Een tripje naar New York om even in de naaste omgeving van Type O’Negative te vertoeven? We hoopten erop bij het ontdekken van Patriarchs In Black, met gitarist Dan Lorenzo (oprichter van Hades en Non-Fiction) en drummer Johnny Kelly (van 1994 tot 2010 drummer bij Type O’Negative, nu in Danzig) als initiatiefnemers van dit project dat eind 2021 ontstond. Productieve heren, want sindsdien brachten ze elk jaar een album uit. Eerst was er in eigen beheer ‘Reach For The Scars’ (2022), daarna ‘My Veneration’ bij MDD (2023). Het derde album ‘Visioning’ is nu aan de beurt met de steun van Metalville en dat biedt een erg divers muzikaal spectrum aan.

Hun hybride produceert doom met southern rock en grunge invloeden, plus een snuifje hardcore/crossover die gelukkig beperkt blijft tot twee songs. Onvermijdelijk, want Type O’Negative kwam oorspronkelijk uit die scène, al houden we meer van de duistere sfeer dan van het ‘rapper’s delight’. Het duo neemt altijd een stel zangers en bassisten onder de arm om de klus te klaren. Belangrijkste zanger is daarbij Karl Agell van Corrosion Of Conformity en dat is zo gek nog niet, want de muziek van die heren ligt in het verlengde van wat we op ons bord krijgen. Op dit album zijn verder o.a. nog Mark Sunshine (Riotgod), Jason McMaster (Watchtower) en Kyle Thomas (Exhorder) achter de microfoon te horen, terwijl bassisten Dave Neabore (Dog Eat Dog) en Eric Morgan (A Pale Horse Named Death) klaarstonden om Kelly’s ritmesectie te vervolledigen.

Na de cello intro (‘Entry’ genaamd) gaat men consequent verder met ‘What Do They Know?’ met vette, energieke doom riffs en vrij scherpe zang van Mark Sunshine. Zompig en weemoedig is ook het mooie ‘Before I Go’, al sluipt hier een onvervalst grunge tintje in de lijzige zangpartijen. Het tempo blijft laag in de volgende songs, maar ‘Low Price’ kent enkele vreemde, plotse wendingen. En dan is er een hardcore brulbeer (Mattheus McDaniels van Run DMC) tijdens Welcome To Hell Again’. Weer helemaal anders is de bluesrock van ‘Whiskey On My Mind’, passend met doorzopen stem gezongen. ‘Empty Cup’ is doomy en ‘Curse My Name’ uptempo met toffe zang. Weer een portie hiphop met ‘A Few Good Men’ en vervolgens een weemoedig instrumentaal nummer ‘Birth’ met de cello van in het begin. Ze eindigen meer vertrouwd met het creepy titelnummer. Zoals je merkt: een potpourri van indrukken en stijlen en dat is het motto van componist Dan Lorenzo: ‘als we er maar plezier aan beleven’.