Paganfest 2025 in 013, Tilburg – 2 februari 2025

“De avond bereikt bijna zijn hoogtepunt als Ensiferum afsluit met ‘Iron’; de uitbundigheid van zowel de band als het publiek is er nog niet minder op geworden en de, niet eerste van de avond trouwens, moshpit wordt uitgevoerd”

Het is blijkbaar alweer tien jaar geleden dat er een Paganfest in 013 is geweest. Er zijn niet veel momenten waarop ik mij oud voel (ik ben nu bijna een halve eeuw oud), maar toen ik dat las had ik wel zo’n moment. In elk geval, het genre is in die tien jaar niet minder populair geworden en het duurde ook niet lang voordat de zaal was uitverkocht. Natuurlijk heeft Arrow Lords of Metal diplomatische manieren om dan alsnog binnen te komen, en uiteraard is daar gebruik van gemaakt.

18 februari 2025 I Tekst: Bart Meijer

Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat Alestorm de beginband zou zijn, maar daar bleek ik toch erg naïef in te zijn. Met namen als Heidevolk en Ensiferum, die in mijn beleving groter zijn, was dit een verrassing. Een andere, grappige verrassing was de vermelding op de site van 013 dat onder andere zwaarden en bijlen niet mee naar binnen mochten. Goh. Ik loop naar binnen (zonder mijn zwaard dus) en alles wat ik hier zou verwachten wordt gelijk bewaarheid. Enthousiaste fans met kleurrijke kleding en outfits wurmen zich door de gangen om de zaal in te komen. Grote bekers bier in hand. Helemaal klaar om deze zondagavond in één groot feest te gaan veranderen.

Elvenking opent de namiddag en ik hoef maar enkele seconden te kijken en luisteren om te weten dat we hier te maken hebben met een Italiaanse band. Deze zijn over het algemeen of over the top grappig, of uiterst serieus in hun muziek. Ik kan nog niet helemaal zeggen welk van de twee op Elvenking van toepassing is. Ik krijg door de muziek zin in goblins en trollen, want dat is precies waartegen de spelers in mijn Dungeons & Dragons campaign moeten gaan strijden, en deze band geeft daar de perfecte vibe voor. Er staan mannen naast mij van begin twintig met baarden langer dan die van Gandalf die hele liederen weten mee te zingen. Er is een pit van vijf personen, maar wanneer de band daarom vraagt springt de gehele zaal op en neer. Nadat de zanger Milaan, Parijs en zelfs Londen verbaal afbrandt schreeuwt Tilburg de band naar een hoogtepunt.

Saillant detail: de zanger draagt een hertengewei. Toen jaren geleden Jill Janus, van Huntress, dat deed, stuitte dat op veel onbegrip. Niet vanuit de vega-beweging (ik ben daar ook lid van, dus ik mag dat zeggen), maar mensen vonden het overdreven en hilarisch. Ik ben blij om te zeggen dat dit in deze kringen wel gewaardeerd wordt. Iedereen klapt, mensen zijn blij, dus kom maar op met de volgende band.

Heidevolk. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met deze band, omdat naar mijn mening er op het podium wat zaken veranderden toen de originele zangers werden vervangen. Op album werd de muziek echter niet minder goed – ‘Velua’ vind ik een ijzersterk album. Maar live vond ik er op een gegeven moment niet zoveel meer aan. Ik had ze dus al even niet gezien. En had hier stiekem best veel zin in. De band begint en al gauw merk ik dat het tijd is om mijn negatieve hoed aan de wilgen te hangen. Er zit vuur in deze band en ik ben eigenlijk gelijk al blij dat ik hierbij aanwezig ben. Als één van de betere Nederlandse bands staan ze hier vol passie hun repertoire te etaleren. Het meezinggehalte is zoals verwacht hoog en ik moet toegeven dat ik tijdens ‘Saksenland’ mijn strot ook wijd open heb gezet. Er is wat ruimte voor verbetering, zo vind ik de Nederlandstalige nummers veel mooier dan de Engelstalige, maar deze set daar valt niet over te klagen. Dus dat doen we dan ook niet.

Ik ben blij dat de tijd tussen de verschillende bands niet al te lang is; één van de andere optredens waar ik naar uit keek is die van Týr, uit Denemarken, of eigenlijk de Faroër Eilanden. Ik had tot nog toe (voor zover ik me herinner) deze band nog nooit gezien en als ze klaar zijn voor hun optreden wordt de zaal in duisternis gehuld en krijgen we een ietwat majestueuze intro, waardoor er een sfeer van verwachting door de zaal glijdt. Dan breekt, natuurlijk, ‘By The Sword In My Hand’ los. Omdat de muziek van Týr net iets donkerder van kleur is, is dit wellicht de band die het meest opvalt in de line-up van vanavond, maar de, misschien wat ongepaste vrolijkheid waarmee de gitarist staat te zwieren als een tierelier, zorgt ervoor dat de band toch aansluit op het party-gehalte waar de Paganfests om bekend staan. Ik vraag me dan af hoe dat in de kleedkamer gaat: is dit een afgesproken choreografie of is het zo van: “Nou ja, als ik naar jou toe kom rennen dan ren jij naar de andere kant van het podium, okay?” Ja, goed, de sfeer zit er bij iedereen in en ook hier worden de refreinen van de strijdliederen met veel enthousiasme meegezongen. Afsluiter ‘Hold The Heathen Hammer High’ zweept de gemoederen nog eens flink op en Týr sluit een strak en meedogenloos optreden goed af!

Voor mij was de eerste band die een parodie deed op metal Nanowar. Later Nanowar of Steel. Omdat de muziek echt wel goed in elkaar zat, de humor fantastisch was en er gewoon ook een tegengeluid nodig was voor het serieuze imago dat sommige bands de metal aanmaten (en ja, ik ben nog steeds groot Manowar fan, bite me) viel dit in goede aarde. Toen kwam Alestorm en die groeide langzaam maar zeker uit tot vaandeldrager van het parodie genre op een manier die zelfs de Italianen overtrof. Ook daar moet je van houden. Blijkbaar zijn er veel mensen die dat doen, want hun shows zijn altijd goed bezocht en staan garant voor een ruim uur vol feest. Zo ook vanavond. Het feestje begint al (voor zover deze al gestopt was) voordat de band het podium opkomt. Ze kennen de Nederlandse geschiedenis van irritante liedjes goed, zo blijkt, want de intro is het ‘Carnaval Festival’ liedje, die zo lekker in je hoofd blijft hangen. Well done, gentlemen. De enorme, opgeblazen badeend waar deze band ondertussen om bekend staat prijkt ook weer op het podium, het zijn er drie. De band rent het podium op, gekleed in rokjes en korte broekjes en het publiek begint nog luider te schreeuwen als ‘Keelhauled’ wordt ingezet. En ja, ik moet toegeven dat ik de titel op internet moest opzoeken nadat ik thuiskwam. Omdat de sfeer er zo goed in zit, ik wel kan voorspellen dat dit tot het eind zo blijft en ik niet de allergrootste Alestorm fan ben, besluit ik de zaal te verlaten en naar huis te fietsen.

Buiten is het koud, nat en stil. En glad ook, kwam ik achter. Ik ben blij dat ik gegaan ben en ik denk dat ik me de komende tijd wat meer ga verdiepen in Týr, wat voor mij, samen met Heidevolk, wel het hoogtepunt was.

Social media