In 2019 is het Canadese Panzerfaust aan iets begonnen en god mag weten waar het gaat eindigen! Ik werd letterlijk overrompeld, en met mij vele anderen, door het ronduit adembenemende ‘The Suns Of Perdition – Chapter I: War, Horrid War’ en nu is men reeds daar met het tweede deel in deze saga. Het zelfvertrouwen moet onmenselijk groot geweest zijn, want dat zijn de verwachtingen nu natuurlijk ook voor deze ‘The Suns Of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden.

Het verhaal start met een onheilspellende intro en verandert al snel in de gecontroleerde chaos die we kennen van ‘Chapter I’. ‘Promethean Fire’ voelt aan als een dreunend ritueel, waarbij de intense, midtempo black metal je gestaag maar zeker mee de dieperik in sleurt. Het wordt nog mysterieuzer wanneer de zoet gevoosde stem van Maria Arkhipova (Arkona) invalt. De gelaagde vocalen van Goliath daarentegen zijn zo giftig als een Braziliaanse zwerfspin. Zijn gebiedende grunts doen me een beetje denken aan die van Medico Peste, al heeft Goliath een veel breder bereik en is zijn commanderende, gesproken stem wel heel overtuigend. De snelheid wordt voor het eerst opgedreven in ‘Faustian Pact’ en de aardbeving die het dissonante riff-festijn teweeg brengt, doet verlangen naar hogere Richter-waardes. Hoogtepunt voor mij is ‘The Snare Of The Fowler’. Tien minuten genialiteit, eens agressief, dan weer technisch verfijnd, melodieus, maar altijd dreigend met veel variatie, plus het op cymbalen en roffels geënte drumwerk dat hoog in de mix zit. Krankzinnig! De variatie in het slagwerk moet vermeld worden, want waar anderen het vaak moeten hebben van standaard knotswerk en snelle blastbeats doet Alexander Kartashov het op een subtiele manier met ongelooflijk vindingrijke roffels en onaardse combinaties. Panzerfaust klinkt ook niet zoals de meeste Canadese black metal bands: eerder Pools of Zuid-Europees. Hier en daar voelt het zelfs oriëntaals.

Er zijn maar weinig black metal bands die hoofdzakelijk in midtempo-modus toch zo’n intense atmosfeer kunnen creëren. Ik moet denken aan oude Samael en bepaalde Rotting Christ releases. Hoe meer ik naar het album luister, hoe meer ik er van overtuigd ben dat Behemoth zo had kunnen klinken indien ze geen andere paden hadden ingeslagen, en dat is een compliment voor Panzerfaust!

De vraag wat nu beter is: deze ‘Chapter II’ of ‘Chapter I’ van vorig jaar? Mijn voorkeur gaat lichtjes uit naar die van vorig jaar omdat die mijns inziens een tikkeltje memorabeler was en ‘The Suns of Perdition – Chapter II: Render Unto Eden’ het meer van de spanning en de sfeer moet hebben, maar dat wil niet zeggen dat het nieuwe werk geen fantastisch werk is. Integendeel, voor velen zal dit prachtig uitgewerkte album een nog langere houdbaarheidsdatum hebben. En waar het vorige album amper éénendertig minuten duurde, krijgen we nu bijna drie kwartier voor vijf nummers, wat superinteressant is als het niveau zo hoog ligt. Dit is gewoon een regelrechte kraker die je in huis moet halen!