Joseph D. Rowland: “Wat betreft de periode tussen ‘Heartless’ en ‘Forgotten Days’, daarin hebben we een aantal singles opgenomen die zich ontwikkelden langs het traject dat ingezet was op ‘Heartless’, maar voor deze plaat kozen we ervoor om emotie voorop te laten staan, in plaats van muzikale technicaliteit tentoon te stellen.”
Het nieuwe en vierde album van Pallbearer, getiteld ‘Forgotten Days’, kwam onlangs uit en is een prachtige, zware parel in de kroon van doom metal. De band slaat met deze plaat een wat donkerdere weg in en ik praat met bassist en schrijver Joseph Rowland. Het overlijden van zijn grootmoeder in 2009 leidde tot het ontstaan van Pallbearer en heeft nog steeds een grote invloed op hem en de muziek. We praten onder andere over hoe muziek je kan helpen de heftige gebeurtenissen in het leven een plekje te geven.
Bart Meijer Ι 10 november 2020
Gefeliciteerd met ‘Forgotten Days’. Ik heb al veel positieve recensies gelezen. Hoe spannend is het om nieuwe muziek te delen zonder te weten wat anderen er van gaan vinden?
We hebben altijd muziek gemaakt waarvan we hopen dat we zelf enthousiast raken als we op één of andere magische manier niet in deze band zouden zitten. Dus dat is eigenlijk de enige manier waarop we daar naar kijken. Uiteraard is het geweldig als mensen zich verbonden voelen met de muziek, maar hoe we het zelf ervaren is het enige dat ons vertelt hoe we dit moeten doen.
‘Forgotten Days’ is door en door Pallbearer, maar het is erg anders dan ‘Heartless’, jullie vorige album. Minder bluesy en progressief. Wat is er gebeurd tussen de release van ‘Heartless’ en het opnemen van ‘Forgotten Days’?
Ik zie dat toch een beetje anders. Het heeft inderdaad een veel sterkere doom ondertoon, maar er zijn nog steeds genoeg lagen die ergens anders hun inspiratie vinden. Ik vind niet dat het echt een pure doom-plaat is. Dat gezegd hebbende vonden we dat wel een passend frame voor dit album, omdat de emoties die loskwamen toen we nadachten over het effect van verlies op ons leven het afgelopen decennia centraal stonden. Wat betreft de periode tussen ‘Heartless’ en ‘Forgotten Days’, daarin hebben we een aantal singles opgenomen die zich ontwikkelden langs het traject dat ingezet was op ‘Heartless’, maar voor deze plaat kozen we ervoor om emotie voorop te laten staan, in plaats van muzikale technicaliteit tentoon te stellen.
Interviews gaan vaak over het huidige album, maar omdat dat album op dat moment toch het beste album tot dan toe is, ben ik eigenlijk juist benieuwd hoe je over ‘Heartless’ denkt nu, in vergelijking met toen hij uitkwam.
Ik heb daar nog steeds dezelfde gedachten over als een paar jaar geleden. Het was een belangrijk album voor onze groei als band. Het liet ons onze creatieve grenzen verleggen en het zal daarom altijd een cruciaal album voor ons zijn. Ik weet dat het onder de fans af en toe verdeeldheid zaait, maar we hadden geen album als ‘Forgotten Days’ kunnen maken zonder dat we daarvoor een artistiek statement als ‘Heartless’ hadden gemaakt.
Als we nog iets verder terug gaan, hoe kijk je naar ‘Foundations Of Burden’ en ‘Sorrow And Extinction’?
Het is heel interessant om terug te kijken naar waar we op persoonlijk vlak waren op die momenten. Elk album is een herinnering aan de moeilijke tijden die we in die periodes meemaakten. Pallbearer is altijd een manier geweest voor ons om om te kunnen gaan met de meer problematische momenten in onze levens.
Ondanks de muzikale verschillen is Pallbearer elk album een erg persoonlijke band. De nummers gaan over zaken als verlies en zelfreflectie. Wat inspireert het schrijven hierover?
In 2009 is mijn moeder overleden, na een nogal lange strijd met een terminale ziekte. Dat was een enorme reden om deze band te beginnen. Dat, omgaan met verlies en de momenten die je bent verloren aan het verleden zijn voor mij persoonlijk altijd de grootste motivaties geweest om hierover te schrijven.
De kunst om de essentie van wanhoop in slechts een paar woorden of zinnen te vatten is uitzonderlijk, maar cruciaal in dit genre. Hoe krijg je dat voor elkaar?
Ik denk dat er niet echt een makkelijke manier is om daar antwoord op te geven, behalve door te zeggen dat dit voortkomt uit de aanhoudende leegte die me de afgelopen elf jaar gezelschap heeft gehouden.
My Dying Bride of Warning?
Voor mij is dat My Dying Bride. Misschien heb ik het bij het verkeerde eind, maar volgens mij hebben zij ook voor Warning de weg geplaveid, en ze hebben aardig wat geweldige albums die nog steeds een grote inspiratie zijn.
