Primal Fear is een band waar je altijd op kan rekenen. Al meer dan twintig jaar leveren ze minimaal elke twee jaar een album af en de kwaliteit is eigenlijk altijd hoog. Dit dertiende album ‘Metal Commando’ trekt de inmiddels onmiskenbare Judas Priest geïnspireerde heavy metal van Primal Fear door naar elf nieuwe hymnes. Na enkele albums waarop het geluid naar het experimentele neigt, ik noem een ‘Seven Seals’ en ’16.6 (Before The Devil Knows You’re Dead)’, is de band meer teruggekeerd naar hun onvervalste metal van vanouds. Met een titel als ‘Metal Commando’ hoef ik niet uit te leggen dat dit album daar een logisch vervolg op is, maar tegelijk is dit album breder dan de voorgaande releases.

Met ‘I Am Alive’ is de band direct weer uit duizenden herkenbaar. De strakke riff samen met ijzeren baslijnen en dito drums vormen de basis waar Ralf Scheepers zijn onvermoeibare luchtpijpen overheen laat schallen. Het opbeurende refrein doet enigszins aan Helloween denken, al met al een fijne opener. ‘Along Came The Devil’ is wat meer Accept-georiënteerd, maar is qua zang wel erg geforceerd. Dan toch liever de duale gitaren van ‘Halo’, waarop de band zijn eigen heavy metal stijl een fijne Masterplan-twist geeft. Het tempo wordt met ‘Hear Me Calling’ wat teruggeschroefd, hier is de stijl van ‘Delivering The Black’ herkenbaar. ‘The Lost & The Forgotten’ is erg zwaar voor Primal Fear standaarden, Scheepers levert hier een fijn staaltje thrash vocalen af. Met ‘My Name Is Fear’ hebben we het snelheidsmonster te pakken. Ik ben tot nu toe erg onder de indruk, een lekker afwisselend album!

Hoewel ‘Seven Seals’ altijd het icoon zal blijven voor de gevoelige kant van Primal Fear, is het volledig akoestische ‘I Will Be Gone’ zeker een ballad die je gehoord wil hebben. Met de laatste stukken ‘Raise Your Fist’, ‘Howl Of The Banshee’ en ‘Afterlife’ gaat de band terug naar de Judas Priest basis die de band al ruim twee decennia kenmerkt. Het album sluit al even indrukwekkend af als het begon met ‘Infinity’, met dertien minuten het langste nummer van de band ooit. Met onheilspellende kerkklokken wordt in de stijl van het bloedstollende ‘One Night In December’ een aftrap gegeven aan een veelzijdig muziekstuk wat raakt aan een band als Savatage. Tekstueel springt het van dromerig naar dramatisch en van melancholisch naar hoopgevend, maar wat de band er precies voor boodschap mee wil uitdragen kom ik na meerdere luisterbeurten nog niet echt achter. Misschien zo’n nummer waar de betekenis juist van open moet blijven? Een genot om naar te luisteren is het in ieder geval, net als de rest van de plaat.

‘Metal Commando’ is aan de ene kant weer typisch Primal Fear, maar heeft tegelijk ook een aantal fijne verrassingen. Hiermee plaatst het album zich tussen de wat meer experimentele periode van de band en de recht in je gezicht stijl van de laatste jaren. Juist die afwisseling maakt dit album tot een van de sterkste platen van de band tot nu toe. De band rondom metal legende en bassist Mat Sinner en stemgeweldenaar Ralf Scheepers heeft zichzelf weer eens overtroffen. Verplichte kost voor de fans en een aanrader voor elke metalhead!