Dat niemand onvervangbaar is weet Dave Lombardo als geen ander. Eerder al werd de drummer in Slayer vervangen en nadat hij in 2016 er de brui aan had gegeven wat Philm betreft is ook voor deze wat experimentele band een waardige vervanger gevonden in Anderson Quintero. Dat is al weer even geleden, maar nu is daar, na ‘Fire From The Evening Sun’, toch eindelijk nieuw werk in de vorm van ‘Time Burner’.

‘Time Burner’ is een bijzonder album, er gebeuren een aantal dingen die mij wisten te verrassen. Het begint al supersterk met ‘Cries Of The Century’ waarin de drums, bas en gitaar dwars door elkaar heen vliegen op een in eerste instantie geweldig chaotische manier. Voeg hier de wilde pianostukken aan toe en je hebt een vorm van muziek die al gauw experimenteel kan worden genoemd. Maar zo wil ik het niet noemen, met name omdat die naam bij sommige mensen nog een negatieve klank heeft. Wat Philm hier doet is juist intens en overweldigend. Avantrock is wellicht een betere benaming.

Dat overweldigende houdt de eerste paar nummers aan en deze zullen vooral de metal en stevige rock liefhebbers behagen. Het instrumentale ‘Wade Through Water’, waarin de piano een hoofdrol speelt en de bas onheilspellend op de achtergrond kabbelt, vergt al wat meer tolerantie van de luisteraar. Daarmee bedoel ik dat het niet per se recht toe recht aan rock is maar eerder een wat minder zenuwachtige vorm van jazz. Dat Philm jazzy is wisten we al, maar op ‘Time Burner’ weet de band hier meer nadruk op te leggen en na het bovengenoemde nummer (dat hier al even op repeat staat) is dat hek dan ook echt van de dam. Na het super groovy ‘Wonka Vision’, met daarin de voor Philm zo kenmerkende aparte ritmes en patronen, komen we aan bij het loodzware ‘The Seventh Sun’. Zwaar qua muziek (samen met ‘Cries Of The Century’ is dit wel het meest metal nummer op de plaat), maar ook omdat zanger Gerry Nestler, die normaal laag, dreigend en urgent klinkt, hier schreeuwt en uithaalt alsof het een lieve lust is. Uiteindelijk wacht ons het drieluik ‘Evening Star’, ‘Like Gold’ en ‘Time Burner’, waarop Nestler zijn gitaar grotendeels omruilt voor de piano.

Dit laatste gedeelte vond ik het moeilijkst te behappen, maar dat is echt een kwestie van luisteren en luisteren. Op een gegeven moment hecht de muziek zich zo gemakkelijk in je hoofd dat een tevreden glimlach moeilijk te onderdrukken valt. Een verrassend album dat bij elke luisterbeurt aangenamer wordt. Het is een album met twee verschillende kanten en glijdt van een soort stoner metal-achtige brij naar een meer jazz geörienteerde lounge muziek. Maar nooit verliest het zijn intensiteit. Ik ga ‘Time Burner’ voorzien van een hoge score, niet alleen omdat ik het zo mooi vind, maar ook omdat deze vrije vorm van muziek een visitekaartje is voor deze sonische vorm van kunst.