Er is nog kwalitatief hoogstaande muziek die zo uit de jaren zeventig geplukt lijkt, maar vandaag de dag gemaakt wordt zonder daarbij oubollig te klinken. Neem nu ‘Heather & Hearth’ van Phantom Spell. Aanvankelijk was dit het in 2021 opgerichte soloproject van Seven Sisters zanger/gitarist Kyle McNeill, maar intussen heeft hij muzikanten gevonden om ook live te gaan optreden. In de eigen Wizard Tower studio doet de Engelsman echter alles zelf. In 2022 kwam het debuutalbum uit met als titel ‘Immortal’s Requiem’, gevolgd door wat digitaal aangeboden werk, maar voor dit tweede volledige album verschijnt de knap ogende ‘Heather & Hearth’ op vinyl via Cruz Del Sur Music, terwijl liefhebbers van cd of digitaal bij zijn eigen Wizard Tower Records terecht kunnen.

Phantom Spell staat voor progressieve rock met een vurige injectie heavy metal uit de beginperiode van het genre. Denk aan een Manilla Road versie van Wishbone Ash of Kansas. Dit is een luisterbelevenis met een sprankelend vonkje melancholie, maar er blijft altijd hoop. We kunnen opgaan in mystiek verrijkte composities boordevol escapades, te weten twin gitaarspel en een hele lading Moog en Hammondorgel dat de rockende stukken net dat analoge, organische gevoel geven. Op dit tweede album zijn er meer folkloristische invloeden, dat merk je al aan de titel, maar ook in de verhalende zang. Er is ook meer subtiliteit en fragiele schoonheid in de songs geslopen. Het geheel doet je stilstaan bij de vredige, mooie dingen in het leven, waar genieten en op een harmonische wijze samengaan van realiteit en escapisme hoogtij vieren. Elke aanslag van een gitaar ademt, elk poëtisch tekstfragment doet je mijmeren. En dan hebben we het nog niet gehad over een eveneens doorslaggevend element dat het geheel kruidt: de zangpartijen van Kyle.

Die zijn in één woord verrukkelijk, eerst subtiel beschouwend, daarna pittiger in de eerste song ‘The Autumn Citadel’. Een kanjer van elf minuten die ons laat kennismaken met al wat Phantom Spell te bieden heeft: erg melodieus gitaarwerk, een proggy ondertoon en de verhalende passages. Dit is het rijk waar de eerder genoemde vintage keyboards haasje over spelen met rockende gitaren en wilde solo’s. Met het tokkelend startende ‘Siren Song’, het uptempo ‘Evil Hand’ en het prachtige, weemoedig gezongen en vurig rockend eindigende ‘A Distant Shore’ weet Kyle zich ook te bewijzen in compactere songs. Akoestische gitaren komen op dit tweede album meer aan bod dan op het debuut. Luister maar naar de tweede compositie van elf minuten. Het titelnummer is aanvankelijk rustig met serene zang, later versnelt het en wordt er gerockt, maar tot slot stijgt harmonische zang boven het aardse uit. Na die a capella prestatie rest er alleen het geluid van vogeltjes in de natuur. Een betere onthaasting kan je je niet wensen. Of het zou de eclectische afsluiter ‘Old Pendle’ moeten zijn waar onze Engelse bard zich overtreft in a capella zang in een akoestische song die me wat geïnspireerd lijkt door de folky klassieker ‘Scarborough Fair’. Het leidt dus geen twijfel dat wie eens wil grasduinen in de sfeer van de jaren zeventig hier aan het juiste adres is. En meer, want dit is briljant!