Instrumentale gitaaralbums. Love ’em or hate them. Toch? Veel gitaaralbums zijn meer visitekaartjes voor de geweldige techniek van betreffende gitarist dan dat er echt goede songs op staan. OK, ik ben nu wat aan het generaliseren maar u begrijpt wat ik bedoel. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Zo vind ik de eerste twee albums van zowel Joe Satriani als Yngwie Malmsteen nog prima te pruimen. Nu is het wel zo dat beide snarengeselaars in de die periode met iets vernieuwends kwamen. Na het openen van die muzikale poorten, we hebben het over de jaren tachtig van de vorige eeuw, werd de rockwerld getrakteerd op een stortvloed aan releases met instrumentaal gitaargeweld. Daar zat ook wel eens een album tussen dat interessant was, maar het mederndeel was meer van het zelfde en vooral heel veel meer noten.

Er zijn, ook nu, uitzonderingen op de regel. Het zijn er niet bijster veel, maar er bestaan gitaristen die liedjes kunnen schrijven waarin niet altijd tien retesnelle gitaarsolo’s het middelpunt van de song moeten zijn. U begrijpt waar ik heen wil. Paul Gilbert is zo’n gitarist.

‘Werewolves of Portland’, Gilbert’s zestiende (!) solo album als ik goed heb geteld, trapt af met ‘Hello North Dakota!’, dat een intro en outro heeft dat zo door Brian May ingespeeld had kunnen zijn. In de rest van het nummer waart het spel van de Engelse legende verder niet rond. Op ‘My Goodness’ horen we Paul in een uptempo bluesachtige track met zichzelf gitaarduels uitvechten. Let wel: nergens wordt het teveel. Je zou verwachten dat je oren  een gevalletje “too many notes” zouden moeten vewerken wanneer je twee Paul Gilberts in één song hoort. Niets is minder waar.

Het titelnummer gaat meer de snelle jazzrock kant op. Een heel klein beetje Steve Vai hoor ik wel als inspiratie doorklinken. Halverwege de track schakelt GIlbert echter (tijdelijk) over op een bluesritme om daarna de draad weer op te pakken als de start van het nummer. De prijs voor de lolligste songtitel van het album gaat naar het lekkere ‘Argument about Pie’ waarin ik in sommige stukjes Eddie Van Halen terug hoor.  De titels bij de nummers bedenkt Paul overigens terwijl hij teksten (!) schrijft voor de nummers. Omdat er uiteindelijk niet op het album wordt gezongen, merk je daar niet zoveel van als luisteraar natuurlijk. Daarom heeft Gilbert de teksten voor de tracks op de hoes van het album laten afdrukken. Uiteindelijk zijn de melodielijnen voor zang vervangen door gitaarpartijen.

De gelaagdheid in zijn muziek, de bijzonder verrassende wendingen in tempo’s en stijlen in de songs en uiteraard het geweldige vingervlugge slag- en sologitaarwerk van Paul Gilbert maakt van ‘Werewolves of Portland’ een spannend album dat geen moment gaat vervelen. Sterker nog, meerdere luisterbeurten geven steeds weer nieuwe geheimen in de muziek prijs. Het is dan ook aanbevelenswaardig om deze nieuwe boreling van de snarenplukker op je hoofdtelefoon te beluisteren. Of gewoon via je luidsprekers, maar dan wel met het volume op 10.