De nieuwe plaat van het Canadese Pale Mare is donker, grauw en hard. Het telt vier nummers, die als je ze voor de eerste keer luistert meer uitdrukkingen van grof geweld lijken dan zorgvuldig in elkaar gestoken liederen. Zware riffs (daar staat het album bommetjevol mee) worden afgevuurd en een kolkende massa sludge-geluid, voorzien van schreeuwende vocalen, valt ons ten deel.

Pas als je koppie onder gaat na een aantal luistersessies beginnen zich ook andere geluiden te ontwaren en merken we dat de band heel goed in staat is om ook een bepaalde groove in zijn nummers te mixen. Gitaarlijnen die lang doorgaan en onverwachte wendingen maken, intro’s die mooi opgebouwd worden en een bijzonder onheilspellende sfeer neerzetten, en passages die wel heel erg dicht bij post metal komen, maar het toch echt niet zijn. Ik hou hiervan, wanneer muziek tijd nodig heeft om te rijpen in het hoofd van de luisteraar en dat je dan ineens een punt bereikt waarop je denkt: “Hé, dit is toch wel heel anders dan ik in eerste instantie dacht.” Pale Mare laat tijdens dit bijna half uur durende epos merken dat zij daar erg goed in zijn.