Het verhaal is bekend. Na de dood van Lemmy besloot Phil Campbell gewoon door te gaan met wat hij het liefste doet en dat is verdomd goeie hardrock en metal maken. Met zijn zoons en de sublieme zanger Neil Starr in de buurt was en is dit niet zo’n moeilijke opgave. Waar het album ‘The Age Of Absurdity’ al behoorlijk goed was is de opvolger, met de alleszeggende titel, ‘We’re The Bastards’ misschien nog wel een tandje beter. De titelsong trapt het album met veel overgave af en daarna is het een grote zegetocht waarbij het ene nummer nog lekkerder klinkt dan het andere.

‘Son Of A Gun’ refereert aan Motörhead net als ‘Hate Machine’en ‘Destroyed’. Lekkere punky rock ‘n’ roll nummers waarin vooral in laatstgenoemd nummer de geest van Lemmy rond waart. Twee minuut achttien puur genieten, wat een geweldige track. Dat de band ook uit andere vaatjes kan tappen bewijst het bluesy ‘Desert Song’ met mondharmonica. Dit is een fijne slepende track waarin zanger Neil Starrr de show steelt. ‘Keep Your Jacket On’ en ‘Born To Roam’ zijn songs die op een album van Slash hadden kunnen staan. Het afsluitende zweverige ‘Waves’ is dan weer van een totaal andere aard en laat een meer gevoelige versie van deze band horen. Want een band is het. Elk lid krijgt genoeg ruimte om te schitteren op dit fantastische album. Zo brengt 2020 toch nog wat mooie muziek voort. Afsluitend rest me alleen dit om te zeggen: Phil Campbell zal altijd de gitarist van de band van Lemmy blijven maar zijn werk met The Bastard Sons is er echt niet minder om. ‘We’re The Bastards’ is het album van 2020, punt.