eerste albums, dus wordt elektronica slechts aangewend waar het een verrijking is, niet als enthousiaste flirt met een nieuwigheid. Hoewel, de lange songs zijn er wel van doordrenkt, net zoals er op tijd en stond een sprekende stem opduikt. Maar vooral heerst men tijdens de veelvuldige, bijna vrome samenzang en de uitwaaierende gitaarklanken die hemels aandoen versus de stevige riffs. De instrumentale stukken doen nog steeds af en toe aan Tool denken, maar dat is allerminst erg. De mannelijke zang is geregeld weemoedig, verfijnde solo’s accentueren het gevoel van breekbaarheid. Er gaat soms iets wazigs en beschouwend vanuit, maar ook al is dit progressieve en alternatieve rock; toch dekt de term art rock nog het meest de lading. Zowel in het vlotte new wave achtige ‘Phantoms’ als in de lange songs weet men te boeien. De langere tracks genieten onze voorkeur (en zijn in de meerderheid) omdat net daar de contemplatieve zang van een scherp contrast voorzien wordt met beenharde riffs en interessante instrumentale stukken. Als we dan toch iets positiefs kunnen melden over de lockdowns, is het de geboorte van veel muzikale escapades. Dit is er één van, mooie muziek vanuit de ziel.