Pinnacle Point is een gezelschap dat op initiatief van de Deense gitarist Torben Enevoldsen sinds 2017 bestaat. Na het debuut ‘Winds Of Change’ uit 2017 heeft de productieve Deen nu tijd gevonden om met het tweede album ‘Symphony Of Mind’ te komen. Productief? Jazeker, want naast Pinnacle Point is Enevoldsen ook nog actief als solo artiest en in de bands Fate, Acacia Avenue en sidekick van Rob Moratti.

Wederom heeft Enevoldsen op dit werkstuk de handen ineen geslagen met de Amerikaanse zanger en producer Jerome Mazza. Deze Amerikaan heeft de laatste jaren naam gemaakt door onder andere op het laatste solo album van voormalig Kansas zanger Steve Walsh te schitteren met enkele vocale gastbijdragen. Er is een groot verschil hoorbaar tussen het debuut en ‘Symphony Of Mind’. Het eerste album was nog, wat ik voor het gemak maar even, middle of the road melodieuze rock noem. Deze plaat is wel even anders. Ook de rol van Enevoldsen als gitarist staat meer in dienst van de compositie, maar hij laat nog voldoende zijn kwaliteiten horen. De naam Kansas viel al even eerder in deze review. Nou, als je deze band een warm hart toedraagt, ga maar in de startblokken staan. Mazza zijn stemgeluid en kwaliteit benaderd die van Steve Walsh, er zijn structureel bijdragen te horen van violiste Valeria Pozharitskaya en de composities hebben een meer progressief en avontuurlijk karakter. Kansas 2.0 zeg maar.

Het is wel een ommezwaai als je hetzelfde verwacht als op het eerste album. Erg? Welnee, ‘Symphony Of Mind’ druipt van de klasse. Een geweldige productie (van Mazza), bovengemiddeld getalenteerde musici (luister maar eens naar drummer Max Prator) en elf krakers van nummers. De single en video die de band heeft uitgebracht van het nummer ‘Weight Of The World’ heeft nog het meest weg van dat wat op het eerste album te horen is. Het lijkt wel of Mazza de regie meer naar zich toegetrokken heeft of dat hij Enevoldsen heeft kunnen overtuigen deze muzikale weg in te slaan. Nee, ik ga er geen nummers uit pikken. De beroemdste quote uit film ‘The Wizard Of Oz’ is ‘I think we’re not in Kansas anymore’, maar met dit album komen we toch akelig dicht in de buurt. Wat rest is een diepe buiging voor ‘Symphony Of Mind’ die ik nu snel weer opnieuw opzet.