Als ik mensen Pallbearer, of andere doom bands laat horen krijg ik vaak de vraag waarom iemand naar “zulke deprimerende muziek” zou luisteren. Terwijl het mij juist grote voldoening geeft. Waarom maak je deze muziek?
Nou, zoals ik eerder al zei is het een manier om met dingen om te gaan, een soort therapie als het ware. Het is bijzonder heilzaam om een aantal van die interne worstelingen op te lossen door middel van muziek. Volgens mij is dat een hoofdinspiratie voor vele soorten kunst. Daarbij delen we allemaal de hoop dat anderen ook een gevoel van steun of troost vinden in onze muziek, zodat ze beter met de moeilijkheden in hun eigen leven om kunnen gaan.
Ik vind dat jullie jezelf hebben overtroffen met de teksten op dit album. Ze zijn niet alleen erg herkenbaar, maar lijken ook het gewicht van de eeuwen met zich mee te dragen. Twee nummers die er uit springen voor mij zijn ‘Stasis’ en ‘Rite Of Passage’. Natuurlijk heb ik er mijn eigen invulling aan gegeven, maar wat betekenen ze voor jullie?
Brett (zang, gitaar) heeft de tekst van ‘Stasis’ geschreven. Mijn vrije interpretatie zou zijn dat het zich richt op iemand die er vrede mee heeft gekregen om weg te kwijnen in zijn eigen zelfbetrokkenheid. Dat die persoon zelfvoldaan is geworden en niet meer door de leugens die die zichzelf vertelt heen kan zien, zodat hij niet meer kan zien dat dingen helemaal niet okay zijn, zeg maar. ‘Rite Of Passage’ is daarentegen deels het krijgen van een oordeel over mezelf en deels het eenzijdige gesprek dat ik met mijn overleden moeder had, wat ook een rode draad is door drie van de vier nummers die ik voor dit album schreef. De titel is dubbel, en zinspeelt op het opgroeien, evenals dat het een soort ritualistische mantra is, waarmee ik smeek te weten of het desbetreffende overlijden mij spiritueel beschadigd heeft achtergelaten.
Het valt me op dat veel leden van doom en stoner bands baarden hebben. Waarom is dat en hoeveel baarden zijn er nodig voordat een band zich doom mag noemen?
Ik weet niet zeker waarom het zo veelvoorkomend is. Ik heb op verschillende momenten in mijn leven wel een baard laten staan, maar blijf over het algemeen glad geschoren. Als ik dan iets moet noemen denk ik dat het waarschijnlijk is omdat het de tegen-cultuur bevordert, alhoewel dat volgens mij niet eens meer echt iets betekent tegenwoordig. Elke band heeft meestal in elk geval één baarddrager, dus dat is mijn antwoord. Één.
De artwork, wederom door Michael Lierly gedaan, spreekt tot de verbeelding. Hoe belangrijk is het voor Pallbearer om de artwork precies goed te krijgen? En hoe staat het in relatie tot de muziek?
We zijn er erg bij betrokken om de juiste visuele schoonheid vast te stellen, alhoewel het misschien wat ingetogen is vergeleken met sommige artiesten. Omdat het album zoveel van doen heeft met de ontbinding van het familie ideaal en het wegvagende geheugen wilden we iets waarin dat samengevat werd op een pakkende en emotionele manier. Michael kreeg dat voor elkaar, evenals zoveel meer door zijn unieke, prachtige stijl.
De meesten van ons hebben al lang geen optreden meer bijgewoond. Vertel ons eens één van de grappigere momenten die je op tour hebt beleefd?
Op een keer besloot ik vlak voor een grote, uitverkochte show mijn wenkbrauwen af te scheren. Dat soort dingen gebeuren als je al even op tour bent en je je begint te vervelen en last begint te krijgen van zelfveroorzaakte hysterie. Het duurde eeuwen voor ze weer terug gegroeid waren! Waarschijnlijk was dat echt een slecht idee.
Als we straks weer kunnen, welke band wil je dan live zien?
King Crimson.
Trouwens, jullie stonden in 2013 op Roadburn, vlak nadat jullie debuut uit was gekomen. Hoe kwam dat zo?
Walter & co nodigden ons uit om op te treden. Het was ons eerste optreden in Europa en onze grootste show tot dan toe, dus het was erg memorabel. We hebben sindsdien nog eens op Roadburn gestaan en hopen daar als alles weer enigszins normaal is terug te keren. Het is zonder twijfel één van onze favoriete festivals.
En hoe gaat Pallbearer met de consequenties van de huidige pandemie om?
We zijn een Patreon account begonnen met allerlei exclusieve merchandise, videos, muziek en andere zaken die niet gebruikelijk zijn voor ons. Het is een geweldige manier om de interactie die we normaal tijdens shows hebben met de fans te beleven in de verplichte virtuele ruimte van 2020. We hopen dat ook als straks de optredens weer gaan beginnen we daar een soort gemeenschap kunnen behouden. Een beetje zoals de old school band fanclubs.
Ik hoop jullie volgend jaar op Damnation Festival te zien! Bedankt voor het interview.
Mooi zo! We hopen van harte dat dingen in een positieve richting blijven bewegen wat dat betreft en andere optredens aankomend jaar.
